Bidden met je hele lichaam

Onderweg zijn er bochten en kronkels, maar altijd kom je uit op de bestemming. © Bregt De Mey

Onlangs onderging een deel van de vloer van de Heilige Familiekerk in Waregem een ware metamorfose. Op een tapijt van 12 bij 12,76 meter kunt u er voortaan een labyrintwandeling maken. Aanleiding is het Waregemse kerkenplan 2020-2025 dat een zinvolle besteding van de kerk op het Gaverke vooropstelt.
„Het pelgrimslabyrint, geweven door de firma Tarkett in Dendermonde, is een primeur’, zegt deken Henk Laridon. „Het is gebaseerd op het labyrint in de kathedraal Notre-Dame van Chartres, in Frankrijk. Elke vrijdag worden de stoelen er weggenomen zodat mensen het labyrint kunnen inwandelen. In België zijn er momenteel slechts enkele labyrinten te vinden, in de basiliek van Onze-Lieve-Vrouw Hanswijk in Mechelen en in de abdijkerk Saint-Remy van de trappisten in Rochefort. Beide dateren uit 1670. Ook in de tuin van de paters kapucijnen in Meersel-Dreef, in de provincie Antwerpen, werd een labyrint aangelegd” (zie bladzijde 19, n.v.d.r.)
Voor de vorm en kleurkeuze deed de werkgroep een beroep op experts. „Er werd gekozen het labyrint te integreren in het interieur”, legt de deken uit. „De donkerrode kleur is in harmonie met de al aanwezige tapijten. Ze verwijst ook naar de aarde, waarop we leven. Wie omhoogkijkt, ziet de blauwe kleur, die verwijst naar de hemel, het perspectief dat we voor ogen hebben. Beide kleuren zijn ook terug te vinden op iconen van Jezus Christus, verwijzend naar zijn dubbele natuur, God en mens.”
Ook al wordt het labyrint pas deze vrijdag, 22 oktober, plechtig ingezegend door Lode Aerts, bisschop van Brugge, belangstellenden uit de regio konden het eerder deze week al verkennen. Ook de leden van de kerkfabriek en de werkgroep van het project testten het al uit.
„In tegenstelling „Er is moed nodig om niet op te geven, maar wie volhoudt, wordt beloond” tot wat de meesten menen, is een labyrint geen doolhof”, zegt godsdienstleraar en bezinningsbegeleider Jean-Paul Derveaux, die het concept mee bedacht. „In een doolhof kun je verdwalen, in een labyrint niet. Onderweg zijn er bochten en kronkels, maar altijd kom je uit op de bestemming. In die zin is een labyrint een metafoor voor het leven. Soms lijk je veeleer achteruit te gaan dan vooruit, of kom je in de verleiding terug te keren op je stappen. Er is moed nodig om niet op te geven, maar wie volhoudt, wordt beloond.”
„Het effect van een labyrintwandeling is altijd onvoorspelbaar”, vervolgt de leerkracht. „Zo maakte ik mee dat twee leerlingen, die al meer dan een jaar ruzie hadden met elkaar, het labyrint hand in hand verlieten. Ook wanneer we tijdens de voorbereidende fase met de werkgroep vastliepen of belangrijke knopen moesten doorhakken, trokken we met z’n allen naar het labyrint. We raakten er altijd uit.”
„Een labyrintwandeling doet je soms op een andere manier kijken naar hetzelfde”, ervoer ook parochieassistent Thijs Vanryckeghem. „Zo ontdekte ik tijdens het stappen elementen in de kerk die ik voorheen nooit zag.”
Opmerkelijk zijn ook de symbolen in de labyrintvloer. Zo doet de cirkel denken aan een wiel, dat op zijn beurt verwijst naar ons bidden en naar het toekeren van ons leven naar God. Het kruis verwijst naar het dubbele gebod van de liefde, „bemin God en je naaste zoals jezelf”. Het middelpunt wordt gevormd door een roos, symbool voor spirituele verlichting. Met haar zes blaadjes verwijst de roos ook naar Maria, de moeder van Christus. De kronkels en bochten vormen dan weer het zoeken van de mens naar God. Tot slot is er de weg zelf die we allen moeten gaan, of we nu willen of niet.