Terwijl de dagen korter worden, vordert de advent. Zondag mogen we al twee kaarsen branden. We beleven een periode van uitkijken en aftellen, maar naar wat precies? Naar het einde van een lastige periode die overheerst wordt door een virus en door vrijheidsbeperking, zullen velen zeggen. Als christenen hunkeren we natuurlijk ook naar het einde van de pandemie, maar tegelijk verlangen we naar de geboorte van Christus. Of juister gezegd, naar het feest waarop we die geboorte, die al twee millennia geleden plaatsvond, jaarlijks vieren en telkens herbeleven.
In ons Dossier laten we enkele mensen vooruitkijken naar een gebeurtenis die hen na aan het hart ligt: een doopsel, een optreden, de hereniging met de familie. We kunnen die lijst zelf aanvullen met onze eigen wensen. Het leven biedt zelden een tekort aan verlangens. Dat maakt van de advent zo’n bijzondere tijd. Vier weken lang koesteren we niet onze individuele desiderata, maar kijken we samen uit naar Kerstmis.
Gevangenisaalmoezenier Leo De Weerdt wijst ons erop dat Kerstmis eigenlijk al heeft plaatsgevonden: „Datgene waar we naartoe leven, is al gebeurd. God is mens geworden en komt telkens opnieuw naar ons toe.” Hij legt een link met de gevangenis: „Ooit had ik het met een gedetineerde over Kerstmis en de menswording. Hij vertelde dat elke keer wanneer de cipier binnenkwam en hem vriendelijk bejegende, dat al een vorm van menswording was. We hebben elkaar nodig om ons blikveld te verruimen.”
Daaruit mogen we twee dingen onthouden: Jezus is echt mens geworden en wij worden uitgenodigd hetzelfde te doen. Jezus was inderdaad een mens van vlees en bloed, met emoties en twijfels, met kwetsbaarheid en zelfs zwakheid. Hij werd kwaad op de koopmannen in de tempel, was kortaf tegen zijn moeder en zijn
Uitkijken naar de menswording van Jezus is verlangen naar onze eigen menselijkheid
broers toen zij hem zochten. Hij was zelfs heel even hooghartig tegen een Kanaanese vrouw die hulp zocht voor haar dochter. Nog menselijker werd Hij toen Hij aan het kruis zijn angst en twijfel toonde, oog in oog met lijden en sterven, zoals wij allen vroeg of laat.
Dat alles is nochtans niet het beeld dat finaal blijft hangen. De Christus die wij volgen toont zich liefdevol voor zieken, lammen en blinden. Hij is vergevingsgezind tegenover tollenaars en een overspelige vrouw. Hij is vrijgevig met vis en brood voor de mensen die naar Hem komen luisteren. Hij toont zich zelfs mild voor wie Hem kwaad wil berokkenen. Vlak voor zijn dood is Hij een bron van hoop voor een misdadiger die samen met Hem wordt gekruisigd. Voorbij die kruisiging leert Hij zijn leerlingen geloven dat het leven groter is dan de dood.
In het evangelie passeert het hele gamma van menselijke eigenschappen de revue. Het zijn stuk voor stuk kenmerken die in elke mens schuilen. Dat haalt de druk van onze schouders, want we hoeven niet perfect te zijn. Tegelijk is Jezus’ menselijkheid een formidabele aanmoediging, want we worden uitgedaagd om net als Hij liefde, vergeving, zorgzaamheid en hoop te laten overwinnen.
Uitkijken naar de menswording van Jezus is verlangen naar onze eigen menselijkheid. De advent is een spiegel die ons toont wat mogelijk is. In de vier kaarsen flakkert onze eigen hoop. De kerststal, voorlopig nog zonder figuurtjes, staat elk jaar klaar voor onze eigen wedergeboorte. We ondergaan de kersttijd niet als willoze schapen, we krijgen de kans om na te denken en keuzes te maken. 2020 is een bizar en frustrerend jaar, maar de geboorte van de Messias leert ons dat we juist dan elkaars medemens kunnen zijn.
Straks is het kind dat ons de weg wijst opnieuw in ons midden. Zullen we het volgen?