Sensitivityreaders, attentheid of sluipende censuur?

Tweespraak

Volgens Ingrid Tiggelovend van Studio Sesam wordt taal rijker door aandacht voor sociale gevoeligheden. Wordt dat eerst als extreem ervaren, dan geldt het na enkele jaren als niet meer dan normaal.

© Reinhart Croon
© Reinhart Croon
Wie in Vlaanderen komt werken, heet ‘expat’. Wie hierheen vlucht of migreert, is jarenlang ‘vluchteling’ of ‘allochtoon’. Door het gebruik van mannelijke beroepsnamen denken meisjes dat loodgieter of astronaut worden niets voor hen is. Waarom worden 60-plussers ‘bejaarden’ of ‘oudjes’ genoemd, terwijl de pensioenleeftijd op minstens 65 jaar ligt? Leeftijdsdiscriminatie of ageism is naast racisme en seksisme het meest genormaliseerde vooroordeel.
Verscheidene generaties groeiden intussen op in een (online)hyperdive…

De ander daadwerkelijk proberen te begrijpen, dat is volgens Guido Vanheeswijck enkel maar toe te juichen. Toch ontwaart hij in het gepolariseerde debat over sensitivityreaders enkele uitwassen.

Achter het inzetten van sensitivityreaders steekt het zoeken naar empathie voor de gevoelens van een ander. Hoe kunnen we de ander daadwerkelijk verstaan? Vanuit die vraag is aandacht voor de kwetsbare ander – Wie mag de poëzie van Amanda Gorman vertalen? Hoe omgaan met het koloniale verleden? – alleen maar toe te juichen. Toch zie ik drie problemen opduiken in het huidige gepolariseerde debat daarover.
Allereerst wordt die gevoeligheid vaak verbonden aan een raciale theorie. Witte mensen dragen een onvermijdelijke historische schuld…

Lees meteen verder

Ik ben nog geen abonnee

Krijg 1 maand toegang
voor €5
OF

Word abonnee
voor €52
tot eind 2024

Registreer je hier