Wie zei ook weer dat vergeetachtigheid de onbetrouwbare stiefmoeder van ons geheugen is? Het is genoegzaam bekend dat de pedofilieschandalen in de Kerk niet alleen vele gelovigen hebben geschokt, maar ook daarbuiten velen met verstomming hebben geslagen – onder meer door de onzin over pedofilie die destijds, in de nasleep van de seksuele revolutie, in de media werd verteld. „Dat nooit meer”, sloegen sommigen mea culpa. De wonden zijn nog lang niet geheeld of Goedele Liekens vond het nodig iemand in haar talkshow op de televisie te laten vertellen dat kinderen seks met volwassenen mogen hebben als ze dat zelf willen, en dat kinderporno moet worden gelegaliseerd. „Het publiek walgde, iemand liep zelfs de studio uit”, schreef Het Laatste Nieuws.
<br>Onder het mom van spraakmakende televisie vinden sommigen dat ze het zich kunnen veroorloven een podium te geven aan de meest afwijkende geesten op aarde. Goedele Liekens is alvast niet aan haar proefstuk. Ooit nodigde ze de Zweedse Angelina Elander uit, die ronduit haar bewondering voor kindermoordenaar Kim De Gelder uitsprak. Na afloop van dergelijke programma’s meent Goedele telkens weer dat er niets aan de hand is. Ze vindt hoegenaamd niet dat ze foute signalen uitzendt die andere daders kunnen geruststellen. Integendeel, ze is ervan overtuigd dat ze haar gasten stevig weerwerk biedt. Een en ander leert nog maar eens hoe hypocriet onze samenleving met problemen zoals pedofilie blijft omgaan. Dat soort onderwerpen, net als de sensatiezucht die ermee gepaard gaat, is nooit taboe als ze de kijkcijfers ietwat de hoogte injagen.
<br> „Dat nooit meer”, hoorden we de afgelopen weken ook meermaals uit de mond van ’s werelds meest gerenommeerde kernexperts. De kernenergielobby draaide overuren door de dramatische gebeurtenissen in het kernpark van het Japanse Fukushima, waar radioactieve straling vrijkwam ten gevolge van de zware aardbeving en de verwoestende tsunami van 11 maart. Ook bij ons stonden de kranten dagenlang vol met analyses van de (on)veiligheid van kernenergie en met vergelijkingen met vroegere ongevallen zoals die van 1979 in Three Mile Island, nabij Harrisburg in de Verenigde Staten, en van 1986 in Tsjernobyl, in de toenmalige Sovjet-Unie.
<br>Is het toeval of een speling van het lot dat grote mogendheden als de VS, Rusland en Japan elk op hun beurt met zware nucleaire problemen hadden af te rekenen? Feit is dat ze alle drie, ongeacht het politieke systeem, schromelijk in gebreke bleven door het publiek niet, nauwelijks of te laat te informeren.
<br>„Jullie zeggen elke keer wat anders, vertel ons gewoon wat er aan de hand is”, schreeuwden de Japanners tegen de woordvoerders van het kernenergiebedrijf Tepco. Kernenergie en openheid gaan evenwel niet samen. Niet onlogisch als je weet dat die technologie allereerst voor militaire doeleinden werd ontwikkeld en niet voor het opwekken van energie voor vreedzaam en civiel gebruik. Dat gebeurde pas later. Die hechte band tussen kernenergie en de productie van oorlogs- en vernietigingswapens bestaat overigens nog altijd. Waardoor rond de nucleaire sector bijna onvermijdelijk een sfeer van geheimzinnigheid hangt. De belangen die met kernenergie gepaard gaan, zijn dan ook enorm. Daarom waren de experts er na de ramp in Japan als de kippen bij om te wijzen op de almaar toenemende veiligheid van nieuwe types reactoren. Die zouden ‘inherent veilig’ zijn, waardoor noodsituaties, zoals die in het kernpark van Fukushima, nooit meer zouden kunnen – hoe zwaar een aardbeving en hoe vernietigend een tsunami ook mogen zijn. We zijn benieuwd hoe snel we ook de Japanse tragedie uit ons collectieve geheugen wissen in de hoop dat zoiets ‘nooit meer gebeurt’
Column