‘Verzoening is finaal het doel’

Kathleen Haesen (links): „De bevolking blijft streven naar verzoening.” © Kathleen Haesen

Er is al veel inkt gevloeid over het conflict tussen Israël en Palestina en jammer genoeg ook heel wat bloed. Al zeventig jaar is het onrustig in het gebied. Israëli’s en Palestijnen staan er tegenover elkaar in de streek die we kennen uit de Bijbel. „Als Europeaan is het niet altijd makkelijk om de puzzel te maken van alle feiten”, zegt Kathleen Haesen (31) uit Riemst, die vorig jaar met Broederlijk Delen en Pax Christi meereisde naar het gebied. „Ik wilde ter plekke poolshoogte nemen en me vergewissen van de situatie. Ondanks een grote ongelijkheid tussen beide volkeren hoor je er gelukkig ook verzoenende taal. Verzoening in plaats van wraak, dat is finaal het doel.”
Nederzettingen, de land- en waterroof, controleposten en een muur van bijna tien meter hoog en zowat achthonderd kilometer lang die symbool staat voor het conflict – het zijn slechts enkele obstakels waarmee Palestijnen dagelijks worden geconfronteerd. De Israëlische en Palestijnse kwestie is een politiek verhaal. En ja, beide partijen maken fouten en schenden het internationale recht. Toch staat niet iedereen vijandig tegenover elkaar. „Ik ging er praten met Israëlische en Palestijnse mensenrechten- en vredesactivisten die zich verzetten tegen de bezetting en een andere toekomst voor de regio mogelijk proberen te maken”, zegt Kathleen Haesen. „Ik sprak er met mensen van Parents’ Circle, een organisatie waarin zowel Israëli’s als Palestijnen verenigd zijn. Ze vinden elkaar in het gedeelde verdriet, want ze verloren een kind door het geweld van het Israëlische leger of Palestijnse groeperingen. Zij kiezen niet voor wrok, maar voor verzoening. Ik hoorde aan beide zijden aangrijpende verhalen. In Israël en Palestina leeft de bevolking van hoop, niet van wanhoop Die brengen ze ook in scholen, want educatie is belangrijk. Via dialoogsessies willen ze terugkeren naar de kern van hun mens-zijn: samenwerken aan vrede en gerechtigheid. Doe de stap naar dialoog en leer de ander kennen.”
Kathleen Haesen volgt de politieke situatie in het gebied op de voet. Van verbetering is er amper sprake. „Je wordt er soms moedeloos van”, zegt ze. Toch kon ze ter plekke zelf vaststellen dat de bevolking leeft van hoop en niet van wanhoop. Velen zien het ooit wel goedkomen. „Wie zijn wij om dan op te geven?”, vraagt Haesen zich af. „Een verhaal van hoop vond ik bij Tent of Nations, een ecologische boerderij van een Palestijnse familie in het midden van Israëlische nederzettingen. De Israëlische overheid nam er zomaar grond af en kapte hun olijfbomen om. Je zou voor minder opstandig worden, maar die Palestijnse familie weigert Israëlische burgers te beschouwen als vijanden. Ze gebruiken principes van geweldloos verzet om met de situatie om te gaan. ‘Niemand kan ons dwingen om te haten’, zeggen ze. Meer nog, ze nodigen Israëlische burgers uit om te komen kijken hoe zij duurzame landbouw bedrijven op hun boerderij.”
„Er zijn vele organisaties die zich op een geweldloze en creatieve wijze verzetten tegen de Israëlische regering en blijven streven naar verzoening”, zegt Kathleen Haesen tot slot. „Je voelt veel onrecht, maar louter rationeel kunnen wij van hieruit daar niet veel aan doen. Wel de verhalen voortvertellen, als een vorm van vreedzaam protest waartoe organisaties oproepen: ‘Kom en zie, en vertel ons verhaal voor vrede, gerechtigheid en verzoening voort’, zeggen ze. Het kan de druk op de Israëlische overheid enkel maar doen toenemen.”