Vier seizoenen leven we al met een pandemie. Zoals vanouds bracht de veertigdagentijd ons naar Pasen en volgden andere hoogdagen. Tegelijk lijken we nog steeds op doortocht door dezelfde vasten. Wel neemt de tocht voor iedereen een andere vorm aan. Hij leidt naar onverwachte zijwegen, van een nieuw bedrijf tot een herontdekt geloof. En hij verdwijnt soms naar de achtergrond wanneer grote stappen in het leven zich aandienen, maar zit ook soms in de weg om die veranderingen voluit te ervaren.
Bente Vandekeybus • eerste baan
‘Ik heb fijne collega’s, maar sommigen zou ik nog niet herkennen op straat’
Een jaar geleden liep Bente Vandekeybus (23) stage bij de interculturele beweging Kif Kif. „In de praktijk zat ik zes weken artikels te schrijven bij mijn ouders thuis in Kalmthout. Alleen op mijn allerlaatste stagedag ontmoette ik collega’s”, zegt hij. „Tegelijk eindigde mijn studentenleven in Gent abrupt. Het ene moment loop je je vrienden voortdurend tegen het lijf, het volgende zie je elkaar enkel nog online, tot je dat na een tijd beu bent en steeds minder van je laat horen. Toch denk ik dat mijn Gentse vriendschappen het zullen overleven, omdat we in die periode weg van elkaar wel soortgelijke dingen meemaakten, zoals die stage in lockdown. In de zomer zagen we elkaar één keer terug en dat was intens. Ik ben ook blij dat ik mijn eerste opleiding, meertalige communicatie, in 2019 al afrondde en bezig was aan een extra jaar journalistiek toen corona zich aandiende. Naar mijn gevoel was ik al afgestudeerd en was dat dus geen mijlpaal in mineur.”
Begin juli had Bente Vandekeybus een sollicitatiegesprek bij Het Nieuwsblad, klassiek op de redactie. Twee weken later kon hij er beginnen als krantenmanager. „Ik doe eindredactie voor de regionale bladzijden”, legt hij uit. Zijn werkend leven begon met vier weken opleiding door enkele collega’s. „Ook dat gebeurde op de redactie, maar die was wel grotendeels leeg, terwijl er plaats is voor 150 mensen. In het hele gebouw waren misschien twintig plekken bezet. Voor mijn regio zijn we met 25, maar daarvan zie je er hooguit drie bij elkaar.”
Sinds eind augustus werkt Bente Vandekeybus vooral thuis. Soms brengt hij ter afwisseling een dagje op de redactie door. „Dan moet je vooraf een plek reserveren en een papier aanvragen om te verantwoorden dat je er bent”, zegt hij. „Meestal spreek ik af met een collega, die ongeveer zo oud is als ik, en laten we daar samen eten leveren. Elke keer kruis ik ook een aantal anderen, maar wij werken van drie tot elf uur ’s avonds. Na zessen zitten we in een leeg gebouw.”
De situatie heeft gevolgen. „Na zeven maanden blijf ik ‘die nieuwe’ en er zijn nog altijd rechtstreekse collega’s met wie ik enkel heb gemaild. We hebben immers nooit vergaderingen”, zegt Bente Vandekeybus. „Ik voel wel dat het een fijne groep is, maar sommigen zou ik niet herkennen als ik ze tegenkwam op straat. Een collega ging er verkeerdelijk van uit dat ik een vrouw was, dus na een paar maanden mailde ik toch dat het ‘hij’ mocht zijn. Ik stel ook vast dat gesprekken oppervlakkig blijven. We hebben het over het werk, en dan nog maar eens over de coronapandemie. Al begin ik stilaan te weten met wie ik over de koers kan praten en met wie over het voetbal.” (jvh)
Georges en Henriette Roelandt • meditatie
‘Samen kiezen voor christelijke meditatie helpt ons deze periode door te komen’
Ze zitten schouder aan schouder voor het computerscherm, hecht, zoals ze al 51 jaar met elkaar getrouwd zijn, Georges (72) en Henriette Roelandt (74). Het is vandaag, 17 maart, haar verjaardag. Hij heeft een loopbaan bij een Amerikaanse computerreus achter de rug, zij heeft ook gewerkt, maar bleef, omdat de echtgenoot vaak naar het buitenland moest, thuis voor de twee zonen. Het leven was niet mild. Een van de zonen stierf op zijn 22ste, moeder overwon kanker en zette noodgedwongen haar vrijwilligerswerk in de parochie Heilig Hart Heiende en in de bibliotheek stop. Ook hij doet vrijwilligerswerk. Hij biedt telefonisch psychologische bijstand.
