Bron van hoop en perspectief

Bewoners kiezen in de fazenda voor een nieuwe levensweg, weg van verleidingen. © Tony Dupont

Alle begin is moeilijk, dat weten ze ook in de Fazenda da Esperança, de boerderij van de hoop, in de gewezen Sint-Benedictusabdij in Achel. Desondanks werden in de gesloten katholieke leefgemeenschap toch al achttien gewezen verslaafden opgevangen, mannen die in de gemeenschap steevast ‘recuperanten’ worden genoemd. Ze proberen er, na een eerdere ontwenningsperiode, hun leven opnieuw op de rails te krijgen met een dagindeling die even strikt is als in een klooster: gebed, arbeid, gemeenschapsleven. „Toegegeven, de fazenda is niet weggelegd voor iedereen. Je moet ervoor vast in je schoenen staan”, zegt Jan Cosemans, die de fazenda in Achel leidt.
Als ervaringsdeskundige beseft hij als geen ander dat het verblijf in een fazenda niet te onderschatten is. Recuperanten nemen immers lange tijd afstand van de dagelijkse contacten met familie en vrienden, maar ook van televisie, gsm, internet, alcohol en nicotine. „Alcohol en drugs vormen geen probleem, maar zonder gsm en sigaretten geven ze al snel de moed op”, zegt Jan Cosemans. „Sommigen verblijven hier slechts enkele weken, anderen hebben net die radicale therapie en sobere levensstijl nodig en houden het veel langer vol. Het langste verblijf tot nog toe duurde zeven maanden. Momenteel tellen we vier bewoners. Toch ben ik best opgetogen. De recuperanten vinden hier immers opnieuw hoop en een andere levenswijze. Het is een degelijke voorbereiding op een nieuwe toekomst in de samenleving. We wisten bij aanvang dat het niet makkelijk zou worden, maar de laatste tijd krijgen we dagelijks aanvragen binnen en voeren we gesprekken met kandidaten. Abt Nathanaël van de abdij in Westmalle, onder wiens bestuur deze fazenda valt, bezoekt ons wekelijks. „Het leven in de fazenda is niet simpel. Je moet sterk in je schoenen staan” Hij is een wijze man die ons voortdurend bemoedigt, net als priester Tony Poorters van Bilzen die ons spiritueel begeleidt. Ook dankzij de talrijke vrienden van de fazenda konden we al veel verwezenlijken. Zo werden onder meer de kamers en gebedsruimtes heringericht, legden we een groentetuin aan, konden we allerhande fruitbomen planten en bouwden we nieuwe kippenstallen.”
„We leven volgens een strikt regime tussen 7 uur ’s ochtends en 8 uur ’s avonds, maar dat is wat ik nodig heb”, zegt één van de recuperanten. Tweeëntwintig is hij en al acht maanden alcohol- en drugsvrij. Hij verblijft intussen vijf maanden in de Achelse fazenda. „We leven als heuse monniken. We bidden elke ochtend en avond en bij elke maaltijd. Tussendoor werken we in de tuin, verzorgen we de dieren en onderhouden we het klooster. Op woensdag en zondag vieren we de eucharistie en op zaterdagavond is er een stille wake. Ik voel me hier gedragen in een warme omgeving, iets wat ik miste in mijn leven. Mijn jeugdjaren verliepen niet bepaald vlot. Ik werd voortdurend opgevangen in diverse gezinnen en instellingen. Mijn leven werd beheerst door alcohol en drugs, maar ik besefte dat het zo niet langer kon. Vijf maanden geleden was ik lichamelijk en geestelijk gebroken. Vandaag ervaar ik een ongekende rust. Geen verleidingen meer, geen stress, enkel structuur en regelmaat. Ik word goed opgevolgd door een maatschappelijk werker en een justitieassistent. Die therapie moet lukken. Ik geloof opnieuw in mezelf, dat is al veel. Terwijl creëer ik ook een intensere band met God. Die geloofsweg wil ik afleggen in mijn eigen tempo, maar steun vind ik wel bij Hem. Intussen blijf ik me concentreren op de therapie, want ik weet dat me een betere toekomst wacht.”