Hoe zwaar kan een afscheid zijn? Ze waren 62 jaar getrouwd. Twee levens waren versmolten tot één. Waar zij ging, zag je hem, waar hij opdook, was zij nooit ver uit de buurt. Ze kenden elk plekje van elkaars lichaam en geest. Hij vulde soms haar woorden aan, zij wist al wat hij ging zeggen nog voor hij het zelf wist. Nu moest ze alleen verder. Zijn kaars was stilletjes gedoofd. Het huis oogde leeg, het leven futiel. Met de moed der wanhoop nam ze de draad weer op. Op aandringen van haar kinderen reisde ze met OKRA naar de Alpen, ze had nooit beseft hoe hoog die bergen waren. De geboorte van haar eerste achterkleinkind was een moment van intense vreugde. Ze herleefde. In haar ogen zag men de betekenis van Pasen.
Hoe verdrietig kan een tiener zijn? Onzichtbaar zijn was haar grootste wens. Haar veranderende lichaam vond ze vreselijk. De populaire meiden op school leken door het leven te dansen, voor haar voelde het bestaan als schoenen van lood. De littekens op haar arm verraadden avonden van zelfverminking. Tot dat nieuwe meisje opdook in haar klas. Je merkte meteen dat ze elkaar begrepen. Veel vertelden ze elkaar niet op de speelplaats, hun band was woordeloos. In een omhelzing voelden ze de troost van Pasen.
Hoe uitzichtloos kan de toekomst zijn? De parochie waar de laatste pastoor met pensioen ging, zag het somber in. De moderator van de pastorale eenheid nam de parochie formeel over, maar had zijn handen elders vol. Een oude pater wilde nog wel voorgaan in de zondagsviering. Volstond dat om nog kerkgemeenschap te zijn? Vrijwilligers staken de koppen bij elkaar. Ze riepen de hele parochie bijeen, verrassend veel mensen daagden op. Handen gingen de lucht in bij elke vraag om hulp. Voor ze het beseften, hadden ze een strijdvaardig equipe. De liturgie kreeg nieuwe impulsen, met om de paar maand een gezinsviering. In de plaatselijke editie van Kerk & leven verschenen meer artikels dan ze in jaren hadden meegemaakt. In de klanken
Toen ervoeren ze Hem onverwacht in hun midden. Wat het einde leek, was eigenlijk het begin
van het kerkkoor hoorde je de vreugde van Pasen.
Hoe vernederend kan een ontslag zijn? Dertig jaar had hij gewerkt in dat bedrijf. Hij klom er op tot marketingmanager. Onder zijn impuls verdubbelde de omzet in zeven jaar tijd. Hij kaapte een prijs weg met die schitterende reclamecampagne vijf jaar geleden. De CEO werd al een dagje ouder, hij was de gedoodverfde opvolger. Toen flopte het nieuwe product. Het design deugde niet, maar volgens de raad van bestuur lag het aan de marketing. Plots stond hij op straat. Geen bedrijf wilde hem nog hebben, hij leek wel toxisch. Twee jaar later was er een bejaardentehuis dat een nieuwe directeur zocht. Tot zijn verbazing werd hij dat. De werksfeer was er beter dan alles wat hij ooit had meegemaakt. In het taartje dat hij deelde met een bewoner proefde hij de bemoediging van Pasen.
Hoe beangstigend kan een virus zijn? De hele wereld ging op slot. Familieleden en vrienden werden gedegradeerd tot verre kennissen. Woon-zorgcentra veranderden in gevangenissen, kantoren in spookkastelen. Maskers maakten elke glimlach onzichtbaar. De angst voor ziekte en dood kreeg het gezelschap van sombere gedachten en uitzichtloze eenzaamheid. Tot er een vaccin kwam. En nog één. En nog één. Het zou nog maanden duren voor iedereen dat spuitje kreeg, maar in de krant werd al voorzichtig vooruitgeblikt naar het rijk der vrijheid. Een piepkleine ampul weerspiegelde de belofte van Pasen.
Hoe aangeslagen voelden de leerlingen zich? Ze dachten dat ze aan een zegetocht begonnen toen ze Jezus gingen volgen. De uitverkorene van God was hun vriend, de wereld lag aan hun voeten. Met palmtakken en gejuich waren ze in Jeruzalem onthaald. Zijn veroordeling en kruisdood hadden ze niet zien aankomen. Ze stonden er perplex van. Hoe belachelijk vonden ze plots zijn praatjes. Toen ervoeren ze Hem onverwachts in hun midden. Wat het einde leek, was eigenlijk het begin. In zijn woorden herkenden ze voor eeuwig Pasen.