Het lijkt wel een knipoog van hierboven, een lezer van Kerk & Leven ontving als eerste Belg het vaccin tegen het coronavirus. Dat is tegelijk een onbelangrijk weetje en een historische gebeurtenis. De 96-jarige Jos Hermans was heel even een bekende Vlaming, omsingeld door persfotografen en televisiecamera’s. De kranige rusthuisbewoner pakte de hele pers in met een guitige oneliner: „Ik ben grootgebracht met moedermelk en kerkelijk gezag.” Klaarblijkelijk een goed recept, want hij zit nog vol levenslust. Mogelijks zijn we Jos Hermans over enkele maanden alweer vergeten. Wat ons nog jaren zal bijblijven, is het langverwachte moment waarop we het vaccin mochten begroeten.
Langverwacht? Het voelt alsof we lang moesten wachten, maar het tegendeel is waar. Het coronavirus dook voor het eerst op in december 2019 in de Chinese stad Wuhan. Precies een jaar later was er een getest en goedgekeurd vaccin. Dat mogen we beslist spectaculair noemen. Een triomf voor de wetenschap en de farmaceutische sector. Een groot succes ook voor overheden wereldwijd, want de ontwikkeling werd in belangrijke mate betaald met overheidsmiddelen.
Dat succes belet de kniesoren niet om zelfs nu te mopperen. Nadat er maandenlang werd gefoeterd dat het verdacht was hoe snel het vaccin werd ontwikkeld, hoor je nu sakkeren dat de vaccinatiecampagne te traag verloopt in België en in de EU. Daarbij wordt verwezen naar enkele landen die een vliegende start maakten. Gemakshalve wordt daarbij vergeten dat een groot deel van de wereld pas in 2022 of zelfs 2023 de vaccinaties zal kunnen afronden.
Als de producenten van diverse vaccins de beloofde productie waarmaken, zullen tegen de zomer vijf miljoen Belgen gevaccineerd zijn. Misschien zelfs meer. Over een luttele twee maanden zouden alle bewoners en personeelsleden van de rust-
Het vaccin zal levens redden, wanhoop verdrijven, isolement doorbreken en ons sociale leven herstellen
en verzorgingstehuizen gevaccineerd zijn, vier maanden later zelfs alle kwetsbare groepen. Wie had dat vorige lente durven te voorspellen?
Tegelijk zullen we de komende maanden moeilijke beslissingen moeten nemen. Welke mensen zijn kwetsbaar en welke niet (of minder)? Mogen woon-zorgcentra opnieuw onbeperkt bezoek ontvangen wanneer alle bewoners zijn ingeënt? Krijgen gevaccineerde mensen meer vrijheid dan wie nog niet is gevaccineerd?
De coronacrisis zal niet plots voorbij zijn, ze zal langzaam uitdoven. Naarmate meer mensen het verlossende spuitje krijgen, zullen de cijfers voetje voor voetje dalen. Minder mensen worden ziek, minder mensen komen terecht in ziekenhuizen, minder mensen sterven. De grafieken kunnen nog maanden op en neer gaan, maar gaandeweg minder op en meer neer. De vaccinatiecampagne wordt een sluipende revolutie.
Dat zal virologen en politici op een bepaald moment voor een moeilijke vraag stellen: hoe laag is laag genoeg, wanneer het gaat over besmettingen en doden? Vanaf welk niveau kunnen we strenge maatregelen loslaten? Blijven we mondmaskers dragen? Op welk punt mogen we elkaar opnieuw een hand geven, een knuffel, een zoen? Virologen zullen wellicht beroepshalve aarzelen, politici zullen finaal de knoop moeten doorhakken. Er zullen altijd mensen sterven aan virussen, maar de drang naar een normaal leven zal de bovenhand halen. Dat is een lastige ethische afweging. Vooral in de periode waarin sommigen al wel en anderen nog niet zijn gevaccineerd kan dat de gemoederen verhitten.
Het coronavaccin is vloeibaar goud. Het zal levens redden, wanhoop verdrijven, isolement doorbreken, de economie zuurstof geven en ons sociale leven herstellen. 2021 begint als een lastig jaar, maar het zal beetje bij beetje hoopvoller worden. Meer dan ooit wensen we u een prachtig nieuwjaar.