Bij ons thuis mochten we niet te veel over het muurtje kijken. Zeker figuurlijk niet. Als we weer eens zeurden dat vriendjes betere voetbalschoenen hadden, of een veel ruimere collectie 45-toeren-plaatjes, werden we steevast tot de orde geroepen. „Je moet niet kijken naar wie het beter heeft. Kijk eens naar de velen die het zoveel slechter hebben.” Of nog: „Leer tevreden zijn met de staat waarin je je bevindt.” Een wijsheid die mijn moeder had meegekregen van mijn grootmoeder.
<br>Het is inderdaad een waardevolle deugd om te leren gelukkig te zijn met wat je hebt en wie je bent. We denken wellicht te makkelijk dat het gras zoveel groener is aan de overkant. En dat is vaak bron van groot onbehagen. Dat wil nochtans niet zeggen dat we ons moeten opsluiten of afsluiten van de buitenwereld. Het kan helemaal geen kwaad om af en toe eens over de eigen grenzen te kijken. Het verwijdt de blik, helpt je de dingen in breder perspectief te zien en ongetwijfeld valt er bij anderen wel iets te leren. Ook in kerkelijke kring.
<br>Zo levert de herfstbijeenkomst van de Franse bisschoppen in Lourdes elk jaar wel interessante stof op. Dit jaar trof me hun actie voor een grotere visibilité. Zeg maar zichtbaarheid en aanwezigheid in de samenleving. De bisschoppen en hun raadgevers stellen immers een toenemende onverschilligheid vast tegenover geloof en Kerk. Daarom is er nood aan een grotere zichtbaarheid. Maar we moeten die goed begrijpen. Zij kan geen doel op zich zijn, noch het resultaat van een goed georkestreerde marketingcampagne.
<br>Wel moeten we werk maken van onze missie „om Gods belofte voor de mensen zichtbaar te maken”, zoals de voorzitter van de Franse bisschoppenconferentie stelde. „De authentieke zichtbaarheid van de Kerk in onze wereld, is de zichtbaarheid van de gelovige gemeenschap, en van het leven van ieder van haar leden en hun verbondenheid in het geloof dat ze samen beleven en vieren.” In die zin zal ze als het ware een vanzelfsprekend gevolg zijn van een levendige geloofsgemeenschap.
<br>Die gedachte is ons als redactie van Kerk+Leven bijzonder dierbaar. Wij zien het eveneens als onze missie om te laten zien hoe het Rijk Gods vandaag gestalte krijgt. Hoe christenen zich engageren in de wereld van vandaag. Hoe ze zo iets van Gods weldadige aanwezigheid in onze wereld kunnen laten oplichten voor hun medemensen. Hoe mensen ter plekke samen gemeenschap vormen rond de Heer en leven vanuit zijn Woord. We doen dat doorheen een rijk geschakeerd aanbod van invalshoeken. We hopen zo velen te kunnen inspireren en te bemoedigen en zich open te stellen voor Gods Liefde.
<br>Dat kunnen we echter niet in ons eentje vanuit onze Antwerpse werkstek. Daarvoor mogen we rekenen op de grote inzet van vele honderden lokale correspondenten. Die zorgen ervoor dat ook de bonte verscheidenheid van het lokale geloofsleven een prominente plaats krijgt in ons blad. Die medewerkers doen dat met grote edelmoedigheid, onbezoldigd als echte vrijwilligers. Zij verdienen ons aller waardering en dank. In dit eresaluut willen we ook de vele vrijwilligers betrekken die deze dagen de straat op gaan om abonnementsgeld te innen of nieuwe abonnees te werven. En als u tevreden bent over uw parochieblad, beveel het dan aan bij vrienden en buren. Op die manier draagt ook u bij tot een betere ‘zichtbaarheid’ van de Blijde Boodschap.
<br>
Column