Met Stijn Vanhee is het bisdom op 8 september een jeugdige priester rijker
Als oudste van vier kinderen bracht Stijn Vanhee uit Slijpe, bij Middelkerke, zijn jeugd door op een boerderij. Een landbouwer ging echter niet aan hem verloren. Een groot voetballer al evenmin. De 31-jarige jongeman ontdekte gaandeweg zijn roeping. Op 8 september wordt hij tot priester gewijd.
– Het duurde enige tijd alvorens u naar het seminarie trok. Hoe komt dat?
Op mijn achttiende was ik daar helemaal niet klaar voor. Ik was dan wel gelovig opgevoed en was jarenlang misdienaar, maar alles wees erop dat ik een klassiek parcours zou afleggen. Nadat ik de basisschool in Slijpe en het college in Oostende had doorlopen, volgde ik een opleiding tot industrieel ingenieur met bouwkunde als specialisatie. Met dat diploma op zak ging ik werken bij een aannemer in bos- en houtexploitatie en vervolgens in een studiebureau. Beide banen deed ik graag, maar op de een of andere manier miste ik iets. In mijn vrije tijd ging ik me almaar meer verdiepen in het geloof en dat schonk me veel voldoening. Een drastische keuze maken zoals priester worden lag echter niet in mijn aard. Opnieuw vijf jaar studeren al evenmin. Dat leek me een eeuwigheid.
– Toch waagde u de sprong. Wat gaf de doorslag?
Daarin speelde mijn deelname aan de Wereldjongerendagen in Keulen mee evenals de jongerengroep waarvan ik deel uitmaakte. Ik had het geluk andere jongeren te ontmoeten met wie ik kon praten over geloof en ook enkele priesters te ontmoeten die gelukkig waren in hun roeping en dat ook uitstraalden. De doorbraak kwam er toen ik een sprong in vertrouwen maakte en besefte dat ik mijn leven nooit helemaal zelf zou kunnen realiseren. Hoe harder ik mijn best deed alles in de hand te hebben, hoe meer onvrede ik voelde. Pas toen ik leerde los te laten, ervoer ik een diep vertrouwen en meer rust. Ik besefte dat ik net als de figuur van Jona in het
„Pas toen ik de controle over mijn leven losliet, ervoer ik meer rust”
Oude Testament in slaap was gesukkeld en dat God ons een voor een nodig heeft om zijn levenswerk te realiseren. Zodra ik besliste ervoor te gaan, viel er een grote last van mijn schouders. Ook het studeren verliep vlotter dan verwacht.
– In samenspraak met de bisschop studeert u nog twee jaar voort in Rome. Hoe verliep het eerste jaar?
Dat viel best mee, al was het aanvankelijk zoeken naar een nieuw evenwicht tussen inspanning, ontspanning en gebed. Dat zal ook als priester het geval zijn. Van zodra ik in Rome aankwam, werd ik dagelijks vier uur ondergedompeld in een taalbad Italiaans. Zo leerde ik op korte tijd ook nieuwe mensen van over de hele wereld kennen. Dankzij die extra jaren in Rome kan ik me nog meer verdiepen in het geloof en daarvoor ben ik dankbaar.
– Voor uw diakenwijding vorig jaar koos u een vers van de heilige Augustinus: „God dienen is de ware vrijheid.” Wat betekent dat voor u?
De keuze mijn leven aan God te wijden maakt me vrijer. Door Hem te dienen, wat concreet ook betekent anderen dienen, worden de prioriteiten in je leven herschikt. De samenleving kenmerkt zich door een grote gejaagdheid en de angst iets te missen. Pas wanneer niets moet, kan alles en voel je je vrij te doen wat je echt wilt. Zo ontdekte ik tijdens mijn stages – bij Poverello, Integraal en vzw De Kier – dat de armoedeproblematiek me na aan het hart ligt. Als priester wil ik vooral tussen de mensen leven en bouwen aan een warme gemeenschap. Ook een verzorgde liturgie met inspirerende muziek vind ik waardevol.
– De komende weken staat u ongetwijfeld in de schijnwerpers. Hoe voelt u zich daarbij?
Ik zit daar allesbehalve op te wachten, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Zolang het positieve aandacht is, zoals bij mijn diakenwijding, ben ik blij. Mijn familie en vrienden kijken er alvast mee naar uit.