Afscheidbegeleider Sandra De Haes voegt leven toe aan sterven
Stervenden en hun familie begeleiden op de grens van leven en dood. Het loopt als een rode draad door het leven van Sandra De Haes uit Schriek. Van palliatief verpleegkundige over rouwtherapeut en uitvaartondernemer tot wat ze vandaag zelf noemt, afscheidbegeleider. „Ik zie het als een voorrecht om dicht bij stervenden en hun familie te mogen komen”, zegt ze.
Sandra De Haes is op 11 november te gast op de ‘reflectiedag’ Anders sterven van het vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen in het Damiaancentrum in Leuven. Samen met de Boortmeerbeekse diaken Frans Schoovaerts en Hilde Inghels, auteur van het boek Afscheid dat verbindt, getuigt ze voor pastoraal benoemden, voorgangers in uitvaarten, pastores en vrijwilligers in ziekenhuizen en woon-zorgcentra, ziekenbezoekers en iedereen die van sterven een verbindend gebeuren wil maken, hoe het sterven opnieuw aan de mensen kan worden gegeven. „Want wie achterblijft, lijkt nog maar weinig te kunnen inbrengen. Er wordt veel uit handen genomen”, klinkt het bij de initiatiefnemers van de ‘reflectiedag’.
Sandra De Haes pleit ervoor van sterven en de dood een levendmakende ervaring te maken. „We streven met z’n allen naar een mooi en goed leven, maar vergeten vaak dat ook de dood bij dat leven hoort”, zegt ze. „Op de grens van leven en dood heeft je status volstrekt geen belang meer. Sterven in verbinding met je naasten is dan ook een kostbaar geschenk. Het is intens, maar er ontstaan evengoed hartverwarmende momenten. Ondanks de tranen, de pijn en de machteloosheid treft me steeds weer de liefde. Ze is oneindig veel sterker dan de dood.”
Sandra De Haes begeleidt met Op eigen wijze het hele proces van afscheid, net zoals iedere uitvaartondernemer. Ze doet echter niet meteen wat gebruikelijk is, ze geeft het afscheid in handen van de familie. „Samen zorg dragen voor het lichaam, de kleding kiezen, het dankbaar toedekken en samen de overledene in de kist dragen, dat zijn heilige momenten. Het geeft de familie nog wat extra tijd samen”, zegt De Haes. „Uiteraard zijn we erbij. Op de achtergrond wanneer het kan en op de voorgrond wanneer nodig. Daarnaast ben ik ook voorstander van opbaring thuis. Het is een vertrouwde plek waar warmte en liefde heerst. De dood is er veel schoner. Het verbindt het overlijden en het leven. Ik moedig de familie ook aan om ieders talenten aan te spreken om op een eigenwijze en unieke manier afscheid te nemen. Eén die de overledene alle eer aandoet door een onvergetelijke herinnering te creëren in woord, beeld, muziek of in andere creaties. Het zijn vaak kleine dingen, maar het is een waardevolle stap in de rouwverwerking.”