Zijn naam is Bruintje. Dat is niet bijster origineel voor een teddybeer, maar een kinderhand is gauw gevuld. Jarenlang was hij de onafscheidelijke kompaan van onze dochter. Inmiddels is ze de berentijd evenwel ontgroeid. Bruintje heeft er dus enkele eenzame jaren opzitten, al heeft hij sinds kort een nieuw doel in zijn leven. Hij zit nu voor het woonkamerraam te wachten op voorbijhuppelende kinderen. Hij is lang niet de enige uitkijkbeer in onze wijk, want hij past in een actie die spontaan groeide in dit coronatijdperk. Het opzet is eenvoudig: plaats een beer voor je raam zodat kinderen uit de wijk een wandeling kunnen maken op zoek naar knuffels die hen toelachen. Zo eenvoudig kan het zijn om een vleugje geluk te creëren in tijden van isolement en beperking. Een oude beer wordt plots een nieuw teken van verbondenheid met de buurt.
Er is natuurlijk meer dan beren alleen. Bij onze buren hangt een wit laken door het raam. Zij zijn op die manier verbonden met artsen en verpleegkundigen, onze steunpilaren in de strijd tegen corona. In vele wijken wordt elke middag en elke avond voor hen geapplaudisseerd. Dat is slechts symboliek, maar soms zijn symbolen het meest haalbare. We koesteren wat we hebben, uiten onze waardering met kleine signalen.
Valt het u ook op? Uitgerekend in een periode van isolement groeit de hang naar verbondenheid. Veel mensen zoeken naar manieren om over de muren van de lockdown toch een band met elkaar te koesteren. We bellen, chatten, whatsappen of facetimen meer dan gewoonlijk. We sturen elkaar een berichtje en informeren of iemand hulp of steun nodig heeft. Tijdens de schaarse momenten waarop we buitenkomen, groeten we elkaar bewuster, zelfs onder onbekenden. We beseffen nu beter dan anders hoe belangrijk de bakker, de kassier of de apotheker zijn.
Ook in de Kerk blijven we sterk met elkaar verbonden. Zeker,
We bidden afzonderlijk, maar voor elkaar en voor de hele gemeenschap
het liturgische leven is stilgevallen. De bisschoppen van België verlengden noodgedwongen de opschorting van alle vieringen, minstens tot en met 19 april. Gedetailleerde informatie daarover vindt u hier. We moeten het dit jaar doen zonder eucharistie op Palmzondag, in de Goede Week, op Pasen… Het hoogtepunt van het kerkelijke jaar lijkt een dieptepunt te worden. En toch blijven we verbonden. Al zien we elkaar niet, we blijven samen uitkijken naar de verrijzenis. We bidden afzonderlijk, maar voor elkaar en voor de hele gemeenschap.
Laten we trouwens onze verbondenheid met het Zuiden niet vergeten. De campagne van Broederlijk Delen lijdt ook onder de situatie, maar via www.broederlijkdelen.be kunt u makkelijk een gift doen. Zo helpen we ook onze broeders en zusters in verre landen door deze moeilijke tijd.
Wie de komende weken graag de eucharistie volgt vanuit de huiskamer vindt in ons blad, onderaan de rubriek Lezingen & Commentaar, een aankondiging van radio- en televisiemissen. En op de webpagina www.kerknet.be/radio-tv-mis vindt u vieringen die via het internet worden gestreamd. Ik breng graag hulde aan de vele mensen die dat alles mogelijk maken. Ook zij zijn lichtpunten in donkere tijden.
Ook Kerk & leven blijft met u verbonden. Wij doen er alles aan – zolang de situatie het toelaat – om week na week bij u in de bus te vallen. Al onze lezers, wekelijks ongeveer 400.000 mensen, blijven ook op die manier met elkaar verbonden. Weet dat u niet de enige bent die dit leest. Weet dat u verwant bent met al die anderen. U staat er niet alleen voor, zelfs niet wanneer dat soms zo aanvoelt.
Een beer aan het raam. Vieringen op het internet. De wekelijkse Kerk & leven in uw bus. Bidden voor elkaar. We vormen een ketting van verbondenheid. We zijn verbonden met God en met elkaar, dat kan niemand ons afnemen.