Grenzeloos solidair in de rand

Het romaanse kerkje in Wezeren ligt veraf van de kathedraal in Mechelen. © Tony Dupont

Wezeren, een kleine deelgemeente van Landen, in het uiterste zuidoosten van Vlaams-Brabant. De parochie aan de rand van het vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen grenst aan drie andere provincies, Limburg, Waals-Brabant en Luik, en is in vogelvlucht de plek die het verst van de Sint-Romboutskathedraal in Mechelen is gelegen. In het bevallige Haspengouwse landschap valt meteen de bescheiden, maar stemmige romaanse kerk op, toegewijd aan Sint-Amandus. De zogenoemde Apostel van België verspreidde in de zevende eeuw het christendom in deze streek. In de kerk dateert het stenen blokaltaar met elf bijzondere rozetten wellicht uit dezelfde tijd.
„Landen is onmiskenbaar gezegend met historische kerken en kapellen, haast allemaal beschermde monumenten”, zegt Hilde Claes (45), parochieassistent in de federaties Landen en Linter. „Voor de mensen in de periferie is echter onze Welzijnsschakel Help-ons-Helpen een monument. Al 35 jaar staan vrijwilligers er in dienst van de zwakkeren in de samenleving. Zij schrijven geschiedenis. Hun solidariteit kent geen grenzen.”
De christelijke organisatie Help-ons-Helpen ontstond uit de Vereniging Parochiale Werken en staat open voor iedereen, los van elke overtuiging. Tientallen vrijwilligers helpen van maandag tot donderdag mee in ’t Recupke, een tweedehandsdienst met kleding, huisraad, speelgoed en meubels.
„Menselijke waardigheid en gelijkheid zijn voorname waarden voor ons”, zegt Jules Hermans (85), drijvende kracht achter Help ons Helpen. „Iedereen mag komen snuffelen in onze spullen, maar niets is gratis. Alles is evenwel spotgoedkoop. Niemand hoeft zich te verantwoorden voor zijn of haar leefsituatie, maar in de spontane gesprekken doen mensen toch hun verhaal. We zijn er opgetogen over dat we hen „Thuislozen, kansarmen of asielzoekers, je kijkt in Jezus’ ogen” kunnen helpen. Thuislozen, kansarmen of asielzoekers, je kijkt in Jezus’ ogen.”
„Die waardigheid is ontzettend belangrijk”, benadrukt Hilde Claes. „Als parochieassistent probeer ik mensen nabij te zijn op moeilijke momenten in hun leven of bij lastige situaties, maar soms schrik ik ervan hoe ze bij bepaalde instanties stuiten op onbegrip. Hartverscheurend, ja. We moeten ons daartegen blijven verzetten. Met onze vormelingen gaan we telkens een dag helpen bij Help-ons-Helpen. Kinderen beseffen dan al van jongs af aan dat het leven voor sommige mensen niet eenvoudig is.”
Lina Roosen (76) woont naast de kerk in Wezeren. Ze is bestuurslid van Samana Sint-Gertrudis Landen en mantelzorger. „In de periferie ontmoeten we immers ook zieken en bejaarden”, zegt ze. „Zij hebben het heus niet makkelijk, maar we laten onze mensen niet los. We bellen vaak en onze huisbezoeken maakten intussen plaats voor straat- of voordeurbezoeken, om te informeren of alles goed gaat, maar terzelfder tijd doorbreken we ook hun eenzaamheid.”
En dan is er nog de verre afstand tussen het vicariaat in Mechelen en de parochies aan de rand van het bisdom. Toch niet zo vanzelfsprekend, zo blijkt. Help-ons-Helpen koos al bewust voor begeleiding vanuit het vlakbij gelegen bisdom Hasselt wegens een betere bereikbaarheid. „We zijn ontzettend dankbaar voor de vele vrijwilligers in onze kerkelijke organisaties”, zegt Francine Massin (61), eveneens parochieassistent in de federaties Landen en Linter. „Zij zetten zich met hart en ziel in voor de gemeenschap, maar velen nemen niet deel aan vormingen of vergaderingen wegens de verre verplaatsingen. Bovendien lukt het digitaal niet voor iedereen. Met andere woorden, we worden met z’n allen geroepen, maar niet iedereen kan nog antwoorden.”