In Durf te vragen op één staat elke dinsdag een groep centraal voor wie buitenstaanders veel vragen hebben die ze niet zomaar durven te stellen. Na onder meer mensen met een verslavings- problematiek, vrouwelijke moslims en mensen met dwerggroei zijn op 15 oktober zes priesters te gast in de studio, bij hen Karlo Tyberghien.
Karlo Tyberghien (40) gaat vooral in op een aanbod of vraag wanneer hij denkt dat dat een goede zaak is voor Radio Maria. „En voor Durf te vragen kwam presentatrice Siska Schoeters op reportage in onze studio”, vertelt hij. „Ik stond er niet bij stil dat het programma verder meer over mij zou gaan. Een onaangename ervaring was het niet, maar ik spreek eigenlijk niet vaak over mezelf. Ik denk niet dat mensen dat interessant vinden.”
– Siska Schoeters vond priesters de moeilijkste groep, omdat ze antwoordden vanuit het geloof en niet persoonlijk. Heeft ze gelijk?
Wanneer geloof diepgeworteld is, maakt het deel uit van een persoon. Het verandert je kijk op alles. Bijgevolg is het niet iets dan ik beleef tijdens een afgebakend uur van de dag of dat ik afleg na de werkuren. Bovendien creëer je het niet eigenhandig. Het is een gave. Ik kan me dus niet vinden in het onderscheid tussen een gelovig perspectief en een persoonlijk niet-gelovig perspectief.
Misschien is het ook jammer dat priesters worden ingedeeld in het hokje voor vreemde eenden. Een priester zou net een universele figuur moeten zijn, benaderbaar voor iedereen.
– Kreeg u vragen die mensen niet snel stellen?
Sommige vragen zijn misschien niet altijd gepast om te stellen. Op andere had ik niet meteen een antwoord, gewoon omdat ze nog nooit in me opkwamen. Er bestaan blijkbaar clichés over priesters waarvan ik absoluut geen weet heb. Iemand wilde blijkbaar ook weten of we maaltijdcheques hebben. Die heb ik door mijn specifieke werksituatie inderdaad, maar zelf zou ik dat nooit vragen, aan eender wie, omdat ik het volstrekt oninteressant vind. En dan zijn er klassieke moeilijke vragen, over seksueel misbruik door geestelijken bijvoorbeeld. Iedere priester is getekend door de wijze waarop daar in het verleden bijzonder slecht mee is omgegaan. Dat is dus een vraag waarmee we zelf bezig zijn en bovendien krijgen we ze geregeld.
– Wat zou u zelf aan priesters willen vragen?
Misschien of ze voldoende tijd voor zichzelf nemen. Als we dan toch vreemde eenden dreigen te worden, dan is het die tijd voor onszelf die ons als persoon doet openbloeien en ons doet openstaan voor de samenleving vandaag. Zelf heb ik mijn handen behoorlijk vol als programmadirecteur, als ceremoniaris en in een aantal parochies, maar ik maak geregeld tijd om voetbal te kijken, piano te spelen, af te spreken met vrienden en te sporten.
– Bent u tevreden over wat Radio Maria in bijna acht jaar tijd verwezenlijkte?
Ik heb
„Ook eenzame mensen behoren tot de periferie naar dewelke de Kerk zich moet begeven”
nooit grote verwachtingen als ik begin aan een project. Ik zie wat er komt. Vandaag kan ik echter wel zeggen dat Radio Maria is geslaagd in Vlaanderen. Het aantal luisteraars blijft toenemen, ook nu we niet langer uitzenden in FM, en Radio Maria is voor velen een deel van hun geloofsleven. Mensen bidden mee, ze zoeken rust bij ons of ze vinden verlichting voor hun eenzaamheid. Die laatste is ontstellend in de huidige samenleving, bij ouderen, gevangenen, langdurig zieken, maar evenzeer bij jongeren, ondanks alle hedendaagse communicatiemiddelen. Het is een van de meest ernstige vormen van armoede die een mens kunnen overkomen. Als gelovigen moeten we net naar de armen toe gaan. Ook eenzame mensen behoren tot de periferie naar dewelke de Kerk zich volgens paus Franciscus moet begeven. Onlangs nog kregen we het verhaal van een zuster die overleed met een glimlach om de mond. Op haar sterfbed had ze de hele dag oortjes in met Radio Maria en daardoor stierf ze niet alleen.
Wie luistert naar Radio Maria, luistert vaak actief. Mensen bellen met vragen, twijfels en getuigenissen. De vraag die we wellicht het vaakst krijgen, is of iemand eens op bezoek kan komen. Als het kan, doe ik dat. Ik noem Radio Maria soms de grootste parochie van het land. Tegelijk spelen we dergelijke vragen vaak door naar lokale geloofsgemeenschappen en fungeren we in zekere zin als hun antenne.
– ‘Durf te vragen’ toont priesters met diverse overtuigingen. Hoe kijkt u naar die veelkleurige Kerk in Vlaanderen?
Het panorama aan ideeën en smaken is in Vlaanderen misschien wel breder dan elders. Er is echter een iets dat ons verenigt, namelijk het geloof in Jezus, niet als iemand die normen en waarden verkondigde, maar als Hij die als God de mensen kwam verlossen. Tegen die achtergrond hebben de verscheidenheid en de diverse opinies in de Kerk eigenlijk geen belang. Naar de hemel leiden vele wegen, maar slechts één persoon, Jezus Christus. Het is dan ook niet goed voortdurend verschillende kanten tegenover elkaar te zetten. Ik moet vaak denken aan het antwoord van kardinaal Danneels op de vraag of hij links of rechts was: „Ik ben van het extreme midden.”