Het was meteen druk in vele kerken, zodra de publieke vieringen weer toegelaten waren. Uit veel lokale geloofsgemeenschappen bereikte ons het bericht dat de kerkgebouwen overal te lande goed vol zaten, uiteraard met respect voor de regels van afstand en toegelaten maxima. Sommigen kijken nog even de kat uit de boom – alle respect daarvoor – maar heel wat kerkgangers waren present, zowel oude, vertrouwde gezichten als nieuwsgierige nieuwkomers. De aantallen waren echter minder belangrijk dan de intensiteit van de beleving. De gezichten straalden, er werd gezwaaid naar elke oude bekende.
Het is niet dat we niet goed voor elkaar hebben gezorgd, tijdens de lockdown. Veel geloofsgemeenschappen waren creatief in hun alternatieve aanbod. De mogelijkheden van de digitale wereld werden maximaal verkend, persoonlijke geloofsvormen werden zorgvuldig uitgewerkt en liefdevol aangeboden. Toch ontbrak er iets, iets onvervangbaars. Dat voelden we des te scherper toen de kerkdeuren eindelijk weer openzwaaiden. We hadden simpelweg elkaar gemist. Samen vieren, blikken die elkaar kruisen, weten dat we deel uitmaken van een groter verband. Al moet het praatje na de mis nog even wachten – de afstandsregels, weet u wel – het eenvoudige besef dat we opnieuw samen waren, volstond als dosis geluk. Het klinkt allemaal weinig spectaculair, maar het is onmisbaar.
„Laten we niet overgaan tot de orde van de dag en doen alsof er niets is gebeurd”, sprak een priester zijn wens uit tijdens de homilie. Dat hoor je wel vaker, het verlangen dat de coronacrisis de wereld ten goede verandert. We kunnen hopen dat die verandering van hogerhand wordt georganiseerd, maar niets belet ons om zelf te koesteren wat we leerden. De belangrijkste les schuilt wellicht in de waardering van het eenvoudige. Doordat de wereld even stilstond, doordat we even alles kwijt waren, beseffen we
Doordat de wereld even stilstond, beseffen we beter wat er echt toe doet
beter wat er echt toe doet. Persoonlijke dromen en individuele ambities maakten plaats voor het verlangen naar menselijke verbondenheid.
Ook in ons geloofsleven kunnen we in de eenvoud de essentie herontdekken. Er is niets fout aan grote theologische debatten, noch aan felle discussies over de evolutie van het parochielandschap of de invulling van diverse ambten. Zolang we maar beseffen dat het in wezen niet daarover gaat. Ervoor kiezen om samen een geloofsgemeenschap te vormen, is fundamenteler dan de talrijke menings- of stijlverschillen in onze geloofsbeleving.
Lees verder in dit blad maar eens de getuigenis van zuster Lieve Van Wijmeersch. Al meer dan een halve eeuw staat ze ten dienste van de gelovigen in het Congolese Kananga. De formulering van haar geloof gaat recht naar de essentie: „God schonk ons Christus en vroeg ons te leven zoals Hij. Liefde erkennen als belangrijkste waarde in het leven, heeft ingrijpende gevolgen. Het betekent dat ik, ondanks alle twijfels die ik soms heb, blijf handelen vanuit het evangelie.”
Of ontdek het relaas van havenaalmoezenier Jos Vanhoof. „Wij zijn de verbinding tussen wal en schip, tussen werk en familie, tussen de crew en God”, vertelt hij. Ook zijn daden ogen weinig sensationeel. Mensen bijstaan in de eenzaamheid, samen eucharistie vieren, een schip en zijn bemanning zegenen na de storm. Die dingen halen zelden het journaal, maar voor zeelieden zijn ze van levensbelang.
In Kerk & leven proberen we wekelijks mensen op te voeren die symbool staan voor die eenvoudige, maar wezenlijke geloofsbeleving. De komende twee weken moet u ons even missen, maar als u ondertussen zelf verhalen opvangt die het doorvertellen waard zijn, dan horen we dat graag. Zo kunnen we u ook na onze vakantie blijven vertellen over gewone mensen die buitengewoon inspirerend zijn.