„Aan wie wordt een dergelijke vergoeding uitgekeerd?”, vraagt politicoloog Nadia Nsayi zich af. „En dan is er nog de vraag wie verantwoordelijk was voor het leed van de kolonisatie.”
Als we het hebben over herstel voor de kolonisatie, dan moeten we allereerst stilstaan bij wat er gebeurde tijdens de kolonisatie tussen 1885 en 1962, bij hoe de verhoudingen tussen de koloniserende staat (hier dus België) en de gekoloniseerde staten (Congo, Rwanda en Burundi) zich ontwikkelden na de onafhankelijkheid, zowel als bij het onrecht en het leed die woekereden tijdens die lange periode. De erkenning van dat leed is de basis voor een beleid dat leidt tot reparatie. Er wordt immers te weinig stilgesta…
„Herstelbetalingen moeten toekomen aan de Congolezen zelf”, zegt Tracy Tansia. Ze denkt daarbij aan investeringen in cultuur, onderwijs en infrastructuur.
Laten we het hebben over herstelbetalingen voor de kolonisatie in plaats van over schadevergoedingen. Schadevergoeding is niet de juiste term. De eerste stap van herstel, reparation in het Engels, is erkenning. Wat is er gebeurd in de door België gekoloniseerde gebieden? Dat staat los van individuen die er goed werk leverden, zoals zusters en paters, of anderen die de beste bedoelingen hadden. Het systeem van de kolonisatie was in zichzelf fout, want in wezen gebaseerd op de onderdrukking van zwarten door witten.
De tweede stap is fo…