Intussen zijn de plechtigheden omtrent de heiligverklaring van Damiaan achter de rug. Alleen kardinaal Danneels reist nog snel over en weer naar Hawaï om er de overdracht van een (laatste) reliek aan de kerkgemeenschap van Hawaï bij te wonen. De man uit Molokai staat nu ingeschreven in het register van de heiligen. Natuurlijk was hij al lang heilig. De heiligverklaring was dan ook op zich niets bijzonders, al keken velen er al jaren naar uit. Het gebeurde op z’n Romeins: met veel plechtstatigheid, paars en rood, en het moest blijkbaar allemaal gebeuren volgens de regeltjes.
<br>Voor de Belgische Kerk waren het hoogdagen, en het was vooral een afscheidsgeschenk van formaat voor kardinaal Godfried Danneels. Niet toevallig mocht hij met de paus concelebreren aan het altaar van de Sint-Pietersbasiliek,een uitzonderlijke eer. In eigen land werd de heiligverklaring vooral gekleurd door volkse vreugde . Zo zijn wij hier nu eenmaal. Volgende week brengen we in kerk & leven dan ook een mooie reportage over de verschillende feestelijkheden.
<br>Het meest opmerkelijke was volgens ons dat iedereen Damiaan als de zijne ging beschouwen. Hoort de man nu thuis in Tremelo of in Leuven? Was zijn geboorteland Vlaanderen, zoals de paus in zijn homilie diplomatisch liet doorschijnen, of is hij de Belgische heilige bij uitstek (want perfect tweetalig)? Wordt hij nu de patroonheilige van de aids-patiënten, de arbeiders of de hopeloze gevallen?
<br>De Franse bisschoppen presteerden het – dit is geen grap – in hun persmededeling te spreken over Damien, le Parisien (Damiaan, de Parijzenaar). Ze onderstreepten dat de man van Molokai uit Franse spirituele bronnen had gedronken. De congregatie van de picpussen, waar Jozef De Veuster deel van uitmaakte, is immers in Frankrijk ontstaan en het was in Parijs dat Damiaan zijn geloften uitsprak. Bewuste pers-
<br>mededeling gaf ook een lijstje van alle Franse priesters die ten tijde van Damiaan op Hawaï actief waren. Om maar aan te tonen dat de heilige Damiaan ook van hen is.
<br>De meeste journalisten, commentaargevende bv’s en dolgelukkige feestvierders vergaten dat Damiaan voortaan eigenlijk van God is, en niet van een of andere groep mensen die zich door hem aangesproken voelen of zich laten inspireren door zijn levensoffer. Kardinaal Danneels herhaalde het de voorbije weken meermaals: „Het is niet Damiaan die zichzelf heilig heeft gemaakt, maar God.” Dat plaatst de heiligverklaring in de juiste context: het is God die mensen heilig maakt. En Hij alleen.
<br>In Klapstoel (bladzijde 6) wijst de Nederlandse bisschop Gerard de Korte er op dat wanneer veel katholieken het hebben over hun geloof, ze vooral waarden en normen ter sprake te brengen. En dat terwijl het geloof allereerst een persoonlijke band met Christus is, en door Hem met God. Het geloof mag en kan niet beperkt worden tot een bundel al dan niet haalbare waarden en normen.
<br>Vele katholieken, zeker in ons land, kunnen slechts met moeite hun eigen geloof onder woorden brengen. Daaraan werken is zonder meer de grootste uitdaging voor de Kerk in dit land. Wat drijft ons? Wat maakt ons in staat mensen lief te hebben, over alle grenzen heen? En misschien wel de moeilijkste vraag voor iedere katholiek: wat maakt ons heilig? Gelukkig hebben wij vele goede voorbeelden. Damiaan zelf schreef in een van zijn brieven dat hij het op Molokai slechts kon uithouden door Onze-Lieve-Heer naast zich te voelen in de eucharistie. Zonder die persoonlijke band bloedt geloof én inzet dood.
<br>
Column