Bij de veertigste verjaardag van het Vlaamse tijdschrift
<br>Collationes, op donderdag 24 maart, bogen de deelnemers van het colloquium 'Vitale Kerk nabij?' zich over de kansen en mogelijkheden voor levende geloofsgemeenschappen. Na de referaten, in de voormiddag, vonden ’s namiddags werkwinkels plaats. De Brugse priester Carlos Desoete, moderator in de federatie Sint-Andries Sint-Michiels, leidde zo’n druk bezochte werkwinkel. Desoete is een van de vele priesters die er door hun begeestering in slagen een vitaal parochieweefsel in stand te houden. Uiteraard merkt ook hij hoe moeilijk het is jongeren aan te trekken en voor een engagement in de parochie te motiveren.
<br>„Laten we alvast onze verwachtingen niet te hoog stellen”, zei hij me na afloop van zijn werkwinkel. „Ik zie vaak mensen in mijn kerk die als jongere nooit in de kerkgemeenschap actief waren, maar die op hun veertigste de Kerk hebben ontdekt. Jongeren hebben volgens mij vooral nood aan goede ervaringen. Tevens moeten ze ‘supporters’ vinden die hen dragen en erop toezien dat ze zich in de parochie thuis voelen.” Daartoe is het volgens Carlos Desoete allereerst noodzakelijk dat wij, volwassenen, ons geloof authentiek belijden in woord en daad.
<br>Goede ervaringen, gelovigen rondom hen die het geloof authentiek beleven, en ‘supporters’ die hen ondersteunen – dat die kwaliteiten inderdaad van wezenlijk belang zijn voor jonge geloofsgenoten, blijkt ook uit Jongeren en hun geloof, een onderzoeksrapport van Forum, het Nederlandse instituut voor multiculturele vraagstukken. De voorbije decennia keerden ook in Nederland veel katholieken zich af van Kerk en geloof. Hoewel het in vele gevallen geen absolute breuk betrof – veel veertigers en vijftigers gingen niet meer naar de Kerk, maar bleven wel katholiek – missen jongeren deze generatie om het goede voorbeeld te geven. Ze beschouwen hun ouders op het vlak van geloof ronduit als een verloren generatie.
<br>Van oudsher, stelt het onderzoek, waren het gelovigen uit een vorige generatie die jongeren betrokken bij de parochie en de activiteiten van de Kerk. Jonge katholieken voelen zich nu evenwel in de kou staan. Bij protestants-christelijke jongeren, zo leert het onderzoek nog, is de situatie helemaal anders. De meeste ouders nemen hun kroost al van kindsbeen mee naar de kerk. Ze zijn doorgaans ook trots als hun kinderen in hun religieuze voetsporen treden. Katholieke ouders daarentegen begrijpen vaak maar weinig van de religieuze bewogenheid van hun kinderen, hoewel ze hen in de praktijk geen strobreed in de weg leggen.
<br>Ongeacht hun gezindte lijken jongeren sterk op elkaar als het gaat om de rol van hun religie bij de totstandkoming van hun identiteit en in het leven van alledag. Alle jongeren, ook jonge moslims, zeggen steun te vinden in hun geloof en leiden hun dagelijkse leven in overeenstemming met hun geloofsprincipes. Jongeren die strenger in de leer zijn opgevoed, leggen daarbij meer nadruk op het naleven van voorschriften en geboden. Ze hebben ook meer behoefte aan informatie over het geloof en de leefregels.
<br>Dat alles leert hoe belangrijk het is dat jongeren in hun naaste omgeving mensen ontmoeten die met de Kerk zijn begaan en kracht putten uit hun geloof. Ook al gaan ze er niet meteen op in, zonder zulke getuigenissen is de kans bijna onbestaande dat ze later vanuit zichzelf de stap naar de Kerk en het geloof doen. De boodschap voor ouders en grootouders is dan ook duidelijk: blijven getuigen en voor je geloof uitkomen. Jongeren kijken uitgerekend op naar ouders en grootouders met een ruggengraat, hoe ondankbaar het soms ook is om tegen de tijdgeest in te gaan. Opgeven is geen optie.
<br>
Column