Op 4 april zou in Sint-Niklaas de vierde editie van De Passie worden opgevoerd. Het coronavirus besloot daar anders over. Twee jaar hard werk viel in het water. Niet getreurd, de voorstelling verschuift wellicht naar het weekend van Palmzondag 2021. Maria, gespeeld door actrice Katrien De Becker, weet het wel: geduld overwint alles.
Ze zat in een hectische periode met veel opdrachten. Plotseling viel alles stil, ook voor Katrien De Becker (48). Zowel De Passie, het theaterstuk Brasschaatse huisvrouwen waarmee ze toert, als de opnames van Thuis werden stilgelegd. Enkel het inspreken van documentaires bij de VRT ging voort. „Het coronavirus zet ons allemaal stil. Net zoals Jezus deed, Hij liet zich kruisigen opdat onze ogen zouden opengaan.”
– Van June in ‘Familie’ op VTM en Tania in ‘Thuis’ op de VRT tot ‘De Passie’ in Sint-Niklaas. Vanwaar die keuze?
Twee jaar geleden deed ik al mee in Lier. Het lijdensverhaal van Christus fascineert me. Ik wil ook dat het wordt verteld en in een algemeen beeld naar de mensen wordt gebracht, want het gaat veel breder dan het christendom en ons geloof. Johan De Paepe die het toen bewerkte, ken ik goed (haar partner, n.v.d.r.). Hij raakt niet aan het christendom, maar maakt het verhaal toegankelijk voor iedereen. Hij staat ook stil bij aspecten die ikzelf heel belangrijk vind, zoals het opkomen en zorg dragen voor elkaar, zonder de eigen denkbeelden te vergeten. Toen ze me in Sint-Niklaas vroegen voor De Passie, wilde ik dat weer meemaken, want het was een geweldige ervaring. Al die mensen die ik niet kende die samen in korte tijd zoiets moois hebben gemaakt en dan nog eenmalig voor zo’n groot publiek... Dat was allemaal eenzelfde adem.
– Speelde u in Lier ook al de rol van Maria?
Neen. Toen vertrok het concept vanuit een verteller. Een mooi moment is als de verteller in dialoog gaat met Jezus. Daar komt de verbazing en het niet-begrijpen van de mensen over het waarom van Jezus’ lijden sterk naar boven. Een kwetsbaar moment is wanneer Jezus zegt dat wat Hij doet Hij ook moet doen. Hij offert zich op opdat de mens zou begrijpen dat er meer is. Dat is ook wat er momenteel gebeurt: het coronavirus zet ons allemaal stil. We worden allemaal teruggefloten. De boodschap is: hoe gaan we daarmee om? Dat is ook wat Jezus deed. Met zijn kruisiging maakte Hij een gebaar opdat onze ogen zouden opengaan. We moeten stilstaan bij wat het leven is en wat we voor elkaar kunnen betekenen. Nu moeten we één adem zijn opdat we elkaar zouden kunnen redden.
– Steekt u ook iets op van Maria?
Maria staat dicht bij me. Het zorgende, het omarmende, het bezorgd zijn om, soms overbezorgd… Ik denk dat mijn kinderen dat kunnen beamen (lacht). Ik probeer een beetje – al klinkt dat onbescheiden – de rots in de branding te zijn, een luisterend oor. Er zit een beetje Maria in Katrien De Becker. Vandaar dat het voor mij niet zo’n zware zoektocht was. Ik hoefde niet diep te graven bij mezelf, wat voor andere rollen soms wel het geval is. Ik herken bij haar ook het geduld en het begrip. Ze moet dat ook opbrengen, want ze heeft geen keuze. Ook wij niet. Als het coronavirus ons de das omdoet,
„Jezus maakt met zijn kruisiging een gebaar opdat onze ogen zouden opengaan”
dan is het zo. Dan hebben we dit leven gehad zoals het is en hebben we er hopelijk mooie dingen mee gedaan. Daar hou ik me aan vast.
– Brengt elk personage u iets bij?
Ja, ook in de slechtheid. Als acteur is het ook onze taak om dat deel op te zoeken, want iedereen draagt alles in zich. Ik geloof niet echt in slechte mensen. Het zijn vaak mensen die gekwetst – zwaar gekwetst – zijn in het leven en willen wraak nemen. Ze hopen daar op die manier mee om te gaan. Het zit in elk van ons, maar het is boeiend om dat bij jezelf te ervaren en je leert er nog uit ook. Ik ben weliswaar niet in staat iemand te vermoorden, tenzij ze mijn kinderen iets zouden aandoen, maar iets in ons moeten we bewaken.
– En de ultieme vraag: bent u zelf gelovig?
Als kind was ik enorm gelovig. Ik vond het fascinerend: de rituelen, de teksten… Ik wilde mezelf ook altijd verbeteren en goed doen. Elke avond vroeg ik me af wat ik verkeerd had gedaan en wat beter kon. Als tiener kom je echter in aanraking met andere dingen en begin je er ruimer over na te denken. Dat is ook ruimer geworden. Ik geloof niet in God, wel in een kracht die ons drijft, in energieën die ons dichter bij elkaar brengen. Hetgeen wat in me zit en ik in dit leven heb opgebouwd, gaat ergens in op en komt op een of andere manier terug. Bovendien heeft ieder van ons een verantwoordelijkheid om met die energie mooi om te gaan en mensen gelukkig te maken, warm te maken, maar ook jezelf. Dat zeg ik ook altijd tegen mijn kinderen. Dat heeft niks te maken met egoïsme of zelfbehoud. Als die energie stabiel is, dan kunnen we er ook zijn voor anderen. Op een gezonde manier.
– Wie of wat inspireert u dan?
Ik leer veel uit het boeddhisme. Iemand als de dalai lama spreekt me aan. Elk van ons heeft een verantwoordelijkheid. We mogen ons echter niet te veel beladen met een schuldgevoel. Dat is wat er allereerst in de Bijbel staat en wat er door de eeuwen heen ook van is gemaakt. Godsdienst is een soort filosofie en helaas gebeurt het dat sommige filosofieën mensen onderdrukken. Dat heeft alles te maken met macht. Ik ben ervan overtuigd dat Jezus het goed voor had met iedereen. Wie Hij was en wat Hij deed, werd echter beschouwd als een bedreiging, zoals voor Kajafas en Judas in het passieverhaal. Dat was het echter niet. Het waren mensen die gewoon op een fijne manier wilden omgaan met elkaar. Hoe Jezus daarbij als martelaar tot het uiterste is gegaan, is bewonderenswaardig.