‘Mij geschiede naar uw Woord’

Augustin Bokolo wordt straks diaken in de pastorale eenheid Sint-Franciscus. © Tony Dupont

Zijn levensverhaal leest zowaar als een dik meeslepend boek, spannend, aangrijpend, bijwijlen hartverscheurend. Rode draad in elke verhaallijn is er echter een van geloof en hoop: heb vertrouwen, alles komt goed. „Ik ben als pelgrim onderweg en stap over bergen en door dalen, maar altijd in het vertrouwen dat Jezus met me mee stapt en God ons leidt door de Heilige Geest”, zegt Augustin Bokolo (54) uit Opgrimbie. Op pinksterzondag 9 juni wordt hij door mgr. Patrick Hoogmartens in de dekenale kerk Sint-Monulfus en Gondulfus in Maasmechelen tot permanent diaken gewijd en is zo de eerste Limburgse diaken met Congolese wortels. „Ik wil Jezus volgen in dienstbaarheid, maar evenzeer de brug vormen tussen de zoekende en gelovige mens en Hem.”
Augustin Bokolo woont intussen al vijf jaar met zijn vrouw Jeanette Nahimana (44) en hun drie kinderen Jan (21), Jesus- Marie (17) en Yavan (14) in Opgrimbie, de geloofsgemeenschap in Maasmechelen waar de Congolees-Rwandese familie een plek vond van solidariteit en verdraagzaamheid na haar vlucht uit Rwanda. „De mensen hier hebben ons meteen in hun harten gesloten en we zijn hen daar eeuwig dankbaar voor. We leven verbonden met elkaar, in de parochie en in de pastorale eenheid Sint-Franciscus Maasmechelen. Dat ik op Pinksteren tot diaken wordt gewijd, is een droom die werkelijkheid wordt. Het is immers de Heilige Geest die me leidt.”
„Weet je, toen ik 21 was, wilde ik priester-missionaris worden bij de sociëteit van de missionarissen van Afrika in Congo, beter bekend als de witte paters”, vervolgt Augustin Bokolo. „Ik studeerde filosofie in Bukavu, deed mijn noviciaat in Zwitserland en liep twee jaar stage in Mali. In Congo wilde ik mijn theologiestudies „Dank u, mensen van hier, ik was een vreemdeling en jullie namen me op” aanvatten, maar ik moest uiteindelijk vluchten naar Rwanda. Daar leerde ik Jan Lenssen kennen, een Belgische priester die er verantwoordelijk was voor de witte paters. Hij is nog altijd een goede vriend en naar hem is mijn oudste zoon genoemd. In Rwanda gaf ik les aan een middelbare school en hielp ik in het seminarie de witte paters in opleiding met hun Frans. En dan ontvouwde zich daar Jeanette’s liefde. Ook zij was leerkracht Frans. Pater Jan kreeg een andere benoeming en hem zag ik pas veel later terug in België. Toen ik hem vertelde dat we Rwanda waren ontvlucht en in Opgrimbie verbleven, was zijn verbazing groot. Hij groeide immers op in die gemeente.”
In 2014, twee jaar na de hereniging met zijn kinderen in België, bleef de Heilige Geest aan Bokolo’s mouw trekken. „Mijn gezin is mijn eerste roeping, maar ze zagen ook hoe gelukkig ik ben in de Kerk. Het was dan ook een belangrijk hoofdstuk in mijn leven”, zegt hij. „Na de Rwandese genocide zette ik me in voor ouderen, weeskinderen en armen. Hier in België was ik de jongste jaren actief in de thuiszorg, niet louter om mijn boterham te verdienen, maar als oprechte christen. Als diaken sta ik volledig in dienst van de Kerk en van de mensen, bij Sint-Vincentius, bij de zieken en bij vele anderen. Ik kreeg zo veel van God en die vreugde wil ik delen. Mijn wijding wordt een feest voor de hele pastorale eenheid Sint-Franciscus Maasmechelen. God heeft door die mensen gewerkt om tot bij mij te komen. Ik ben geboren aan de Congostroom en werd er ook gedoopt. Hier, in het Maasland, ben ik opnieuw geboren. Ik voel me nu een kind van de Maas. Dank u God, ‘mij geschiede naar uw Woord’. Dank u, mensen van hier, ik was een vreemdeling en jullie namen mij op.”