Andere wereld

Standpunt

De meesten onder ons brengen tegenwoordig veel meer tijd thuis door dan ze normaal zouden doen. Het voordeel daarvan is dat we extra tijd hebben om na te denken. Doorgaans is nadenken een goed idee, mits we ons niet laten meeslepen door al te sombere gedachten. We kunnen bijvoorbeeld stilstaan bij wat echt van belang is in ons leven. Nadenken over geloof, samenleving en menselijke relaties, daaruit kan veel moois groeien.
Het valt op dat velen ook nadenken over de wereld die ons staat te wachten na het coronatijdperk. Ook dat is lovenswaardig. Al moeten we er de kanttekening bij maken dat we niet weten of het coronatijdperk wel ooit helemaal eindigt, laat staan wanneer. Laten we het erop houden dat er straks een tijd komt waarin opnieuw meer mogelijk is dan vandaag.
De gedachten die vandaag worden geformuleerd, zijn vaak bevlogen en idealistisch. Dat is mooi, de mensheid kan best wat extra idealen hebben. Tegelijk blijven veel denkers vasthangen in gedachten die ze voordien al hadden en die ze nu aan de man hopen te brengen. Volgens ecologisten moet de wereld nu ecologischer worden, volgens socialisten is het sociale nu cruciaal, christendemocraten zien de tijd rijp voor hechtere gemeenschappen, nationalisten hopen dat iedereen nu het belang van de eigen gemeenschap inziet. Gelovigen durven al eens te opperen dat velen nu het geloof zullen herontdekken. Dat kunnen allemaal nobele gedachten zijn, maar wie enkel de ideeën verkondigt die hij of zij al had, zal wellicht geen grootse revolutie veroorzaken. De grens tussen idealen en opportuniteiten wordt dun als iedereen als volleerde marktkramer de eigen producten blijft aanprijzen.
Daarenboven is het nog maar de vraag of we tijdens – of onmiddellijk na – een ingrijpende wereldwijde crisis veel mensen kunnen mobiliseren voor grote omwentelingen. Velen snakken nu vooral Hadden we echt een virus nodig om te beseffen hoeveel werk er op de plank ligt? naar een terugkeer van de gewone dingen des levens en dat is zeer begrijpelijk. We verlangen op dit moment meer naar familiebezoek dan naar een CO2-vrije economie, hoe belangrijk dat laatste ook is. De coronacrisis zal ook niet echt een eindpunt hebben, een moment waarop we zeggen: „Zo dat was het, nu is het voorbij.” In het beste geval beginnen we volgende week aan een voorzichtige exit, voetje voor voetje, met tal van problemen die we nog maanden (en wellicht jaren) meeslepen. Of die context de grote revolutie baart, is zeer de vraag.
Moet er dan niets veranderen in onze wereld? Uiteraard wel. De onhoudbare scheeftrekking tussen rijke en arme landen, de afschuwelijke gewapende conflicten die miljoenen mensen op de vlucht jagen, de enorme uitdaging van het klimaat – er is geen gebrek aan werk op de plank. Idem in eigen land, waar de kinderarmoede een schandvlek is op ons welvarende blazoen, waar al te veel mensen kampen met depressies en burn-outs, waar we afstammelingen van migranten blijven behandelen als tweederangsburgers. U kunt zelf moeiteloos nog een extra rist uitdagingen toevoegen.
Er zijn dus vele en goede redenen om te dromen van een andere, betere wereld. Die hebben op zich echter weinig te maken met corona. Hadden we echt een virus nodig om te beseffen hoeveel werk er op de plank ligt? Nee toch?
Die betere wereld – als christenen zouden we zeggen: het rijk Gods – zal er niet komen door een epidemie, maar doordat wij het met z’n allen de moeite waard vinden om ervoor te strijden. Laten we dus niet wachten op de grote exit, niets belet ons om er nu werk van te maken. Zullen we vandaag al op zoek gaan naar wat we kunnen doen voor onze medemens? Per slot van rekening kennen we de juiste richting al tweeduizend jaar: wat we voor de minsten onder onze medemensen doen, doen we voor Christus.

Lees meteen verder

Ik ben nog geen abonnee

Krijg 1 maand toegang
voor €5
OF

Word abonnee
voor €52
tot eind 2024

Registreer je hier