Om de hoek

Standpunt

Elk jaar in juli en augustus nemen we u mee op reis in onze zomerreeks. Soms vervangt die het Podium, meestal nestelt ze zich op de middenpagina’s waar u anders de rubriek Dossier aantreft. De voorbije jaren namen we u mee naar Europese kathedralen en Belgische dorpen, of volgden we een rivier of treinspoor. In binnen- en buitenland probeerden we u te inspireren om zelf op ontdekking te gaan of in gedachten met ons mee te reizen.
Dit jaar serveerden we u een zomerreeks die er helemaal anders uitzag. Deze week leest u de laatste aflevering van onze tocht langs buitenlandse gemeenschappen in ons land. Onder de noemer De wereld om de hoek zochten we dit jaar niet naar plekjes om zelf naartoe te trekken, maar maakten we kennis met wie naar hier trok. Een wereld ging open, niet in verre oorden, maar gewoon om de hoek. Mensen die we anders achteloos voorbijlopen, ontvingen ons in hun woning, hun favoriete winkel of hun gebedshuis.
We gingen op stap met Roemenen, Turken, Chinezen, Congolezen en Venezolanen. Vijf gemeenschappen met uiteenlopende culturen, talen, religies, eet- en leefgewoonten. En toch vijf keer herkenbaar, met precies dezelfde zorgen en dromen als wij. Ogenschijnlijk exotisch, toch gewoon onder ons. Op het eerste gezicht zo anders, bij nader inzien zo herkenbaar.
Bij de Roemenen ontdekten we hoe overtuigd ze hun geloof beleven, maar net zo goed dat ze even dol zijn op varkensvlees als de doorsnee Vlaming. De Turken, die in onze ogen allen identieke moslims zijn, bleken er verschillende religieuze strekkingen op na te houden en niet allemaal even religieus te zijn, precies zoals wij. Bij de Chinezen in ons land speelt religie dan weer een bescheiden rol, maar de heerlijke smaken uit het Verre Oosten des te meer. Zij laten zelfs gerechten uit Duitsland overkomen om een vleugje authentiek China op het bord te krijgen. Doen ze ons niet denken aan Belgen die zich na een verre reis naar het Een wereld ging open, niet in verre oorden, maar gewoon om de hoek dichtstbijzijnde frietkot reppen om opnieuw te smullen van eigen kost?
Met Congolezen hebben we de sterkste historische band, al oogt dat verleden niet echt fraai. Met hen trokken we naar de kleurrijke Matongéwijk en uiteraard naar een Congolese eucharistieviering, waar indommelen geen optie is. Eindigen doen we vandaag bij de Venezolanen, waarbij onze redacteur hard haar best doet om u te laten watertanden bij heerlijk klinkende bereidingen.
Eens te meer toont onze zomerreeks hoe divers Vlaanderen en België zijn geworden. Die verscheidenheid is geen simpele tweeledigheid, met enerzijds autochtonen en anderzijds allochtonen. De mensen met een migratieachtergrond zijn op zichzelf ook zeer divers, met wortels in de hele wereld. Al te vaak blijven we vervallen in wij-zij-denken, meestal duidend op Vlamingen versus moslims. Dat beeld klopt gewoon niet. Nog los van het feit dat het vijandig denken over moslims een doodlopende straat is, miskennen we de veelzijdigheid van de verkleuring. Onder de buitenlanders of nieuwe Belgen schuilen minstens zoveel christenen. Kregen zij al een plek in onze parochies? Soms wel, maar vaak nog niet of onvoldoende.
We blijven sukkelen met twee snelheden. Er zijn steeds meer Vlamingen die zich goed voelen in een diverse samenleving en daar hun voordeel uithalen. Tegelijk is er een aanzienlijke groep die krampachtig blijft verlangen naar de homogene tijd van toen. Dat is op zich best begrijpelijk, want onze samenleving was toen een stuk eenvoudiger. Jammer genoeg voor hen is terugkeren naar hoe het was gewoon geen optie. Al die Roemenen, Turken, Chinezen, Congolezen en Venezolanen, of welke anderen ook, gaan hier nooit meer weg. Hun kinderen en kleinkinderen zijn al lang geen migranten meer, maar Belgen en Vlamingen. Het debat zou niet meer moeten gaan over de vraag of we dat leuk vinden, maar over de manier waarop we van die kleurrijke samenleving een thuis maken voor ieder van ons.

Lees meteen verder

Ik ben nog geen abonnee

Krijg 1 maand toegang
voor €5
OF

Word abonnee
voor €52
tot eind 2024

Registreer je hier