”Het politieke schouwspel in ons land bood de afgelopen jaren weinig fraais. We sukkelden van de ene crisis in de andere,
<br>premiers en ministers kwamen en gingen. Daarbovenop kwam de financiële crisis die de machteloosheid van onze federale staat extra in de verf zette. De cijfers liegen er niet om: de staatsschuld bedraagt momenteel om en bij de 330 miljard euro. In het zog van de grote West-Europese economieën lijkt ons land weg te zakken uit de groep van sterkste en welvarendste landen ter wereld. Vooral Azië moderniseert snel en staat klaar om zijn deel van de wereldmacht op te eisen.
<br>Die ontwikkeling zal ons economisch almaar afhankelijker en kwetsbaarder maken. In sommige industrietakken is dat nu al het geval. „We zijn een land van schroevendraaiers geworden”, zei Chris Dewulf, de éminence grise van de Belgische auto-industrie, onlangs in de krant. „Alles wordt elders bedacht en verkocht, wij vijzen de dingen alleen nog in elkaar. Voor knowhow inzake ontwikkeling en distributie heeft men ons niet meer nodig.” Die economische verschuiving brengt onvermijdelijk een verschuiving van politieke en culturele macht teweeg. Hoeft het gezegd dat onze welvaartsstaat in gevaar is?
<br>Op die uitdagingen moet onze overheid anticiperen. Dat vergt een toekomstvisie en politici die verder kijken dan de volgende verkiezingen. Maar laat dat nu uitgerekend een probleem zijn. Zondag trekken we voor de zesde keer sinds 2003 naar de stembus, dit keer omdat onze regeringspartijen geen eensgezindheid bereikten over de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Het is een oud zeer dat, zoals eertijds de Voerstreek, de dieperliggende spanningen tussen Nederlands- en Franstaligen blootlegt en bij tijd en wijle een regering doet struikelen.
<br>Een bijkomend probleem is dat de burger stilaan niet meer weet wat hij in het kieshokje moet doen. „Ik weet helemaal niet voor wie te kiezen”, hoor je deze dagen om de haverklap – en lang niet alleen uit de mond van politiek onverschilligen. De partijpolitieke versplintering, het opportunisme waarmee Bekende Vlamingen worden opgevoerd, de vele kandidaten die hun mandaat toch niet zullen opnemen, alsook het immobilisme en de kortzichtigheid tussen de verkiezingen door, hebben velen opgezadeld met een groeiende afkeer voor het politieke bestel. De kloof tussen de burger en de overheid lijkt er alleen maar breder op geworden.
<br>Constante verandering, het voortdurend overgaan van de ene eigenschap in de andere, leidt niet noodzakelijk tot chaos, betoogde
<br>Heraclitus van Efeze (ongeveer 540-480 vóór Christus). Voor Heraclitus bestaan er ook in veranderingsprocessen verhoudingen en evenwichten. Geldt dat ook voor ons staatsbestel? Ons land verkeert al tientallen jaren in een permanente staat van hervorming waarbij het ene compromis aan het andere werd gebreid. Dat leidde tot een bloeiende welvaartsstaat, maar tegelijk tot een broze constructie die de gemeenschappen door koppigheid, regionale sentimenten of eigenbelang machteloos kunnen maken, of zelfs als een kaartenhuisje ineen kunnen doen
<br>storten.
<br>Modeontwerpers hebben er de voorbije weken alles aan gedaan om
<br>in het straatbeeld de kandidaten op hun best te portretteren. Laat u
<br>echter niet inpakken door een paar mooie ogen of niet te realiseren beloften. Kies voor kandidaten met een toekomstvisie en een overtuiging, voor politici die de burger niet als excuus gebruiken. Stem niet voor wie er, naast zijn politieke mandaat, nog een of meerdere riante wedden op nahoudt. Als politici van ons soberheid en besparingen
<br>vragen, mogen wij dat ook van hen eisen.
<br>Als we dan toch een volk van schroevendraaiers zijn, laten we de
<br>kandidaten dan alvast de duimschroeven aandraaien.”
<br>
Column