Een klein verzoek van de hoofdredacteur: leest u in dit nummer van Kerk & leven vooral het Klapstoelinterview met Kanigula Mubagwa, de rector van de katholieke universiteit van Bukavu in Congo. Waarom? Allereerst omdat het een goed interview is, maar vooral omdat we moeten voorkomen dat onze denkwereld te klein wordt in deze nieuwe lockdownperiode. Nu we opnieuw worden geconfronteerd met ernstige problemen in eigen land, dreigen we te vergeten dat elders in de wereld velen kampen met nog grotere moeilijkheden.
Congo is zo’n land dat het altijd zwaarder heeft dan bijna elk ander land. Daarom is het hoopgevend dat er mensen zijn als Kanigula Mubagwa. Hij had in België kunnen genieten van zijn welverdiende pensioen, maar verkiest zijn kennis en ervaring ten dienste te stellen van jongeren in zijn land van herkomst. „Als ik hoop kan geven aan de jeugd, zal ik tevreden zijn en heb ik mijn taak goed vervuld”, zegt hij daarover. Dat is een belangrijke christelijke gedachte, de wereld beter doorgeven dan je hem zelf hebt gekregen.
We hoeven niet per se naar Congo te trekken om dat te doen. Ook in onze eigen omgeving krijgen we dagelijks de kans om van onze leefwereld een beetje een mooiere plek te maken. Ook, misschien zelfs vooral, in deze vervelende periode. Een vleugje hoop geven aan de jeugd, dat moet hier ook mogelijk zijn. Wie al de nodige jaren op de teller heeft, kan tegenslagen vaak beter relativeren. We weten immers uit ervaring dat na regen zonneschijn komt. Jonge mensen leven daarentegen erg in het hier en nu. Voor hen voelt de situatie uitzichtlozer aan. We doen er dus goed aan oog te hebben voor hun welzijn.
Uiteraard zijn het niet enkel jonge mensen die vandaag lijden. We worden als christenen uitgedaagd iedere medemens bij te staan. De bisschoppen van België roepen ons daartoe in het bijzonder op tijdens deze lockdown: „Steun en bemoedig elkaar.
Overigens blijft God gewoon open, zeven dagen op zeven, 24 uur op 24
Stuur een mailtje, doe een telefoontje, begin een digitaal gebedsgroepje, post en deel zinvolle boodschappen op Facebook en andere sociale media. Laten we daadwerkelijk de handen uit de mouwen steken: breng boodschappen mee voor buren, voor wie dat moeilijk is geworden, hou een oogje in het zeil bij wie in sociaal isolement dreigt terecht te komen, pols bij woon- en zorgcentra, scholen, voedselbanken en andere instellingen die het nu extra zwaar hebben of vrijwilligershulp welkom is. Iedereen kan persoonlijk het initiatief nemen, parochies kunnen daarvoor samenwerken met verenigingen of netwerken van vrijwilligers. Een klein gebaar kan een groot verschil maken.”
Een ‘lockdown’, het woord klinkt verschrikkelijk. Veel gaat dicht en op slot. Dat is helaas noodzakelijk voor onze gezondheid en voor de werking van de ziekenhuizen. Vorige week legden we hier al uit hoe snel het coronavirus zich kan vermenigvuldigen als we nu de regels niet respecteren. Dat we opnieuw geen eucharistie kunnen vieren, voelt als een stomp in de maag, maar ook dat gaat voorbij. Overigens blijft God gewoon open, zeven dagen op zeven, 24 uur op 24.
Dat brengt ons bij de vraag die nu echt telt: gaat ook ons hart op slot? Sluiten we ons emotioneel en sociaal af van de samenleving, of blijven we bekommerd en solidair? Elke mens die vandaag kopje onder dreigt te gaan door eenzaamheid, armoede, rouw, neerslachtigheid of zinloosheid, is in zekere zin Christus die op onze deur klopt. Openen we onze deur, of blijft ze dicht? Wie die vraag letterlijk interpreteert, houdt ze gesloten, maar dat is uiteraard niet de kwestie. Blijven we – al is het met de nodige fysieke afstand – oprecht bezorgd om elkaar?
Precies omdat de samenleving op slot gaat, moeten we ons hart wijdopen zetten. Er is geen wet ter wereld die onze verbondenheid met anderen aan banden legt, zelfs niet in volle lockdown.