”Naar de zondagsviering ga ik altijd te voet. De combinatie van buitenlucht en even stevig doorstappen doet deugd en brengt een mens in de juiste stemming voor de eucharistie. Na de mis geeft de terugtocht tijd voor nabeschouwing. Het stappen wordt na verloop van tijd een ritueel op zich.
Laatst zag ik tijdens mijn terugkeer Roger, een tachtiger uit mijn straat. Ook hij was te voet. Dat was ongebruikelijk, want voorheen nam hij steevast de auto. Omdat zijn tred wat langzamer is dan de onze, haalden mijn vrouw en ik hem in. „Niet met de wagen vandaag?” Er was geen wagen meer. De jaren hadden er een einde aan gemaakt. Rijden was niet langer verantwoord. De wandelstok was voortaan zijn metgezel.
Spontaan pasten we onze eigen snelheid aan. Belangrijker dan op tijd thuis te zijn, was de ontmoeting. Roger vertelde over zijn leven en wij hingen aan zijn lippen. Hoe hij in de oorlog als kind op de vlucht ging, hoe militaire vliegtuigen zijn gezin verkeerdelijk voor vijandige troepen hielden, hoe zijn zus daarbij om het leven kwam. Voor naoorlogse mensen als ik klinkt het onwezenlijk. Het lijkt een verhaal dat elders thuishoort, niet in het vredige Vlaanderen, maar in verre, barre conflictgebieden.
Even een zijsprong. Waarom voelen we ons wel aangesproken door onze ‘eigen’ oorlogsverhalen uit een ver verleden, terwijl we koud en afstandelijk kijken naar de oorlogsslachtoffers van vandaag? Waarom kunnen we ons makkelijker identificeren met vluchtelingen van bijna tachtig jaar geleden dan met vluchtelingen van vandaag? Laten we toch wat vaker het verband zien tussen beide, het menselijke verdriet erkennen als universeel en meevoelen met wie vandaag op de vlucht is.
Terug naar Roger. Zijn tempo verdubbelde onze wandeltijd. Dat was geen verlies, maar winst. De extra
De ongeplande ontmoeting overstijgt onze oorspronkelijke bestemming
minuten waren we niet kwijt, we kregen ze erbij. Waren we doorgestapt, dan hadden we een ontmoeting en een verhaal gemist. Dan las u hier iets anders.
Wanneer haast plaatsmaakt voor ontmoeting, wanneer we tijd maken voor verhalen, dan krijgen we een onverwacht geschenk. We ontvangen kostbaarheden die bijblijven. Het maakt niet uit waarnaar je op weg was, de ongeplande ontmoeting overstijgt de oorspronkelijke bestemming.
Kerk & leven leeft van verhalen. Niet de theorie van het christendom, maar de praktijk van de mensen leert ons was het betekent om deel uit te maken van de kerkgemeenschap. Honderden, zelfs duizenden lokale vrijwilligers tekenen elke week verhalen voor u op. De eerste vier pagina’s van dit blad komen erdoor tot leven. Vervolgens gaan de nationale en diocesane redactie voort op dat elan.
Wist u trouwens dat u ook de verhalen uit andere bisdommen kunt lezen? Surf even naar www.kerkenleven.be en registreer u met uw abonnementsnummer. Dan leest u voortaan elke week wondermooie op de bisdombladzijden uit andere regio’s dan de uwe. En bezoek ook geregeld www.kerknet.be. Telkens weer kunt u zich laten raken door wat mensen te vertellen hebben of ongedwongen voor elkaar doen.
Levensverhalen zijn geen eigendom van wie ze beleeft. Ze worden gemeenschappelijk erfgoed zodra u ze vertelt of aanhoort. Ze kneden levens van wie er zelf niet bij was. ‘Van horen zeggen’ wordt plots veel positiever dan het klinkt. Verhalen zijn oefeningen in empathie, richtingaanwijzers voor solidariteit en medemenselijkheid. Ze verrijken de verteller en de toehoorder, maken hen tot bondgenoten op een overlappend levenspad.
Tijd maken voor ontmoeting. Andermans leven toevoegen aan het onze. Vertragen voor verhalen. Zou dat niet het mooiste aan de zomer zijn?”