Nadat ze haar sporen verdiende bij Welzijnszorg en als directeur van sociaal tewerkstellingsproject De Vlaspit, kreeg Monique De Dobbeleer twee jaar geleden de leiding van KVLV, Vrouwen met vaart. „Sommigen beweren dat de tijd van het bewegingswerk voorbij is, maar ik zie alle generaties socioculturele initiatieven nemen. Een mens is pas van betekenis als hij er is voor anderen.”
„Nu hebben we alle boerinnenbonden van Vlaanderen over de vloer gehad”, stelde een van de presentatoren van De Warmste Week eind vorig jaar vast. Daar kreeg Monique De Dobbeleer spontaan een toepasselijk warm gevoel van. „Bij KVLV vind je veel doeners, die zelden roepers zijn”, zegt ze. „Daar hou ik wel van, net zoals ik hou van ouderwetse woorden zoals ‘dienstbaarheid’ en ‘menslievendheid’.”
– Zijn we het niet een beetje verleerd om dienstbaarheid te ontvangen?
De bereidheid om in te springen voor elkaar zijn we geenszins kwijt, maar wel vragen we moeilijker hulp. Jonge mensen getuigen dat er veel gewicht op hun schouders rust. Dat moeten ze kunnen delen en wij moeten daar nieuwe netwerken voor ontwikkelen. Ik stapte dan ook niet over naar KVLV voor de hippe avonden met cocktails, maar omdat de beweging mensen samenbrengt. Onze bestaansreden is dat we de levenskwaliteit van vrouwen en hun omgeving willen verbeteren. Dat doen we op allerlei manieren. We denken na over buurtnetwerken en zorgstraten en willen ontmoetingsplekken creëren. Net zo goed vragen veel vrouwen zich af of ze het wel goed genoeg doen. Ze kijken erg kritisch naar hun eigen functioneren. Daar speelt KVLV op in, met sessies gebaseerd op het boek De moed van imperfectie, opdat vrouwen zouden vertrekken bij het gevoel dat ze de moeite waard zijn.
– Hebben we nog bewegingen nodig?
Absoluut. We zijn niet trots genoeg op onze bewegingen. De Warmste Week brengt niets nieuws aan het licht, maar is wel een luidspreker voor alles wat er bestaat, maar te weinig wordt benoemd. Ons land is minder grimmig dan soms wordt beweerd, maar je moet ze wel willen zien, de 75.000 mensen die elkaar treffen bij een klimaatbetoging of de kerstvieringen die nog altijd kerken vullen.
Uiteraard krijgt bewegingswerk een ander gezicht. Ook KVLV heeft de opdracht zich te organiseren in het hier en nu en hedendaagse uitdagingen aan te gaan. De essentie mogen we echter niet vergeten. We hebben niet enkel mensen nodig die hier en daar een leuke bijeenkomst bijwonen, maar ook mensen die zich gooien in het vrijwilligerswerk. Dat schrikt ons vandaag wat af. We vrezen dat het ons persoonlijke leven hypothekeert, want we willen vrij en autonoom zijn. Je kunt echter ook vrij, autonoom en erg alleen zijn. Vrijwillig engagement schenkt zoveel voldoening en kansen om je te ontwikkelen. Zonder mijn vrijwilligerswerk stond ik beroepsmatig zeker niet waar ik nu sta.
– Past u bij KVLV ook lessen toe die uw vorige jobs u bijbrachten?
In de sociale economie ervoer ik dat een opleiding mensen echt boven zichzelf doet uitstijgen. Bij KVLV startten we onlangs met een vrijwilligersacademie, met een nieuw digitaal platform, maar vooral met vrijwilligers die elkaar kennis en competenties bijbrengen. Ik ben ook blij dat ik werkte
„Stadskernen fleuren op, maar vergeet de dorpen en vier vijfde van de mensen bereik je niet”
met mensen aan de rand van de samenleving en dat ik mocht ervaren hoe complex hun situatie kan zijn. Het is essentieel dat KVLV niet enkel hoog opgeleide en blanke vrouwen bereikt. In het verleden maakten we het verschil onder meer door kinderopvang te organiseren, nu kunnen we dat bijvoorbeeld door doelgroepen die elkaar moeilijk ontmoeten samen te brengen. We leggen nu een traject af met vrouwen van buitenlandse herkomst. We leren uit wat werkt en wat niet, zonder meteen alles te willen. Ik vind het jammer dat de superdiverse samenleving nog niet verder staat, maar ik wil vooral kleine stappen blijven doen, niet vanuit bedenkingen, maar vanuit respect.
– U bent schepen in Diest voor DDS. Wat drijft u in dat engagement?
Ik ben onder meer bevoegd voor welzijn en dorpenbeleid. Dat laatste is geen gebruikelijke term, maar een die ik er zelf op plak. Lokale politici zijn vaak vooral bezig met het ontwikkelen van de stadskern. Die fleurt op, maar als je de dorpen vergeet, bereik je vier vijfde van de mensen niet meer. Dan moet je niet verbaasd zijn dat er enkel nog slaapdorpen overblijven en dat de winkels verdwijnen. Ook als schepen wil ik me inzetten voor ontmoetingsplekken. De stad kan geen winkels openhouden, maar onze slimme samenleving moet toch andere antwoorden kunnen bedenken. Hoe pas je het pop-upmodel bijvoorbeeld toe op een dorp? Ik geloof ook in participatie. Als politicus kun je het niet in je eentje en moet je dat ook niet willen kunnen. Vraag hoe een dorp er over vijftig jaar moet uitzien en iedere inwoner kan een intelligent antwoord formuleren. Bovendien vloeien uit een dergelijk proces vanzelf ontmoetingskansen voort.
– Tot slot bent u ook nog catechist. Krijgt u dat gecombineerd met de rest?
Sinds het jaar waarin mijn zoon, die nu 26 is, zijn vormsel deed, zijn de ouders in onze parochie eigenlijk de catechisten. Ik bied hen enkel een kader. Elk catechesejaar ziet er daardoor anders uit, op maat van de mensen en kinderen die rond de tafel zitten. Hoe kan het geloof een rol spelen in hun specifieke levens? Waar zijn ze trots op? Wat is hun plek in de familie, in de samenleving en ten opzichte van God? Het werkt heel goed. Dit jaar hadden we op weekend meer ouders dan kinderen mee. Het lijkt soms alsof we de catechese evenzeer voor hen organiseren en dat is prachtig. Catechese is een middel en geen doel. En dat geldt trouwens net zo goed voor de politiek en voor KVLV.