Zelfs al is het om er te werken (in ons geval verslag te doen over een algemene bisschoppensynode), toch blijft Rome een boeiende en aangename ervaring. De Eeuwige Stad in de herfst betekent aangename temperaturen en dus lekker buiten vertoeven. Soms is het er zelfs nog te zwoel, zwanger van onweer en regen die maar niet willen komen. En de Romeinen nog altijd in de verdrukking van de vele horden toeristen en groepen bedevaarders. De ruim vijfhonderd kerken in de stad lijken overdag nooit zonder volk. Niet enkel toeristen, want ook de Romeinen springen geregeld een kerk binnen voor een gebed of een kaars. Tijdens de middagpauze nemen sommigen de tijd voor de eucharistie.
<br>Het blijft verbazen dat zelfs einde oktober op woensdagvoormiddag het Sint-Pietersplein volstroomt met pelgrims en nieuwsgierige toeristen. Ingetogen momenten tijdens de meditatie van de paus wisselen elkaar af met een uitbundige sfeer. Groepen applaudisseren of pogen op andere manieren de aandacht op zich te richten, als ze tijdens de algemene audiëntie hun naam over het immense plein horen schallen.
<br>Onwillekeurig denk ik terug aan die eerste keer toen ik hier kwam als kersverse woordvoerder van kardinaal Danneels. In Vlaanderen beleefden we toen moeilijke tijden met onder meer protest tegen de Vaticaanse brief over het niet kunnen wijden van vrouwen. Bisschoppen werden voor de vergaderzaal van het Interdiocesaan Pastoraal Beraad belaagd door ontgoochelde gelovigen. Op het Sint-Pietersplein toen geen spoor van kritiek.
<br>Een gelijkaardige contrastervaring valt me nu weer te beurt in de perszaal van de Heilige Stoel. Waar het bij ons in België op dit moment hengelen is naar enige mediabelangstelling voor de synode, komen hier journalisten van over de hele wereld het gebeuren verslaan. Men kan het zich zelfs veroorloven moeilijk te doen bij het verlenen van toegang aan perslui, ondervind ik aan den lijve.
<br>Vooraf netjes alle informatie verzonden via het internet. „Prima,” zegt een voorkomende heer, „alleen ontbreekt een brief van uw hoofdredacteur om te
<br>bevestigen dat u hier bent voor de synode.” Ik poog uit te leggen dat ik zelf die hoofdredacteur ben. Kan best wezen, aldus de man, maar die brief blijft dus
<br>echt wel nodig. Gelukkig heb ik briefpapier van Kerk+Leven bij me. Ik schrijf dan maar een brief waarin ik bevestig mezelf toelating te geven om in Rome de synode te volgen... Meteen is het dossier compleet en prompt ontvang ik mijn toegangscode en bijbehorende badge. Formalisme dat voor ons moeilijk te pruimen is.
<br>Dit alles wekt de indruk dat het daar in Rome een wereldvreemde boel is. De Vlamingen die ik in Rome ontmoet, en die er op verschillende posten binnen en buiten de curie werken, nuanceren dit echter uitdrukkelijk. Dat is slechts één zijde van Romes Januskop. In de internationale omgeving van de wereldkerk kunnen leven en werken is best ook heilzaam, zo blijkt. Al blijven ze kritisch kijken naar de curie. Wij, koele noorderlingen, menen al te makkelijk dat wij het centrum van de wereld zijn. En dat onze problemen en verzuchtingen universeel zijn. Hier ervaar je dat de Kerk veel breder, ingewikkelder en rijker geschakeerd is. Het doet je verder kijken dan naar de eigen navel. Zeker in tijden van crisis, zoals we ze in de Kerk in Vlaanderen momenteel beleven, is dat zoals de nieuwe bisschop van Antwerpen hiernaast zegt, geen overbodige luxe.
Column