Ziet u die pientere jongedame op de foto bij onze Voorgrond? Ze heet Imme en ze was vorig jaar één van mijn vormelingen. Nu ja, ‘mijn’ klinkt zo bezitterig. Zo bedoel ik het niet. Als catechist beschouw ik onze vormelingen altijd een beetje als mijn eigen kinderen. Een jaar lang werken catechisten en kinderen samen naar het ultieme moment. Ook dit jaar stond beloken Pasen met stip in mijn agenda. Helaas, er was geen vormsel. De kerk bleef leeg, er klonk geen noot muziek, het kerkplein was uitgestorven.
Dit jaar is immers anders dan alle andere. Alles moet wijken. Alles waarvan we droomden, alles wat we planden, alles waar we verlangend naar uitkeken. Het coronavirus regeert het land en de wereld. Noodgedwongen stelden onze bisschoppen de eerste communies en vormsels uit tot het najaar. Voorlopig geen lachende kinderen en blije gezinnen in onze kerken. Zij ruimden plaats voor stilte.
Natuurlijk wordt niet enkel de Kerk getroffen. Deze lente zijn er geen uitstapjes, geen tuinfeesten, geen huwelijken, geen familiereünies of jubilea. Barbecues met de buren en buurtaperitieven sneuvelen.
Ook sportevenementen de-len in de klappen. De voorjaarsklassiekers werden ge- schrapt, de Ronde van Frankrijk verdwijnt in de koelkast. Het Europees kampioenschap voetbal wordt een jaar uitgesteld. In onze Klapstoel vertelt topsporter Hanne Mestdagh hoe haar olympische droom van het ene moment op het andere verdampte.
Wie nog droomt van zomerse muziekfestivals heeft duidelijk de actualiteit gemist. En die zomerreis naar de Provence, de Costa del Sol of de Rocky Mountains? Moeilijk te voorspellen, maar we kunnen er best niet op rekenen. Het is balen, maar alles wat we zouden willen doen, is tijdelijk niet mogelijk en niet toegelaten.
De eerste weken van de lockdown vielen nogal mee. Er hing een
Het leven in lockdown geeft ons de kans opnieuw te focussen op de essentie
sfeer van goede wil en enthousiasme. Er werd geestdriftig geapplaudisseerd voor zorgverstrekkers, we ontdekten het gezamenlijke aperitief via videoverbinding en we verkenden in onze buurt straten en pleinen die we vroeger achteloos voorbijliepen. Nu begint het isolement echter zwaar te wegen. Spanningen sluipen gezinswoningen en rusthuizen binnen. Irritatie en sombere gedachten dreigen het over te nemen.
Nochtans is de weg nog lang. Zelfs als de maatregelen in mei zouden worden versoepeld, dan nog zal het lang duren alvorens alles opnieuw mogelijk wordt. Virologen waarschuwen nochtans dat we de maatregelen absoluut moeten volhouden, omdat het virus anders opnieuw gaat pieken. Het is lastig, velen zijn uitgeput, maar er is geen andere weg dan de volharding.
Laten we het daarom langs de meest positieve kant bekijken. Het leven in lockdown geeft ons de kans opnieuw te focussen op de essentie. Om te beginnen op het leven zelf, dat prachtige geschenk. Op ons geloof, dat ook nu bergen kan verzetten. Wie in God gelooft, staat er per definitie nooit alleen voor. Koesteren we ook onze familie en vrienden, zelfs nu we hen niet fysiek kunnen ontmoeten. We zijn in gedachten bij elkaar en we blijven bereikbaar via technologische snufjes. Probeer ook stukjes van de lente mee te pikken, dat wonderbaarlijke seizoen vol leven en hoop. Plots is het madeliefje dat tussen twee stoeptegels groeit even waardevol als exotische bloemen op een verre reis. Geniet van de kleine dingen, zoals de mensen die we deze week opvoeren in ons Dossier.
Volhouden is makkelijker gezegd dan gedaan. Toch kunnen we het. Met geloof, hoop en liefde, de aloude christelijke recepten, zal het ons lukken. Kerk & Leven komt alvast elke woensdag bij u op bezoek met een dosis krachtvoer voor alweer een nieuwe week. Geniet ervan.