Na Nieuwjaar voelt de winter anders aan dan ervoor. December is doorgaans een goedgevulde maand, die netjes opbouwt naar een climax. Eerst komt de sint de kinderharten verblijden. Dan tellen we via de advent af naar Kerstmis. Tot slot sneuvelt het laatste blaadje van de scheurkalender en begroeten we het nieuwe jaar. December schenkt ons voortdurend iets om naar uit te kijken, zelfs in een jaar met coronabeperkingen.
Januari is helemaal anders. Plots lijkt de winter nog zo lang, de lente nog zo ver weg. De kille, donkere dagen strompelen voorbij, maken geen haast, slepen met de voeten. We weten wel dat de dagen langer worden, dat het licht een inhaalmanoeuvre maakt op de duisternis, maar het gaat zo tergend langzaam.
Dat gevoel is ook van toepassing op een veel grotere bevrijding waarnaar we allen uitkijken. De vermaledijde coronacrisis, die nu al tien maanden ons leven beheerst, sleept zich naar haar eindstrijd. We weten dat ook hier het licht aan de einder gloort, dankzij de vaccins die in toenemende mate op de markt komen. Tegelijk voelt het zo traag aan. De oudsten onder onze lezers, of toch zij die in een rusthuis verblijven, zijn wellicht al gevaccineerd. De zon staat voor hen al iets hoger. Anderen tellen af naar het reddende spuitje. De jongeren onder ons moeten nog het meeste geduld hebben.
Zo zit de mens in elkaar. We zijn in staat langdurig een moeilijke tijd te incasseren, maar wanneer het einde eindelijk in zicht is, lijken de laatste maanden ondraaglijk langzaam vooruit te kruipen. De winter en de coronatijd zullen allebei eindigen, maar nog niet meteen. Volhouden blijft de boodschap. Elke dag een denkbeeldig streepje op het behang.
Net zoals de winter vaak met zijn staart zwiept wanneer we het niet meer verwachten, met een sneeuwbui in maart of zo, toont ook het coronavirus zijn gemeenste
De hele wereld is op weg naar de heropstanding
kant in de laatste fase. Die ellendige Britse variant van het virus, die extra besmettelijk is, daarop zat niemand te wachten. Ons land kreeg de infecties de voorbije maanden redelijk onder controle, beter dan de buurlanden. Nu duikt er helaas een extra large versie op, die ons ultiem op de proef stelt. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was.
De ontmoediging loert om de hoek. Zondebokken worden gezocht, verwijten worden scherper geformuleerd. Aan het adres van mensen die tegen de adviezen in op vakantie gingen. Tegenover kennissen die er de kantjes aflopen bij het naleven van de maatregelen. Of ten aanzien van overheden die misschien net iets sneller of doortastender kunnen reageren. Die gevoelens zijn menselijk en begrijpelijk. We doen er inderdaad goed aan om met z’n allen de nodige inspanningen te blijven leveren.
Laten we toch maar hoopvol blijven, hoe moeilijk ook. De dagen worden echt langer en de heropleving van de natuur ligt op de loer. De uitweg uit de coronamiserie is werkelijk begonnen, al zullen er nog opstoten zijn. Soms zullen we op handen en voeten kruipen wanneer we liever willen hollen. We zullen vloeken wanneer we op obstakels stuiten, wanneer een besmettingshaard het vaccineren bemoeilijkt, wanneer een farmaceutisch bedrijf een vertraging in de leveringen aankondigt, wanneer links of rechts een vaccinatiecentrum niet functioneert zoals het moet. Zullen we elkaar dan overladen met verwijten? Of weten we wel dat iedereen zijn best doet, maar dat geen mens onfeilbaar is?
Hou vol, beste lezer, het wordt echt beter. Ook deze beproeving gaat voorbij. Straks begint de tocht naar Pasen, het verrijzenisfeest dat dit jaar een bijzondere betekenis kan krijgen. De hele wereld is op weg naar de heropstanding. Wanneer de tocht loodzwaar aanvoelt, is de hoop altijd onze beste gids.