Kent u de Britse actrice Kate Winslet? Ze werd in 1997, op 22-jarige leeftijd, wereldberoemd door haar rol van Rose Dewitt Bukater in de succesvolle bioscoopfilm Titanic. De befaamde scène op de voorsteven van het schip wordt nog geregeld nagebootst in menig Instagramplaatje. Jonge actrices zijn vaak succesvol, jammer genoeg blijven ze het zelden. Eens de dertig voorbij, verdwijnt menige vedette in de plooien van de geschiedenis. Hollywood is onverbiddelijk voor ouder wordende vrouwen, op enkele uitzonderingen na.
Kate Winslet is één van die uitzonderingen. Ze is zelfs een uitzondering binnen de uitzonderingen, want ze doet weinig moeite om haar leeftijd te verbergen. Chirurgische ingrepen zijn niet aan haar besteed. In haar jongste productie, de televisieserie Mare of Easttown, floot ze de regisseur terug toen die buikvetrolletjes wilde wegtoveren. Over haar personage in die reeks zei ze in de krant The Guardian: „Ze is een goed functionerende, maar niet-perfecte vrouw, met een lichaam en een gezicht dat beweegt op een manier die overeenstemt met haar leeftijd en het leven dat ze achter de rug heeft. Ik denk dat we dat te weinig te zien krijgen.” De New York Times kopte daarover: „Kate Winslet heeft geen filter.”
Eigenlijk is het dieptreurig dat we dat soort dingen nog moeten schrijven. Dat een vrouw van middelbare leeftijd zich anno 2021 nog moet verantwoorden om er even oud te mogen uitzien als ze werkelijk is, is te gek om los te lopen. Het zegt veel over onze verwrongen visie op vrouwen, maar ook over onze ongezonde kijk op leeftijd.
Valt het u ook op dat mensen het als een compliment opvatten wanneer u hen jonger inschat dan ze zijn? En omgekeerd, dat mensen in hun eer gekrenkt zijn wanneer u hen een jaar of vijf te veel toeschrijft? We schatten zelfs opzettelijk mensen jonger in dan we stiekem denken, om hen vooral niet te schofferen. Waarom eigenlijk? Vinden
Oudere mensen zijn minder gefocust op het moeten, koesteren meer het mogen
we dan dat er iets fout is met vijftig, zeventig of negentig zijn en er ook zo uitzien?
Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn, luidt een bekende boutade. Hoe bevrijdend is het nochtans om lak te hebben aan onze leeftijd en elk nieuw levensjaar te omhelzen. Toegegeven, met de ouderdom komen de kwaaltjes, de pijnlijke gewrichten, een overdosis cholesterol en een te hoge bloeddruk, soms diabetes of een haperend geheugen. De pillendoos op de keukentafel wordt omvangrijker, met een vakje voor elke dag van de week. Soms wordt de situatie zwaar, zoals bij dementie of ernstige hartkwalen. Toch valt het ouder worden bij veel mensen wel mee, zeker wanneer we de gang van het leven aanvaarden en er het beste van maken.
We praten te weinig over de voordelen van het ouder worden. We worden wijzer en rustiger, kunnen de tegenslagen van het leven beter relativeren. We krijgen meer waardering voor de kleine geneugten van het leven. We kunnen als grootouders genieten van kleinkinderen, zonder dat we nog dag in, dag uit verantwoordelijk zijn, zoals dat bij ouders het geval is. Eens de pensioenleeftijd bereikt, ontstaat vrijheid en ruimte voor reizen, cultuur, hobby’s en sociale contacten. We zijn minder gefocust op het moeten, koesteren meer het mogen. Wat maakt het dan uit dat onze haren grijs worden of uitvallen, dat ons buikje gaat hangen en we geen koprol meer aankunnen?
Laten we maar wat vaker een ode aan de ouderdom brengen. Jongeren die de opinies van ervaren mensen wegwuiven met een cynisch „oké, boomer” missen niet enkel de kans om te putten uit de bron van het leven, ze onderschatten ook schromelijk de onontkoombaarheid van hun eigen veroudering. Liever dan al wat oud is te verbergen of weg te wuiven, kunnen we onze leeftijd verwelkomen als een trouwe vriend. Dat we ouder worden, is vooral goed nieuws. Het betekent dat we onderweg niet voortijdig zijn gestorven.