Vlaanderen telt dit jaar vijf nieuwe priesterkandidaten. Ze komen uit Gent, Vlaams-Brabant, Hasselt en twee uit Brugge. Dat is niet minder dan vorig jaar (en velen slagen hierbij misschien al een zucht van verlichting), maar jammer genoeg ook niet meer. In Franstalig België en Nederland is al evenmin sprake van een kentering.
<br>Nu hangt de toekomst van de Kerk niet enkel af van het aantal priesters en nieuwe kandidaten, stelt de faculteit Godgeleerdheid van de K.U.Leuven. Ze plaatst daar het relatief grote aantal studenten (912) in die faculteit tegenover. Zij worden opgeleid om op allerhande manieren de toekomst van de Kerk uit te bouwen: in het onderwijs, de pastorale sector, adviserende ethische comités en zo meer. Maar wij weten ook dat niet al die studenten zo’n taak ambiëren. Velen beginnen de studie niet eens met een christelijke overtuiging.
<br>Dat we in een crisissituatie beland zijn, valt in geen enkel opzicht te ontkennen. De Vlaamse Kerk lijkt soms wel een oude moeder, de vruchtbaarheidsleeftijd ver voorbij. Ook christenen zonder wijding ondervinden dat ze met te weinig zijn om de vele taken die ze in de parochie en in de samenleving voor hen zien weggelegd, te dragen. Bovendien zal de Kerk altijd gewijde bedienaars nodig hebben, niet alleen voor de eredienst zelf, maar ook in de brede zin als pastor van een geloofsgemeenschap.
<br>De situatie in de Vlaamse Kerk staat echter niet los van die in de brede samenleving. Ook daar is het woord ‘crisis’ niet van de lucht. En dan bedoelen we niet alleen de financiële, maar ook een morele crisis, gekenmerkt door grote twijfel over hoe het verder moet. Als we de Kerk een oude moeder noemden, dan geldt dat evenzeer voor de samenleving, die overigens al evenmin veel kinderen voortbrengt...
<br>In zo’n tijd van algemene slapte valt – veel te laat volgens heel wat mensen, maar misschien wel net op het goede moment – de heiligverklaring van pater Damiaan. Wereldwijd geliefd vanwege zijn radicale keuze voor de zwakke mens, staat hij bij wijze van spreken uit de doden op om ons wakker te schudden. „Misschien moeten we meer dat beeld van die knappe, energieke Damiaan koesteren, niet alleen dat van de stervende lepraleider”, oppert Hilde Eynikel in ons dossier over pater Damiaan op bladzijde 14-15. Daar zit iets in, al was Damiaan op dat laatste moment zeker nog het sterkst van al.
<br>We mogen als Kerk niet bang zijn om te houden van wie jong is en in de kracht van zijn leven. Als roepingenpastoraal succesvol wil zijn, moeten we op alle mogelijke manieren investeren in jonge mensen. Een en ander houdt een positieve keuze in voor vitale geloofskernen: allereerst voor de veerkrachtige parochies (de 375 priesters jonger dan vijftig die Vlaanderen vandaag nog telt, kunnen niet alle tweeduizend parochies blijven bedienen), maar zeker ook voor jongerenpastoraal, catechese, scholen en afdelingen van jeugdbewegingen die er nog voor openstaan. Daarbij moet er oog zijn voor het geheel van het geloof: niet enkel de geloofskennis en -beleving in de liturgie, maar eveneens de christelijk geïnspireerde maatschappelijke betrokkenheid. En, als je ’t mij vraagt, ook voor wat meer vrolijkheid en feest.
<br>Alle geledingen van het christelijke leven – ook het gezinsleven – moeten doordrongen zijn van een breed opgevatte roepingenpastoraal. We hebben immers nood aan alle soorten van christenen: leken, religieuzen én priesters. De toekomst hoeft niet somber te zijn. Als Abrahams vrouw Sara op bejaarde leeftijd zwanger kon raken, dan ook een tweeduizend jaar oude Kerk.
<br>
Column