”Door de aders van mijn jongvolwassen dochter stroomt reizigersbloed. Ze droomt ervan de hele wereld te zien. De Chinese Muur kon ze al afvinken, de Afrikaanse savannes en de big five gaan omstreeks deze tijd voor de bijl, de Taj Mahal en Machu Picchu staan hoog op het verlanglijstje. Wie in dit tijdperk jong is, droomt, reist, studeert en werkt zonder grenzen.
Of wij al die wereldwonderen ook willen zien, vraagt ze haar ouders. „Misschien wel, maar niet noodzakelijk”, klinkt dan ons antwoord, dat op verbijstering wordt onthaald. Als iedereen ergens naartoe wil, hoeft het voor ons al niet meer. Dan toeren wij liever rond door Frankrijk, Italië, Spanje of Duitsland. We hoeven er geen spectaculaire dingen te zien of te doen, gewoon er zijn volstaat.
Hoe meer een reisbestemming wordt gehypet, hoe minder zin wij hebben om erheen te trekken. In dichte drommen staan aanschuiven om iets te zien dat je al duizend keer op het internet zag? Om een foto te maken die moet bewijzen dat je werkelijk ter plaatse was? We worden al moe als we eraan denken. Angkor Wat en de Eiffeltoren staan daar al zo lang, die houden het ook zonder ons bezoek nog wel even uit.
Misschien worden we oud, maar steeds minder voelen we de aandrang om absoluut dingen te moeten zien of doen. Gewoon ergens zijn en daarvan genieten volstaat. We gruwen van lijstjes met topbestemmingen die je volgens de media beslist moet hebben bezocht. Waarom zouden we? Zodra het woord ‘moeten’ wordt gebruikt, haken we al af. Hoe kan iets dat je ‘moet’ zien of doen vakantie zijn?
„Geen veroveringsdrang, maar dankbaarheid”, vat een vriend het samen. We hoeven de wereld niet te veroveren. Niet militair, maar ook niet met Instagram. Geen bucketlist op onze smartphone (een lijst met alles wat men nog wil doen in het leven), geen krabkaart
Hoe kan iets dat je ‘moet’ zien of doen vakantie zijn?
aan onze muur (waarop je alle landen aanduidt waar je bent geweest).
Ooit verbleven we in San Severino Marche, een stadje in midden-Italië. Nog nooit van gehoord? Dat bewijst dat het een goede vakantiebestemming is. Wat is daar te zien of te doen? Niets bijzonders. Gewoon het leven zoals het is, versie Italië. ’s Morgens naar de bakker gaan en het stadje zien ontwaken, dat was mijn favoriete moment. De bars waarin de lokale bewoners rechtstaand een koffie drinken en een veel te zoete puddingkoek verorberen. Barbiers die luidkeels taterend hun klanten een scheerbeurt geven. Driewielige vrachtwagentjes en scooters die door stoffige straten scheuren. Wie heeft dan de Taj Mahal nodig? La mama staat al in de keuken van haar trattoria. Daar eten we straks pappardelle al cinghiale.
Misschien trekt u die lijn nog een stuk verder door en blijft u gewoon thuis. Dat mag. Laat niemand u iets anders vertellen. Wie weet wilt u gewoon op uw balkon zitten, uw aardappelen oogsten of gaan fietsen langs de Leie. Het terras van uw stamcafé of het parkje in uw wijk zijn mogelijk uw droombestemming. Ook daar kunt u doen wat het allerfijnste is, gewoon er zijn.
We zijn niet vaak genoeg dankbaar dat we er mogen zijn. In alle betekenissen. Dat we mogen leven, in elkaars gezelschap mogen vertoeven, mogen liefhebben en bewonderen, mogen kijken en horen en proeven, getuige mogen zijn van alles wat de moeite waard is omdat het niets bijzonders is. Het leven zelf is onze ultieme reisbestemming.
Laat ze maar uitvliegen, die jonge mensen. Laat hen vol bewondering reizen naar het operahuis van Sydney, de Golden Gate Bridge in San Francisco of de Sagrada Familia in Barcelona. Probeer hun echter één waardevol goed mee te geven voor onderweg: het vermogen om dankbaar en gelukkig te zijn omdat ze er mogen zijn.”