Syrische vluchteling is koster in kathedraal en Virga Jessebasiliek in Hasselt
George Chehab (38) begroet ons in de Sint-Quintinuskathedraal in Hasselt met een grote glimlach, een welgemeende verwelkoming waarvoor de uitdrukking ‘warm onthaal’ werd uitgevonden. Zijn hartelijkheid staat in schril contrast met de manier waarop hij en honderdduizenden anderen werden ontvangen in Europa.
Drie jaar geleden ontvluchtte George Chehab het oorlogsgeweld in Aleppo, de Syrische stad waar hij opgroeide en een succesvolle gordijnenzaak uitbaatte. „De oorlog maakte alles kapot, er vielen zo veel onschuldige slachtoffers”, zegt hij ontdaan. „Ik waagde de oversteek naar Europa en vond een nieuwe toekomst in Hasselt. Al die tijd voelde ik Jezus’ aanwezigheid en volgde ik zijn weg.”
Sinds kort is George Chehab deeltijds koster in de Sint-Quintinuskathedraal en de Virga Jessebasiliek. „Het huis van God is mijn nieuwe thuis”, zegt de Syrische katholiek, die volop les Nederlands volgt. „Dit gesprek is een goede oefening,” zegt hij „want ik woon graag in Hasselt. Nooit keer ik nog terug naar Aleppo. Drie jaar geleden beloofde ik mijn twee kinderen op zoek te gaan naar een veilige plek waar we samen een toekomst konden uitbouwen. Die plek is hier, in Hasselt. Twee jaar lang heb ik mijn kinderen moeten missen. Zij verbleven al die tijd bij mijn moeder in Syrië. De tocht was veel te gevaarlijk, vooral de oversteek met een rubberboot naar Griekenland. In Macedonië, Servië en Hongarije zag ik hoe andere vluchtelingen minder fraaie dingen overkwam. Dat kon toch niet het Europa zijn waarover we hadden gehoord. Duizenden kilometer legden we af, soms met trein of bus, maar vaak te voet. Na een maand kwam ik aan in Brussel. Ik bezocht er meteen de Sint-Michiels en Sint-Goedelekathedraal om God te danken.”
Daarna verbleef Chehab in het asielcentrum in Houthalen-Helchteren, waar hij naar eigen zeggen een zware tijd doormaakte. „Ik hield vol, want ik wist dat het maar tijdelijk zou zijn”, zegt hij. „Wanneer ik het moeilijk had, trok ik naar Hasselt en bezocht
„Mijn kinderen opnieuw in de armen sluiten, onbeschrijflijk!”
ik de kathedraal. Ik voelde me er meteen thuis, ook in de zondagsviering. Toegegeven, ik begreep er niet veel van, maar ik wist dat God me verstond. Bidden kun je in alle talen. Weet je wat zo bijzonder was? Toen ik bij mijn aankomst in Brussel naar de Sint-Michiels en Sint-Goedelekathedraal trok, ontmoette ik daar Pieter Stevens, stafmedewerker van de Interdiocesane Commissie voor Liturgie. Hij werd mijn eerste vriend in België. Groot was mijn verbazing toen ik hem ook in de Hasseltse kathedraal ontmoette. Op dat ogenblik was hij er nog cantor. Toen wist ik het zeker: dit is een bijzondere plek.”
George Chehab kreeg na één jaar en drie dagen een vluchtelingenstatuut voor vijf jaar. Hij vond een woning in de Hasseltse wijk Runkst en kon eindelijk werk maken van gezinshereniging. „Een bureaucratische nachtmerrie”, ervoer hij. „Pas een jaar later kon ik mijn zoon en dochter opnieuw in de armen sluiten. Dat gevoel is onbeschrijfelijk. Mijn moeder wilde liever in Aleppo blijven, ze is 67. Als de verbinding lukt, praten we met elkaar via WhatsApp. Ik bid elke dag voor haar.”
Intussen komen George Chehab en zijn kinderen ook tweewekelijks samen in de Sint-Jozefkerk in Rapertingen waar de Syrisch-katholieke gemeenschap een eigen plek heeft om de eucharistie te vieren. George Chehab is er onderdiaken. Zijn grote geloof trok ook de aandacht van priester Ali Cornelissis, deken in Hasselt.
„We waren al enkele maanden op zoek naar een halftijdse koster”, legt de deken uit. „Ik dacht meteen: ‘Waarom zou ik die man niet vragen om koster te zijn?’ Het was alvast een concreet antwoord op de vraag iets te betekenen voor vluchtelingen op lange termijn. George en zijn kinderen hebben veel meegemaakt. Hij is echter enthousiast, vriendelijk en heeft een warme glimlach. Hij vertelt ons geregeld hoe Syrische christenen omgaan met het geloof en de kerkelijke feesten. George helpt ons inzien dat we een wereldkerk zijn. Ik ben opgetogen om die toevallige ontmoeting. God kon me geen duidelijker teken geven.”