Op een dag liep Georges Roelandt binnen in de Clemenspoort in Gent en vond er een folder over christelijke meditatie. Hun huisarts die al een groot eind van hun leven met hen meeloopt, had hen eerder al aangeraden aan meditatie te doen. Corona gaf de doorslag. „Omdat we beiden aan sofrologie hadden gedaan, hadden we al een beetje ervaring met meditatie. Het keert je naar je binnenste”, vertelt Henriette Roelandt. „We hebben een zoon verloren en dan ga je vrij ver in je binnenste om te weten waar hij zich zou bevinden. Toch in mijn geval. Ik wilde altijd meer weten.”
„In de Clemenspoort was vóór de pandemie al een christelijke meditatiegroep actief”, vervolgt Georges Roelandt. „In coronatijd bood men echter elke tweede vrijdag van de maand een ‘online-oasedag’ aan. We namen al vier keer deel en het is een verademing. We zeggen dan alle afspraken af, want die dag is voor ons. Je mediteert vier keer, al hoef je niet alle sessies te volgen, en in de pauzes kun je even gaan wandelen of iets anders doen. Na de laatste sessie is er de mogelijkheid om wat na te praten. In ons professionele leven maakten we nooit zo bewust de keuze om samen te kiezen voor een oase. En het is fantastisch.”
„Absoluut”, antwoordt Henriette Roelandt op de vraag of de christelijke meditatie in deze coronatijden hun geloof heeft versterkt en verdiept. „Het is bijna logisch. Je ziet altijd al mensen rond je sterven, maar corona benadrukt nog eens extra de kwetsbaarheid van het leven. Daarom richt je je ook op wat er nadien komt. Wat zijn er trouwens voor alternatieven? En zijn we verkeerd in die keuze, dan hebben we verkeerd gegokt.” „Dat we dit als koppel kunnen doen, heeft een serieuze meerwaarde”, meent Georges Roelandt. „Samen bewust kiezen voor meditatie helpt ons beslist om deze periode door te komen. Dat samen kunnen beleven, is al een verademing op zich.” (pv)
Karin Schepers • voor het eerst grootmoeder
‘Met alle info op het internet kun je je echt een beeld vormen van de groei in de buik’
Matteo. Karin Schepers’ eerste kleinzoon werd eind januari geboren, maar zijn naam danste al door haar hoofd. „Ik was aan het schilderen in het huis van Tom, mijn zoon, en zijn vriendin Ana, toen ze zijn naam lieten vallen, zonder te beseffen dat ik er nog was”, zegt ze. „Op dat moment werd het grootouderschap een stuk concreter. Al is dat niet te vergelijken met dat ventje in je armen sluiten. Het is een cliché, maar dan overweldigt de dankbaarheid voor het onbeschrijflijke wonder.”
Door omstandigheden kon Karin Schepers, ‘mamie’ voor Matteo, de zwangerschap van dichtbij meemaken. „Met Pinksteren kwamen Tom en Ana Matteo’s komst bij ons in de tuin aankondigen”, zegt ze. „Ze waren ontzettend blij, maar ook verrast dat een zwangerschap zich zo snel aandiende. De eigenaar van het appartement waarvoor ze normaal die week zouden tekenen, had liever niet dat er kinderen woonden. Dus veranderden ze het plan en trokken Tom en Ana tijdelijk bij ons in.”
„Ik vond dat Ana ongelooflijk veel wist over de zwangerschap, dankzij alle info die op het internet beschikbaar is”, vervolgt ze. „Ik ben verpleegkundige, maar over hoe een kind week na week evolueert in de baarmoeder, wist ik helemaal niet zoveel. Toen ik zelf zwanger was, beleefden we het ook anders, maar het was leuk te weten dat je kleinzoon zo groot is als een framboos of een citroen en om je op die manier een beeld te kunnen vormen van de groei.”
