Dimanche fait peau neuve! De Franstalige tegenhanger van Kerk & Leven, kreeg een nieuw jasje, maar in de taal van Molière klinkt dat toch poëtischer. Jean-Jacques Durré, redactiedirecteur bij CathoBel, dat alle Franstalige katholieke media in ons land overkoepelt, is vol vertrouwen over de facelift.
Is het omdat hij woont in de faciliteitengemeente Sint-Genesius-Rode dat het Jean-Jacques Durré opvalt hoe schaars de berichtgeving over Vlaanderen in de Franstalige media is? „Zelfs over de files op de Vlaamse autowegen horen Franstalige Belgen niets, tenzij het richting kust betreft”, lacht hij. Ook wij zijn dus uitgedaagd om verder te kijken dan het Leonardkruispunt, bijvoorbeeld richting Waver, waar CathoBel is gevestigd.
– Stelt u ‘Dimanche’ eens aan ons voor?
Het is een katholiek weekblad met ruim zestig jaar traditie dat de actualiteit analyseert vanuit het evangelie. Die actualiteit vullen we breed in. Als katholiek blad hebben we een eigen insteek. Zo bekijken we het nieuwe regeerprogramma door de bril van de sociale leer van de Kerk. Volgens het Centrum voor Informatie over de Media hebben wij 62.000 lezers, met een wat vreemde leeftijdspiramide. Bovenin zitten veel ouderen, maar onderin komen er almaar meer nieuwe, jonge lezers bij. We vernieuwden de lay-out om het leescomfort te vergroten en we breidden het blad uit naar twintig bladzijden.
– Wie of wat bracht u op deze stoel?
Aan het begin van de jaren 1980 was ik journalist bij de krant L’Echo de la Bourse, nu L’Echo, de Franstalige tegenhanger van De Tijd. Dan volgde een periode van economische journalistiek bij de RTBF en het magazine Pourquoi pas?. Vervolgens stond ik aan de ‘overzijde’ en verzorgde ik de communicatie voor kleine bedrijven die actief waren op de beurs. Door de financiële crisis in 2008 verloor ik echter klanten en solliciteerde ik naar de baan van Franstalige woordvoerder van de bisschoppen. Ze kozen echter iemand anders, maar zo kwam ik in 2011 wel terecht bij Media Catholiques. Mijn ruime beroepservaring kan ik nu in dienst stellen van mijn geloof, als een fin de carrière. In mijn parochie in Sint-Genesius-Rode was ik catechist, maar ik wist ook niet alles toen ik in de katholieke media belandde. Ik dank de Heer nog elke dag dat ik dit mag doen.
– U leidt alle kerkelijke media. Hoe zit dat?
CathoBel overkoepelt de katholieke radio, televisie, website en Dimanche. Dankzij een samenwerking met RCF, een netwerk van Franstalige christelijke radiostations, zijn we via DAB+ overal te beluisteren. Dimanche is dus slechts het topje van de ijsberg. Omdat we in een samenwerkingsverband zitten, vullen we met het weekblad de andere Franstalige katholieke media aan. Tegelijk delen we onderling inhoud. Ook proberen we samen te werken met onze Nederlandstalige collega’s. Ik ben de hoofdredacteur van alle redactionele diensten die samen een veertiental
„Mijn ruime beroepservaring kan ik nu in dienst stellen van mijn geloof”
voltijdse medewerkers tellen. De bisschoppen zijn onze patrons, maar we zijn redactioneel onafhankelijk. In de tien jaar dat ik op deze stoel zit, had ik nooit één conflict met hen.
– Is er een verschil tussen katholieken in Vlaanderen en in Franstalig België?
Wij weten te weinig over het noorden van het land. Daarom heeft Dimanche een rubriek die kijkt vanuit Vlaanderen. Onze lezers appreciëren dat. De Kerk is één en universeel, al zijn er culturele verschillen. De aanpak is anders, maar het verschil tussen Vlaamse en Franstalige katholieken is veeleer subtiel. Ik voorzie de tweetalige televisiemissen van commentaar, zoals onlangs op 15 augustus vanuit Mechelen. De liturgie is niet ingrijpend anders. Waarin we dan toch verschillen? Franstalige katholieken zijn meer bezorgd over ethische thema’s zoals abortus en euthanasie. Omgekeerd bestaat zoiets als Ecokerk, dat ecologie en Kerk verbindt, niet in Wallonië. We kunnen dus leren van elkaar.
– Speelt er een invloed uit Frankrijk?
In Frankrijk leven de katholieken in een volstrekt andere situatie dan in België. Ze durven er zich krachtiger uit te spreken. De scheiding tussen Kerk en Staat is er ook anders. Bij ons betaalt de overheid de bedienaars van de eredienst, in Frankrijk betalen de gelovigen hun priesters. Ze mobiliseren er sneller, bijvoorbeeld tegen het homohuwelijk. Dat gebeurde niet in België. Wel zie ik een verschil in kerkelijke dynamiek tussen het Waalse platteland en steden als Brussel, Luik of Charleroi. Bewonderend kijk ik naar de creativiteit van de jongere generatie priesters in vaak erg uitgestrekte pastorale zones.
– Hoe kijkt u naar de toekomst?
Vol vertrouwen. We beleven een moeilijke periode, maar er zijn veel kansen om ons als katholieken te tonen. Het recente persbericht van de bisschoppen over de kwijtschelding van schulden van arme landen vind ik straf, maar de traditionele pers pikt dat niet op. Van religie wordt vaak een karikatuur gemaakt en de basiskennis over kerkelijke kwesties is bedroevend. Dat proberen we met onze katholieke media aan te vullen. Via de ouders willen we daartoe onrechtstreeks jongeren bereiken.