Een van de grootste uitdagingen voor christenen in onze landen is het bekampen van de sprakeloosheid van het geloof, het geen woorden kunnen geven aan uw geloof. Wat doet u als iemand uit de vriendenkring of aan de familiedis vraagt of u gelooft in God? Als die vraag al gesteld wordt! Want over persoonlijk geloof praten is vandaag een groter taboe dan seksualiteit. Veel mensen van nu, en zeker katholieken, zijn het simpelweg niet gewend te praten over het geloof.
<br>De allerjongste generaties dagen ons dan wel weer uit. Waarom steekt u zoveel tijd in dit of dat engagement? Kent u dat soort vragen? En jongeren willen authenticiteit, geen praat voor de vaak.
<br>Nu is het de dag van vandaag niet gemakkelijk te geloven. Kijk naar televisie of lees de bladen. Niet zelden merk je dat godsdienstigheid er wordt beschouwd als een restant uit een verleden, een verkeerd bewustzijn. Het viel alleszins mij op in de lopende debatten over de plaats van de islam in de westerse samenleving. Voor veel opiniemakers is niet alleen de islam, maar eenvoudigweg iedere godsdienst achterlijk. Het drama is wellicht dat zij niet inzien dat het christelijk vertoog wezenlijk anders is dan de islam, en essentieel om onze cultuur te verstaan. Maar daarover gaat het hier niet.
<br>Al sinds enkele jaren wordt er op verschillende plaatsen - door diocesane vormingsdiensten en bewegingen - aan die sprakeloosheid gewerkt. Volwassen worden in het geloof, het project van de bisschoppen, heeft er ook direct mee te maken.
<br>Het zijn geen helden die hier aan deelnemen, maar gewone mensen. Laatst was er thuis een dakwerker bezig, die vroeg wat ik deed. Nadat ik gezegd had dat ik voor dit blad schrijf, vertelde hij enthou-siast over een reeks deugddoende geloofsavonden die hij had gevolgd. Deelnemers aan dergelijke initiatieven zijn vaak enthousiast over het feit dat ze in de groep eindelijk eens over hun geloof kunnen praten. Op een zoekende manier wellicht, of juist vanuit een stevige overtuiging, maar hoe dan ook: ze praten. In een tijd waarin het geloof niet vanzelfsprekend is, voelt dat voor velen als een bevrijding. Het is het onder woorden brengen van wat hen ten diepste beweegt. En groepswerk ondersteunt daarbij.
<br>We merken het ook aan de reacties die binnenkomen op onze rubriek ‘Vraag het aan Theo’. Niet overdreven, maar dagelijks vallen er brieven of mails in de (elektronische) postbus. Velen zijn op zoek, worstelen met de oude woorden of met inzichten die door het leven uitgerijpt werden.
<br>Geloof is geen doosje dat iemand een leven lang ongeopend bij zich draagt. Geloven is voortdurend werken aan de relatie die God met ons begonnen is. En soms brengt dat werk meer vragen mee dan antwoorden. De Franse filosoof Marcel Légaut noemde dat met een mooi woord ‘geloofsarbeid’.
<br>De sprakeloosheid van het geloof tegengaan kan ook in de eigen parochie. De Nederlandse televisiemaker Leo Fijen schreef twee boeken over zijn parochie in Maartensdijk. Het zijn verhalen over gewone en minder gewone parochianen. Door woorden te geven aan hun leven en hun wijze van katholiek-zijn, doorbreekt Fijen al het zwijgen over elkaars geloof. Misschien een ideetje voor de redacteurs van onze 520 parochie-edities. Door verhalen te vertellen groeit er gemeenschap. Zijn de eerste christenen ook niet begonnen met het doorvertellen van een verhaal? Het Verhaal.
Column