Hoe zouden de eerste christenen Kerstmis hebben gevierd? We weten het niet. Het is zelfs twijfelachtig of het kerstfeest toen al bestond. De oudste kerst waarvan we sporen terugvinden, dateert van het jaar 336 en vond plaats in Rome. Op 25 december, jawel. Als u wilt weten hoe men aan die datum kwam, moet u beslist het interview met historicus Peter Van Nuffelen lezen.
Vandaag kunnen we ons geen wereld zonder Kerstmis meer voorstellen, al lijkt het dit jaar zo te zijn. Kerstvieringen met de hele geloofsgemeenschap? Middernachtmissen met stemmig licht en gezang? Dat zal deze keer niet lukken. Net zomin als familiefeesten of bijeenkomsten met vrienden. Een Kerstmis in mineur dan maar? Dat nu ook weer niet.
Feest of geen feest, Christus is wel degelijk geboren en er is geen enkele reden om dat niet in vreugde te herdenken. Zonder toeters en bellen dit jaar, maar precies op die manier krijgen we de kans om ons te focussen op de essentie: God stuurde ons zijn Zoon, om mens te zijn tussen de mensen. Om te leven, met alles wat daarbij hoort.
Precies dat leven kunnen we maar beter extra koesteren in deze tijd. Kerstmis mag ons immers ook herinneren aan onze eigen geboorte, aan het wonder van ons bestaan.
We zijn geen toevallige verzameling cellen, geen willekeurig samenklittende moleculen. We geloven dat we gewenst en bemind zijn. We zijn ervan doordrongen dat we in staat zijn lief te hebben, te zorgen voor elkaar, solidair te zijn. We zijn begenadigd met het vermogen tot rechtvaardigheid, mededogen, barmhartigheid, vergeving.
Als christenen willen en durven we te geloven dat het leven geen toevallige grap is, geen zinloze passage tussen geboorte en dood. We geloven dat het leven niet vrijblijvend of waardeloos is, maar het ultieme geschenk. Het menselijke bestaan
Kiezen we voor een karige kerst of gaan we naar de kern van Kerstmis?
kan voor een christen nooit een ticket zijn voor egoïsme, voor geldgewin en eigenbelang. De medemens is geen instrument voor onze eigen ambities, maar een zuster of een broeder. Wij beschouwen het als een diepe overtuiging dat we verbonden zijn met elkaar en met God. Die band viel met de geboorte van Christus in zijn definitieve plooi.
Jezus verkondigde, bemoedigde, heelde, troostte. Hij vertelde over de liefde en schonk ons hoop. Al die dingen kunnen wij ook doen. Het zaadje dat Hij achterliet groeide forser uit dan de grootste kerstboom, zijn woorden zijn waardevoller dan het duurste geschenk, zijn geestelijk voedsel overtreft de rijkelijkst gevulde kalkoen. Precies dit jaar, het jaar waarin het kerstfeest onder een stolp zit, geeft ons de kans voluit Kerstmis te beleven.
Laten we wel wezen, onze voorouders beleefden tal van moeilijke Kerstmissen. De hele geschiedenis is bezaaid met oorlogen, hongersnoden, natuurrampen en epidemieën. Kon men Kerstmis vieren in tijden van pest of cholera? Kon men een kerstmaal bereiden wanneer de oogst mislukt was? Viel er iets te vieren toen vaders en zonen werden opgeëist om andermans oorlogen te gaan uitvechten? Onze oudste lezers maakten zelf nog kerst in oorlogstijd mee. Dat was beslist niet prettiger of makkelijker dan Kerstmis 2020.
Laten we vooral niet toegeven aan zelfbeklag. Kiezen we voor een karige kerst of gaan we naar de kern van Kerstmis? Die keuze maken we helemaal zelf. Niemand zal ons beletten de geboorte van de Messias te herdenken en te vieren, tijd te maken voor gebed en bezinning, er te zijn voor elkaar, zelfs op een afstand. Kerstmis laat zich niet tegenhouden door de grillen van de tijd.
De geboorte van Christus is altijd op de afspraak. De kerstperiode is geen tijd van ontmoediging, maar een tijd om te leven.