Ze houdt niet van shoppen en ambieert een carrière als piloot in de burgerluchtvaart. Het eerste wat ze deed toen ze op 13 januari het kroontje van Miss België op haar hoofd voelde, was in stilte God danken. Het minste wat je van Angeline Flor Pua kunt zeggen, is dat ze een atypische Miss is.
We spreken af op Angeline Flor Pua’s favoriete plek, de luchthaven in Deurne. Een voorbijganger stoot een magazine van een tafeltje. „Hé, dat ben ik!”, lacht Flor Pua verrast als ze ziet dat haar gezicht op de cover prijkt. „Ze vegen de vloer met je aan”, merk ik op. „Letterlijk hier wel, maar figuurlijk sta ik mijn mannetje, hoor”, klinkt het mooiste meisje van het land zelfzeker. Ze kreeg nochtans niets cadeau.
– Wat motiveerde u om deel te nemen aan de verkiezing van Miss België?
Ik wilde graag mijn passie voor de luchtvaart delen met zo veel mogelijk mensen. Tegelijk wil ik aantonen dat je het ver kunt schoppen door hard te werken en te geloven in jezelf. Ik kom uit een eenvoudig gezin. Mijn beide ouders zijn hardwerkende arbeiders. Toch volg ik een pilotenopleiding, één van de duurste scholingen ter wereld.
Ik geloof in mijn mogelijkheden en ik word aangemoedigd door mijn ouders. Door mijn studies te combineren met diverse baantjes die me een studielening bij de bank opleverden, ben ik vastbesloten mijn pilotendiploma dit academiejaar te behalen. Vliegen is doorgaans een jongensdroom. Er zijn slechts weinig vrouwelijke piloten, maar ik word beslist één van hen.
– Heeft u nu nog tijd om te studeren?
De laatste maand, in de aanloop naar de missverkiezing, duwde ik mijn studies even naar de achtergrond. Ergens eind februari zal ik ze hervatten. Gelukkig beloofde het Comité van Miss België me een planning die ruimte geeft voor mijn opleiding.
– Hoe wilt u ons land vertegenwoordigen als Miss België?
Ik ben een Belgische met Filipijnse wortels. Nu ben ik dus het levende bewijs dat diversiteit werkt. Geboren en getogen in Antwerpen, ben ik een echt stadskind. Ik ging naar school in het katholiek onderwijs, bij De Dames in Antwerpen. Ik wil de wereld tonen dat een land met mensen van diverse afkomst en culturen kan uitblinken in saamhorigheid en respect over die verschillen heen. Zelfs mijn lievelingsgerecht straalt diversiteit uit: friet met satékruiden en stoofvleessaus.
Voor mij bestaat er slechts één ras, de mens. Die boodschap wil ik uitdragen en dat lijkt aardig te lukken, want de mensen die ik ontmoet reageren allerhartelijkst. De minder vriendelijke berichten zijn afkomstig van individuen die me niet kennen. Ik ben echter van mening dat je enkel over iemand kunt oordelen als je zijn of haar hart hebt horen spreken.
– Moet een miss een beetje
„Geloof in jezelf, respecteer de ander en je bereikt de hemel”
ijdeltuit zijn?
Wat bedoel je met ijdel? Ik verzorg me goed, maar shoppen vind ik saai. De kleren die ik tijdens mijn miss-jaar draag, kies ik uit een aantal outfits die een van de sponsors aanbiedt. Er zit altijd wel iets leuks tussen, een miss waardig.
Tot vóór de verkiezing maakte ik me nooit op. Dat moest ik dan in ijltempo leren en nu breng ik dus meer tijd voor de spiegel door.
– Kunnen we u ook wel eens in een kerk aantreffen?
Jazeker, hoewel ik besef dat ik daar één van de weinige jongeren ben. Samen met mijn moeder bezoek ik de katholieke kerk van de Filipijnse gemeenschap in Merksem. Daar schaam ik me beslist niet voor. Nu ga ik minder wegens tijdsgebrek, maar ik bid wel elke avond voor het slapengaan. Ik brand ook geregeld een kaars in de Schoenmakerskapel, wanneer ik langs de Antwerpse Groenplaats loop. Ik heb gebeden om Miss België te mogen worden. Met resultaat, zoals je ziet, maar uiteraard heb ik er ook hard voor gewerkt.
Toen ik tot Miss België werd gekroond, heb ik in stilte God bedankt. Stap ik op een podium of in een vliegtuig, dan maak ik eerst een kruisteken. Dat gebaar geeft me zelfvertrouwen. Aan mijn eerste solovlucht als piloot ging overigens ook een gebed vooraf.
– U was aanwezig op de luchthaven van Zaventem tijdens de aanslagen van 22 maart 2016. Gaf uw geloof u de kracht om dat drama te verwerken?
Mijn tijd was blijkbaar nog niet verstreken, want ik overleefde die dag zonder kleerscheuren. Ik geloof dat God me beschermde, omdat Hij vindt dat ik nog iets te vervullen heb in mijn leven. Ik wil hard blijven werken voor mijn dromen, een carrière als piloot en een eigen gezin. Een aanbod uit het buitenland zal ik niet afslaan, maar ik hoop toch op een baan bij een Belgische luchtvaartmaatschappij, dicht bij mijn familie.
– Hebt u nog een boodschap voor onze lezers?
Geloof in jezelf, respecteer de ander en je bereikt de hemel. Het is alvast mijn succesrecept om straks hoog boven de wolken uit te stijgen, de stuurknuppel van een vliegtuig stevig in de hand.