Dagelijks is er op de redactie een toevloed van brieven, berichten en aankondigingen. Een blad als het onze is populair bij al wie zich inlaat met spiritualiteit en therapie, niet in het minst met de vele alternatieve vormen die welig tieren. Soms ontvangen we zelfs boodschappen van mensen die stemmen horen, of rechtstreeks in contact staan met heiligen. Of zich de profeet Elia wanen.
<br>Uiteraard zijn we bijzonder op onze hoede bij die laatste categorie. Maar als je, zoals onlangs, een e-mail krijgt met als afzender God zelf, wint de nieuwsgierigheid het toch. De boodschap meteen geopend. Meer dan een bedenkelijke reclametruc was het uiteraard niet. Allicht mikten de organisatoren van het KlaraFestival op directe aandacht. Want geef toe, een e-mail rechtstreeks van God krijg je nu eenmaal niet dagelijks.
<br>Wie Gods boodschap ter harte gaat, weet beter. Die zit niet te wachten op dat soort e-mails. Hij of zij weet waar zich te laven aan Gods Woord. Of toch niet? De generaties opgegroeid na het concilie hebben op school wel feitelijke kennis over de Bijbel opgedaan. Maar tijdens mijn jeugdjaren, net na het Tweede Vaticaans Concilie, bestond er toch nog grote argwaan. Zo herinner ik me nog levendig de onzekerheid bij mijn ouders, toen ik spaarde voor een meerdelige geïllustreerde studiebijbel met commentaren. Een positief advies van de plaatselijke pastoor was de noodzakelijke voorwaarde. Anders geen extra centen voor die investering.
<br>Sindsdien is er een lange weg afgelegd en veel ten goede veranderd. Bijbelgroepen, Katholieke en Vlaamse Bijbelstichting speelden daarin een onvervangbare rol. Vorig jaar nog met het oecumenische initiatief Bijbelronde Vlaanderen. Ook de impact van de liturgievernieuwing is nauwelijks te schatten. En toch. Onze kennis van en omgang met de Bijbel ontbeert nog al te vaak persoonlijke betrokkenheid. We leerden veel te weinig te leven vanuit die godrelatie, die de Bijbel ons biedt.
<br>Dat is overigens de grote bekommering die onze bisschoppen uitspreken in hun pastorale brief voor dit nieuwe werkjaar. In God ontmoeten in zijn Woord leggen ze heel sterk de nadruk op de gelovige spirituele lezing van de Bijbel (zie blz.5). Ze schuiven daarvoor de oude, maar beproefde methode van de zogeheten lectio divina naar voren. Die bestaat uit drie bewegingen. Of zoals we lezen in de pastorale brief: „Eerst de aandachtige, ontvankelijke en onbevangen lezing van wat er geschreven staat. Vervolgens de overweging, het mediteren, om een brug te slaan tussen de Bijbel en het eigen leven. Ten slotte het gebed als antwoord op Gods stem.” Maar daar mag het niet bij blijven. Wie Gods Woord gelovig beluistert en er zich daadwerkelijk door laat raken, kan niet onverschillig blijven voor wat rondom hem of haar gebeurt.
<br>Dit pastorale initiatief zal ongetwijfeld ruime bijval kennen. Velen zijn immers hongerig naar Gods Woord en willen er vanuit leven. Maar dit laten doorsijpelen naar het brede publiek en het hele godsvolk is een werk van lange adem. Het vergt veel oefening en aansporing. Hopelijk neemt men hiervoor ook de nodige tijd. En die zal ongetwijfeld langer zijn dan de duur van één pastoraal jaar.
<br>
Column