Een dikke maand geleden, op 16 juni, verscheen hier een tekst onder de titel Ode aan oud. „Liever dan al wat oud is te verbergen of weg te wuiven, kunnen we onze leeftijd verwelkomen als een trouwe vriend”, schreven we toen. Dat Standpunt had net zo goed vandaag kunnen verschijnen, in de aanloop naar de Werelddag voor Grootouders en Senioren aanstaande zondag, een initiatief van paus Franciscus. Toch luidt de titel deze week anders. Geen grootouders zonder kleinkinderen, dus richten we de schijnwerper ook even op de jongeren.
Jonge mensen beleefden het voorbij anderhalf jaar een zware tijd. De coronacrisis was voor iedereen lastig, maar voor hen in het bijzonder. Op geen enkele leeftijd zijn sociale contacten met leeftijdgenoten zo belangrijk als tijdens de jeugdjaren. Kleine kinderen kijken vooral op naar hun ouders en leerkrachten, maar voor tieners en adolescenten is de band met de eigen leeftijdsgroep cruciaal. Elke nieuwe stap in het leven ontdekken ze samen, met vallen en opstaan. Ja, zelfs de fouten die ze maken, begaan ze liefst met elkaar.
Door de strenge maatregelen moesten ze elkaar al te veel loslaten. Wie wat ouder is, kan zo’n periode relativeren, weet dat het allemaal weer voorbijgaat. Hoe langer men al leefde, hoe sneller de tijd vliegt, u kent dat. Voor jongeren lijkt anderhalf jaar eindeloos en uitzichtloos. De beperkingen voelden voor hen als een loden bol om de enkel, die elke stap onmogelijk maakt. Velen sleepten zich door de coronacrisis, mentale problemen piekten, hun levensvreugde was soms nog slechts een waakvlammetje.
Achttienjarigen beëindigden hun middelbareschooltijd zonder de gebruikelijke afscheidsrituelen, of begonnen aan hogere studies zonder hun medestudenten persoonlijk te ontmoeten. Het computerscherm, waarmee ze nochtans zo vertrouwd zijn, werd het raampje van hun gevangenis. Terwijl het virus voor jonge mensen veel minder
De veerkracht van de jongeren mag ons hoopvol stemmen
bedreigend was dan voor velen onder ons, brachten ze een offer voor het welzijn van de samenleving. Bovendien wachtten ze geduldig hun beurt af om als allerlaatsten te worden gevaccineerd. We moeten hen dankbaar zijn.
Tegelijk was het hartverwarmend dat veel jonge mensen er de moed inhielden en er het beste van maakten. Ook in de Kerk, zo leert ons interview met Anaïs Guérin, de nieuwe coördinator van de Franstalige jongerenpastoraal in ons land. „We leerden uitermate creatief te zijn”, vertelt ze. „Deze crisis dwong ons onze comfortzone te verlaten. Op dat moment beleefden we waarlijk de oproep van de paus om naar de periferie te gaan. Jongerenploegen stelden zich in dienst van de diaconie, van onderwijs en zorginstellingen om mensen in nood te helpen. En kijk, zo kwamen we bij jongeren die we anders nooit hadden bereikt.”
De veerkracht van de jongeren mag ons hoopvol stemmen. Elke generatie klaagt wel eens over ‘de jeugd van tegenwoordig’, maar telkens komt het goed. Kijk hoe ook de huidige generatie jongeren haar waarden en idealen heeft. Hoe de jeugdbewegingen populairder zijn dan ooit. Hoe jonge mensen op straat komen voor het klimaat of voor de rechten van wie anders is. Ik merk het als catechist: er komt een generatie aan die emotioneel intelligent is, die zich betrokken voelt bij wereldproblemen, die droomt van een mooiere wereld. Doet dat u denken aan uw eigen jeugd? Dan is de cirkel rond en geven we met een gerust hart de fakkel door aan de volgende generatie.
Geef uw (klein)kinderen een knuffel nu dat weer mag. Zeg hen dat u trotst bent omdat ze volhardend door een moeilijke tijd spartelden. Geen enkele generatie is slechter dan een vorige. Zeker, de wereld evolueert en elke generatie is (een beetje) anders. Jonge mensen hebben hun onvolkomenheden, maar hadden wij die dan niet? Laten we vertrouwen hebben in de jongeren en in de toekomst.