Wat waren we met z’n allen creatief, de voorbije maanden. We moesten wel, want het normale leven lag aan banden om de verspreiding van het coronavirus af te remmen. Winkels werden heringericht en hanteerden nieuwe regels. Restaurants schoolden zich om tot takeaway. Leerkrachten en docenten werden experts in afstandsonderwijs. Grootouders en kleinkinderen bleven in contact via Skype, Zoom, Jitsi of andere videoplatvormen. Een praatje maken met de buren deden we over de haag of van balkon naar balkon. We communiceerden onze emoties via witte doeken, teddyberen of kleurrijke raamaffiches.
Dat is best een mooie vaststelling. De mens is niet louter een fysieke overlever, maar ook een sociale. Als we elkaar niet langer kunnen aanraken, zoeken we andere vormen van contact. Kunnen we niet meer naar de opera, dan zingen we zelf vanaf het balkon. Het leven is een rivier, je kunt haar verleggen, maar niet tegenhouden.
Vooral de digitale wereld kent een stevige groei. Jongeren leerden lessen volgen via pc en internetverbinding. Veel werknemers hanteren dezelfde techniek om van thuis uit te werken. Vergaderingen worden via video georganiseerd. Ook de nationale redactieploeg van Kerk & leven houdt nu elke maandag redactievergadering via het computerscherm. Fysiek samenzitten is leuker, maar het is niet anders.
Zelfs ons geloofsleven werd gedeeltelijk digitaal. Eucharistievieringen worden gestreamd, als aanvulling op de bestaande radio- en televisiemissen. De collega’s van Kerknet verrichten mooi werk en zien hun bezoekcijfers fors toenemen. Facebook- en Whatsappgroepen zijn populair, pastorale ploegen e-mailen hun parochianen, uiteraard bovenop uw geliefde parochieblad dat dankzij duizenden vrijwilligers elke week blijft verschijnen. Het aantal kerkelijke bloggers en vloggers groeit sneller dan de aardappelen
Laten we de strikte regels echt ter harte nemen, uit liefde voor elkaar
op het veld.
Dat is allemaal mooi en nobel. We mogen dankbaar zijn dat de technologie dat alles toelaat. Toch groeit onmiskenbaar het verlangen naar het echte leven. We willen elkaar opnieuw rechtstreeks in de ogen kijken, zonder beeldschermen die ons scheiden van vrienden, familie of medegelovigen.
In een opiniestuk in De Standaard zegt Luc Sels, rector van de KU Leuven, het treffend: „De voorbije weken hebben we niet alleen geleerd dat we in staat zijn om snel en bekwaam helemaal digitaal te gaan, maar ook hoe onvervangbaar direct contact tussen docent en student en tussen studenten onderling is, hoe belangrijk het campusleven is. Dat is wat we willen terugbrengen.”
Als zelfs de academische wereld snakt naar een hervatting van het echte contact, hoeveel te meer geldt dat dan niet voor de rest van de samenleving? In kerkelijke kringen voelde je de temperatuur week na week stijgen. Aanvankelijk viel het wel mee, even afscheid nemen van onze geloofsgemeenschap. Nu zien we hoe mensen ongeduldiger worden. Velen hadden gehoopt Hemelvaart of Pinksteren opnieuw in de eigen kerk te vieren. Uiteindelijk moesten we meer geduld opbrengen. Dat is geen ramp. Nu is het eindelijk zo ver. Kerkdeuren zwaaien weer open, vieren mag opnieuw. Het wordt wel wennen, want er zijn tal van strikte regels. Laten we die echt ter harte nemen, uit liefde voor elkaar. De creativiteit mag nog niet terug in de kast, we hebben haar nog nodig om de juiste omstandigheden te creëren waarin we elkaar terugzien.
Het echte leven herneemt beetje bij beetje, al mogen we niet overhaasten. Voorzichtigheid blijft geboden, we keren nog niet terug naar ‘de goede oude tijd’. Laten we koesteren wat we hebben, dankbaar zijn voor elk stapje voorwaarts. Ook in moeilijke omstandigheden kunnen we perfect een warme gemeenschap zijn.