De toenemende pesterijen en aanslagen tegen de kopten, Egyptische christenen, zijn geen alleenstaande feiten (zie Koptisch Kerstmis baadt in bloed op blz. 11). Ook in andere moslim--landen neemt de onverdraagzaamheid toe en zijn christenen almaar vaker het mikpunt van extremistische moslims. Onlangs viel in Pakistan een woedende menigte een christelijk gezin aan, nadat een zwakbegaafde man zich kritisch over de islam had uitgelaten. Moslims sloegen daarop zijn zus bewusteloos en braken haar been. Het is een van de vele berichten die de internationale pers dagelijks brengt.
<br>In het door de Verenigde Staten ‘bevrijde’ Irak zijn de levensomstandigheden van de christenen al niet veel beter. In steden als Bagdad en Mosul – het Bijbelse Nineve – worden christelijke wijken al jaren door extremistische moslims en gewelddadige bendes ‘gezuiverd’. In Mosul, dat ooit om zijn multiculturele verscheidenheid bekendstond, vonden de afgelopen maanden geregeld bomaanslagen tegen kerken plaats, met dodelijke slachtoffers tot gevolg. Op straat werden christenmeisjes met zoutzuur belaagd omdat ze zich opmaakten of geen hoofddoek droegen.
<br>Ook elders in Irak sterven vrijwel dagelijks mensen van verschillende etnische afkomst en religieuze gezindte door bomaanslagen en/of schietpartijen. Die onveiligheid heeft tot gevolg dat de uittocht van de christelijke minderheid in Irak onverminderd aanhoudt. Voor de val van Saddam Hoessein in 2003 leefden er in Irak 1,25 miljoen christenen, nu wordt hun aantal op minder dan 500.000 geschat. Elke dag verlaten zowat tien christelijke gezinnen het land. De Irakese kerkleiders betreuren hun vertrek, maar tonen er begrip voor. Ze kunnen moeilijk anders in een land waar er voor christenen geen vrede, geen werk, geen respect en geen hoop is.
<br>Voor wie toch in Irak blijft, blijken de erbarmelijke levensomstandigheden geen beletsel om hun geloof te belijden. De ‘thuisblijvers’ blijven hopen dat het tij ooit keert. Maar ondertussen zien ze hun Kerk langzaam sterven, terwijl de wereld de andere kant uitkijkt…
<br>In de Franse krant La Croix vertelde mgr. Philippe Brizard, de directeur-generaal van l’Œuvre d’Orient, onlangs dat het Westen de onverdraagzaamheid in moslimlanden in de hand werkt. Door zijn antireligieuze houding en zijn afkeer van alles wat met religie te maken heeft, wakkert het Westen bij de moslims de vrees aan dat de westerse antireligiositeit ook hun religieuze cultuur zal aantasten. Mgr. Brizard betreurt dat. Hij vindt dat moslims en christenen alles te winnen hebben bij een vreedzaam samenleven dat beide culturen verrijkt, in plaats van de ene aan de andere te onderwerpen.
<br>Dat betekent evenwel niet dat wij hier rustig moeten afwachten tot de situatie in het Midden-Oosten, de bakermat van het vroege christendom, verbetert. Niets is erger dan de stilte van het doodzwijgen. Daardoor doen we niet alleen de christenen daar en hun bedreigde Kerk onrecht aan, we bewijzen ook de moslims een slechte dienst. Dat in acht van de tien landen waar christenen het meest worden vervolgd, moslims de grootste bevolkingsgroep zijn, is immers ook voor de islam een signaal dat integrisme en fanatisme de bovenhand halen. En dat is voor geen enkele godsdienst een goed teken voor de toekomst.
Column