Gabrielle Christenhusz vindt tijdens de coronacrisis manieren om bewoners van het woon-zorgcentrum Zonnehove spiritueel bij te staan
Het wordt pastorale werkers niet makkelijk gemaakt om hun taken uit te oefenen, nu verstrengingen en versoepelingen van de coronamaatregelen elkaar afwisselen. In scholen, parochies, woon-zorgcentra, ziekenhuizen enzovoorts steken vrijwilligers en beroepskrachten onvermoeibaar de handen uit de mouwen om hun naasten te steunen. Ze ondervinden dagelijks dat het niet vanzelfsprekend is om in deze onzekere tijden de Kerk op te bouwen. Daarom steunt ons bisdom via het Fonds Kerkopbouw moedige, lovenswaardige en inspirerende initiatieven van de mensen die de diaconale Kerk op het terrein een gezicht geven.
Tijdens het komende weekend van Christus Koning, 21 en 22 november, vindt een collecte plaats om het fonds te steunen. Nog tot het einde van de maand stelt ons bisdom via filmpjes op het internet mensen voor die op een inspirerende manier aan kerkopbouw doen. Een van hen is Gabrielle Christenhusz. Zij is pastoraal werker in het woon-zorgcentrum Zonnehove in Sint-Denijs-Westrem.
– Wat betekent kerkopbouw voor u?
In mijn functie breng ik de Kerk naar de bewoners van het woon-zorgcentrum. Ik zie erop toe dat de bewoners in de mogelijkheid verkeren om vieringen, gebeden en sacramenten mee te maken. Daarvoor werk ik samen met vrijwilligers, met de parochie Heilige Petrus en Paulus en met mensen uit de zorgsector. Ik stel echter vast dat veel jonge medewerkers weinig voeling hebben met de Kerk en het geloof. Voor hen vind ik het belangrijk een positieve kennismaking met het geloof mogelijk te maken. Het is niet mijn kerntaak, maar het is een mooie manier om aan kerkopbouw te doen.
– Hoe vervulde u uw pastorale taken de voorbije maanden, nu COVID-19 alles op zijn kop zette?
De coronacrisis is voor mij en voor iedereen in dezelfde functie een uitdaging van formaat. Pastorale zorg is immers allereerst een kwestie van mensen samenbrengen. Laat dat nu net datgene zijn dat onmogelijk wordt gemaakt door de maatregelen om de verspreiding van het virus in te dijken. Ik stel me dan ook onophoudelijk de vraag: hoe alsnog gebed en verbondenheid in de hand werken? Het antwoord vergt wat vindingrijkheid. Ik hoef me niet vast te
„Bij de bewoners op de kamer blijven, dwong me nog scherper te luisteren”
klampen aan de traditionele invulling van pastorale zorg en ik onderzoek hoe ik het gebed actief kan laten beleven. Stilte en eenzaamheid zijn daarbij van belang en kunnen ook verbondenheid in de hand werken.
– Kunt u daar een voorbeeld van geven?
Aan het begin van de gezondheidscrisis bracht ik om de twee tot drie weken een gebeden- en bezinningstekstenboekje uit. Zowat de helft van de bewoners vertelde me dat ze daar daadwerkelijk iets aan hadden. Voor de anderen zocht ik een andere manier om zingeving en verbondenheid dichter bij hen te brengen. Gaandeweg leverden bewoners en hun families ook teksten voor publicatie in het boekje dat ik samenstelde.
– Waar zag u kansen om uw functie opnieuw in te vullen, met respect voor de coronamaatregelen?
Ook tijdens de verstrengde maatregelen heb ik het geluk dat ik wel nog bij de mensen op de kamer mag komen. Ik moest echter steeds op de kamer blijven. Had een bewoner het moeilijk, dan was ik voorheen sneller geneigd een wandeling voor te stellen om de zinnen te verzetten. Dat kan nu niet. Afleiding maakte plaats voor een meer diepgaand gesprek, waarbij ik telkens werd genoodzaakt om nog scherper te luisteren. Dat maakte de weg vrij voor concrete en oprechte interacties met de bewoners. Aanvankelijk was dat niet makkelijk, maar met de juiste dosis geduld, medeleven en samen bidden, lukte het.
– Hoe groot is de impact van uw werkzaamheden?
Voor de meeste praktiserende gelovige bewoners die hier hun intrek nemen, was het al een aantal maanden geleden dat ze nog een eucharistieviering konden bijwonen. Het is prachtig om te zien met welke vreugde zij opnieuw naar de vieringen komen in het woon-zorgcentrum. Een gelijkaardige vreugde stelde ik vast toen de eucharistievieringen ook hier opnieuw van start konden gaan na de eerste lockdown. De bewoners misten het werkelijk om samen te komen in de kapel en samen te bidden. Toen dat opnieuw kon, zag je opmerkelijk veel kracht, vreugde en dankbaarheid bij de bewoners. Dat vond ik een mooie erkenning. Er vinden zelden grote theologische beschouwingen plaats over communie en eucharistie, maar het respect en de vreugde leven hier des te sterker.