Nu Matteo er is, komt de babytijd van Karin Schepers’ eigen kinderen helemaal terug. „In de geuren, het trekken van dat gezichtje, in een half lachje. Het is 25 jaar geleden dat ik voor het eerst moeder werd, maar dat blijkt gevoelsmatig helemaal niet zo ver weg. De grote verschillen zijn dat ik Matteo nu beleef in momentopnamen en dat ik alles aan de kant kan laten voor hem. Ik haal dat huishouden later wel in, iets wat uiteraard niet geldt voor een jonge moeder. Als Matteo begint te jengelen, kan ik daar in alle rust de tijd voor nemen.”
Dat Karin Schepers geregeld bijspringt, anders misschien dan andere kersverse grootouders in deze coronatijd, komt omdat haar zoon een week vóór Matteo’s geboorte ernstig ziek bleek. „Uiteraard vind ik het hartverscheurend om te zien hoe dat jonge gezin wordt getroffen door ziekte en hoe moeilijk het is voor Tom, maar ik merk ook dat Tom en Ana in die omstandigheden hoopvol vertrouwen in hun intuïtie. Zelf heb ik een rotsvast vertrouwen dat we liefdevol door God worden gedragen. We zijn als mens beperkt in ons denken en zien het volledige plaatje niet, maar het is er wel. Als we durven te surfen op de goddelijke kracht, dan bieden ook moeilijke situaties groeikansen.” (jvh)
Niels Desot en Dimitri Devroe • ondernemers
‘Zonder corona was het veel moeilijker geweest’
Een crisis kan een springplank zijn. Zoals voor de jonge ondernemers Dimitri Devroe (31) en Niels Desot (27). Zij vonden met Puzzle in a bag de puzzel heruit. Zelfstandigenorganisatie UNIZO riep hun onderneming zelfs uit tot nationale Starter van het Jaar.
Twee West-Vlamingen die neerstrijken in Gent, dat heeft u al vaker gehoord. Niels Desot uit Merkem studeerde toegepaste economische wetenschappen aan UGent, werkte als auditeur, richtte een bedrijfje op dat financiering voor start-ups zocht, moest daar mede door de coronacrisis mee stoppen, maar startte samen met Dimitri Devroe dear digital dat de digitale marketing van e-commercebedrijven verzorgt. „Dimitri is de marketeer van ons twee”, lacht Niels Desot. „Hij komt uit het Kortrijkse, studeerde regie aan de Erasmus Hogeschool in Brussel, behaalde zijn master general management aan de Vlerick Business School in Gent en werkte als consultant.”
„Als een testproject om onze klanten beter te begrijpen, te leren omgaan met onder meer de productie- en logistieke kant van onlineverkoop, maar ook om wat zottere dingen te testen, zijn we vorige zomer gestart met Puzzle in a bag. De opportuniteit door corona, gebonden aan e-commerce, gaf de doorslag. Zonder corona was het veel moeilijker geweest”, zegt Niel Desot. „Er is gigantisch veel veranderd. Ik voel me nu zelf honderd procent ondernemer. We hebben samen twee leuke dingen gestart die supersnel gaan. Ik voel nu een impact, doe wat ik wil doen en graag doe.”
„Niet zozeer dat de duizend puzzelstukken in een herbruikbare zak zitten maakt Puzzle in a bag uniek,” weet Niels Desot, „wel dat de puzzel enkel online te koop is en we inhoudelijk cultureel relevant proberen te zijn. Onze puzzel gaat over het jaar 2020. De puzzelaar zal tal van knipoogjes naar 2020 herkennen: een troon van wc-papier, virusjes, brexit, Trump, de raket van Elon Musk enzovoorts. Onze volgende puzzel Wat als het internet een fysieke locatie was? trekt die lijn door. Nog iets wat ons uniek maakt,” voegt Desot eraan toe, „is dat we werken met jonge designers. Lars Dombrecht, ontwerper van die puzzel, werkte als portier bij de zuivelcoöperatie FrieslandCampina. Omdat hij geen baan vond in de designwereld, wilden we hem deze kans geven.”
Van de puzzel over het jaar 2020 vlogen in één maand tijd drieduizend stuks de deur uit en een tweede editie zit inmiddels alweer aan duizend exemplaren. Vanwege dat groot succes besloten de twee ondernemers om van Puzzle in a bag dan maar een apart bedrijf te maken. (pv)