Religieus of seculier, initiatieven en rituelen die afscheid en rouw helpen dragen, lijken wel als paddenstoelen uit de grond te schieten. Hoe zinvol zijn ze en hoe breed is het aanbod? Wat zeggen al die nieuwe rituelen over hoe onze opvattingen over de betekenis van het leven en de dood evolueerden? Nemen christelijke rituelen een eigen plaats in dat aanbod in en wat bepaalt dan die eigenheid? Of is er vooral een grote gelijkenis?
Het aandeel crematies ten opzichte van begrafenissen in België verdubbelde in twintig jaar tijd, tot zowat zestig procent. In een nog niet zo ver verleden was crematie in het licht van de kerkelijke leer over de verrijzenis van het lichaam nochtans uit den boze. Volgens Jan Bleyen, historicus aan de KU Leuven en auteur van De dood in Vlaanderen. Opvattingen en prakijken na 1950, is die ontwikkeling betekenisvol. „We gingen ons sterker identificeren met ons lichaam”, zegt hij. „Het lichaam werd iets sacraals. Ik vermoed dat we het er …