Twee weken geleden dienden vijf senatoren een wetsvoorstel in „voor de toepassing van de scheiding tussen Kerk en Staat”. De indieners vinden het hoog tijd dat die scheiding tussen religieuze en wereldlijke macht eindelijk eens wordt doorgevoerd. Want dat is volgens hen nog altijd niet gebeurd. Kijk maar naar de kruisbeelden op gebouwen met een publieke functie zoals ziekenhuizen, scholen of kerkhoven, excuus, begraafplaatsen. Dat artsen volgens onze grondwet mogen weigeren rechten in te willigen die in strijd zijn met hun geweten (zoals abortus of euthanasie), is hen al evenzeer een doorn in het oog.
<br>Het voorstel in kwestie was twee jaar eerder al eens ingediend en afgekraakt door de Raad van State. Maar hoofdindiener Philippe Mahoux (ps) vond zijn werkstuk te waardevol, om het zomaar naar de papiermand te verwijzen. Hij formuleerde enkele amendementen, en zo kwam het voorstel dus op de agenda van de commissie Institutionele Aangelegenheden. Nog vóór religieuze leiders de tekst een blik waardig hadden gegund, laat staan hun kritiek erop geformuleerd, kregen de indieners de wind van voren, en voorts uit alle andere mogelijke richtingen. Mede-indiener Jean-Jacques De Gucht maakte geen al te beste beurt.
<br>Gelovigen en andersgezinden vroegen zich gezamenlijk af wat de betreffende politici bezielt om zich vandaag met zulke achterhoedegevechten te willen bezighouden. Toch komt het voorstel niet zomaar uit de lucht gevallen. Het past in de opkomst van een nieuw atheïsme dat strijdender is dan voorheen. En de idealen waarvoor gestreden moet worden, heten abortus en euthanasie. In dat kader lanceerde Bart Somers, burgemeester van Mechelen, het idee om een stedelijke abortuskliniek op te richten. Alle Mechelse ziekenhuizen zijn in handen van de katholieke zuil en dus worden de rechten van ongewenst zwangere meisjes geschonden. Dat bestaande abortuscentra hoegenaamd geen vragende partij bleken te zijn, was een misrekening.
<br>Het strijdend atheïsme kan blijkbaar niet om met het goede nieuws dat de afgelopen maanden over Kerk en christendom te horen was. In oktober hadden we de heiligverklaring van pater Damiaan, die door het grote publiek warm werd meebeleefd. De afscheidnemende kardinaal krijgt alleen maar lof toegezwaaid. Zolang zijn ontslagbrief uit Rome op zich laat wachten, stapelen zich de afscheidinterviews op.
<br>Als klap op de vuurpijl staat Kerstmis voor de deur. Is er een kerkelijk feest dat breder en laagdrempeliger wordt gevierd dan kerst? Gelovigen én andersdenkenden laven zich aan het licht en schenken gul aan goede doelen (hopelijk ook aan acties die minder spectaculair in de media komen dan Music for Life of Kom op tegen Kanker).
<br>Maar Kerstmis is voor de christen nog veel meer dan dat goede gevoel en de brandende kaarsen. Het is de herinnering aan het moment waarop God in het concrete leven van mensen binnentrad en alles voorgoed veranderde. Het is het opnieuw baren van de Vrede-vorst in mijn eigen hart. Het is geloven dat Hij ooit terugkomt en onze samenleving daar nu al naar vormen.
<br>Daarom kan het christelijke geloof nooit worden verbannen naar de huiskamers. Het veronderstelt nu eenmaal dat je opkomt voor sociale rechtvaardigheid en dat doe je buiten, door je handen vuil te maken aan de wereld. Maar we kunnen de heren senatoren geruststellen. Onze koning zal de scheiding tussen Kerk en Staat respecteren. Zijn koningschap is niet van hier. Zalige Kerstmis!
<br>
Column