Vermenigvuldigen en delen. We leerden het met z’n allen in de lagere school. Zo ontdekten we welk getal deelbaar is door een ander. Je kunt vier delen door twee, negen door drie, of honderd door twintig. En 331.357 door 25.489, voor de gevorderde liefhebbers. Was het leven maar zo helder en rechtlijnig als rekenkunde. Of kunnen we er toch iets van leren? Hoe deelbaar is het leven eigenlijk?
Daarover gaat dit themanummer van Kerk & Leven. Aan het begin van de vasten nemen we ons vermogen om te delen onder de loep. U denkt natuurlijk meteen aan de jaarlijkse campagne van Broederlijk Delen. Dat heeft u goed gedacht. De kerkelijke ngo vraagt ook in deze veertigdagentijd onze aandacht voor delen en herverdelen. Een periode van soberheid, bezinning en inkeer zou haast vanzelf moeten leiden tot solidariteit en verlangen naar rechtvaardigheid. Kleine veranderingen in het eigen leven worden hefbomen voor het bestaan van anderen.
Toch gaan we er te snel van uit dat we enkel moeten delen met de armen. Dat is uiteraard belangrijk, maar er is meer. Op onze Voorgrond ontdekt u dat grote ongelijkheid, zelfs zonder armoede, de samenleving ontwricht. Een herverdelende overheid is dus niet enkel belangrijk voor wie onderaan de ladder staat, maar voor de hele samenleving. Het kan nooit gezond zijn dat een kleine groep mensen het merendeel van ’s werelds bezit in handen heeft, zeker niet als daarmee economische, politieke of juridische macht kan worden gekocht ten nadele van anderen. Delen is dus veel meer dan liefdadigheid.
Als christenen putten we inspiratie uit tal van verhalen. Daarom is het zo belangrijk ook die verhalen te delen. In onze rubriek Zingeving ontdekken we hoe krachtig het is te getuigen over ons geloof. In de persoonlijke geloofsbeleving van een mens van vlees en
Kleine veranderingen in het eigen leven worden hefbomen voor het bestaan van anderen
bloed vinden we vaak meer stimulans en bezieling dan in een theoretische benadering van het geloof. Eén gedeelde gedachte of ervaring kan een nieuwe wereld openen voor een ander. Hubert Debeuckelaere verwoordt het uitdagend: „De kracht van getuigenissen zit doorgaans in de kwetsbaarheid. Niemand komt bij ons stellig verklaren dat God bestaat. Wel horen we mensen vertellen hoe hun relatie met God aarzelend vorm krijgt, onder meer in het gebedsleven, en hoe ze kwamen en komen tot een verinnerlijkt geloof van waaruit ze leven.”
Ook op de bisdompagina’s vindt u concrete voorbeelden van gelovigen die bewust het delen omarmen. Kerkgebouwen worden gedeeld met andere gemeenschappen. Dankzij autodelen blijft de eucharistieviering voor iedereen bereikbaar. Leken en gewijden delen de verantwoordelijkheid voor het lokale geloofsleven. Zonder delen lukt het niet.
In ons Dossier bezoeken we mensen die nog een stevige stap verdergaan en kiezen voor extreme vormen van delen. Drie van de vier voorbeelden vertrekken vanuit een sterke christelijke overtuiging. Dat is geen toeval. Het evangelie is doordrenkt van de waarde van het delen. Christus moedigt ons daartoe aan en deelt finaal zelf zijn lichaam en bloed. Zo radicaal zijn ook de verhalen over mensen die kinderen met een beperking of dolende migranten in huis halen.
De uitsmijter is voor Ish Ait Hamou, onze Klapstoelgast deze week: „Ik geloof in uitwisseling, die verder reikt dan structureel delen, dan giften. Ik geloof in het delen van onszelf en onze tijd, wanneer het leven ons die kans geeft en het haalbaar is.”
Zo deelbaar is het leven, dat niets ons toekomt, zonder dat we er andere levens mee kunnen raken, verrijken, optillen. Wie deelt, wordt zelf niet kleiner, maar maakt medemensen groter.