Kerk opbouwen in onzekere coronatijden is geen eenvoudige opdracht. Peter Biesbrouck deelt alvast zijn aanpak
De voorbije maanden vormden voor iedereen een beproeving. COVID-19 gooide zowat al onze zekerheden overhoop en ook in de Kerk bleven de gevolgen niet uit. De toekomst oogt bovendien onzeker zolang verstrengingen en versoepelingen elkaar afwisselen. Toch vallen overal hoopgevende signalen te ontwaren.
In scholen, parochies, woon-zorgcentra, ziekenhuizen enzovoorts steken vrijwilligers en beroepskrachten onvermoeibaar de handen uit de mouwen om hun naasten te steunen. Ze ondervinden dagelijks dat het niet vanzelfsprekend is om in deze onzekere tijden de Kerk op te bouwen. Daarom steunt ons bisdom via het fonds Kerkopbouw moedige, lovenswaardige en inspirerende initiatieven van de mensen die de diaconale Kerk op het terrein een gezicht geven
Tijdens het weekend van Christus Koning (21 en 22 november) vindt een collecte plaats om het fonds te steunen. Nog tot het einde van de maand stelt ons bisdom via filmpjes op het internet mensen voor die op een inspirerende manier aan kerkopbouw doen. Een van hen is Peter Biesbrouck. Hij is parochieassistent in het dekenaat Aalst en muzikant in hart en nieren. Tijdens de afgelopen paasperiode riep hij een virtueel parochiekoor in het leven dat een hoopgevende paassong de wereld instuurde.
– Wat betekent Kerkopbouw voor u?
Kerkopbouw is ruimte zoeken voor een Geest van creativiteit. Daarmee bedoel ik dat we ruimte moeten scheppen om dingen te doen. Dat geldt voor mijn bezigheden als muzikant, maar evenzeer in de parochie. Creativiteit ontstaat op momenten waarop je het niet verwacht. Laat je die toe, dan laat je ook toe dat de Geest waait in je bezigheden.
– Hoe vertaalt u die instelling in de praktijk?
Ik kom net van een vergadering met enkele mensen die in de tuin van de Sint-Amanduskerk Ten Bos in Erembodegem een troostplek willen maken, zoals er her en der verschijnen. Het is nog geen concreet project, maar de wil om er iets van te maken, is nadrukkelijk aanwezig. In zulke brainstormfases ontwaar ik de Heilige Geest. Dat kan enkel slagen wanneer je daarvoor bewust ruimte en vrijheid inplant. Hetzelfde geldt voor onze vormselcatechese. Die wordt vormgegeven door vrijwilligers en vaste medewerkers die weten dat ze beschikken over een labo om in te experimenteren.
– Ruimte en vrijheid zijn vereisten voor creativiteit, zegt u. Nopen belemmeringen ook niet tot creativiteit?
Misschien wel. De coronacrisis is een gigantische beperking voor ons. Ze raakt ons in het hart, in de kern van wat zijn. Mensen samenbrengen is
„Ook wie uit angst niet meer naar de kerk komt, moeten we bereiken”
van wezenlijk belang in ons geloof en uitgerekend dat wordt ons afgenomen. Dat dwingt ons om na te denken over andere manieren om samen te komen en dus ook om creatief te zijn.
– Hoe doet u dat, mensen samenbrengen wanneer onze contacten worden beperkt?
In de paastijd riep ik de mensen op lid te worden van ons virtuele parochiekoor. Ik schreef een lied met als titel We laten elkaar niet los, dat door 48 zangers en muzikanten van thuis uit werd meegezongen. Dat was een moment van oprechte verbinding waaraan we allemaal nood hadden. We maakten ook pinkstervlammen met boodschappen voor elkaar. Die hingen we aan de buitenzijde van de kerk aangezien de toegang tot het gebouw was beperkt. We vonden het leuk om de binnenzijde van een kerkgebouw te veruitwendigen.
– Slaat die aanpak aan?
Dat kan ik moeilijk inschatten. Ik ondervind dat er veel angst heerst bij onze mensen. Toen de erediensten opnieuw van start konden gaan, slaakten we een zucht van opluchting. Toch zien we sindsdien dat sommige vaste zondagsbezoekers de weg naar de vieringen nog niet terugvonden. Ze blijven weg uit de kerk uit angst voor besmetting. Nu is het onze opdracht om ook hen te bereiken, of ze naar de kerk komen of niet.
– Welk advies heeft u voor andere parochieassistenten?
Elke parochiecontext is anders. Ik kan moeilijk inschatten wat ik zou kunnen aanraden. Ik werk in vier dorpen in de buurt van Aalst en dat is een volstrekt andere context dan die van de Kerk in pakweg Sint-Niklaas, Gent of Ninove. Misschien is onze werkwijze echter wel universeel: luisteren naar wat er leeft en daaraan gehoor geven, samen met de bestaande werkingen. Zo boog ik op een goede samenwerking met Samana en Okra.
– Hoe blijft u hoopvol in deze onzekere tijden?
Hoe de toekomst eruitziet, dat ligt niet in onze handen, noch in die van de Kerk. Op dit moment doe ik wat ik kan om de parochie te helpen, dankbaar dat ik dat mag doen, al besef ik dat het ook wel lukt zonder mij. Ik geloof in de Heilige Geest en dat het allemaal wel goed komt.