”Het was zijn eerste synode en bijgevolg een leerrijke ervaring. Mgr. Jean Kockerols, hulpbisschop voor het vicariaat Brussel, vertegenwoordigde de Belgische Kerk van 3 tot en met 28 oktober in Rome op de synode over Jongeren, geloof en de onderscheiding van de roeping. Nochtans klinkt de bisschop niet echt enthousiast over het eindresultaat, zoals u in het Klapstoel-interview kunt lezen. Naar zijn gevoel kwamen er te veel thema’s aan bod die te oppervlakkig werden behandeld. De focus op het thema jongeren was soms zoek. „Nu pas besef ik dat de diversiteit in de Kerk het eigenlijk vrijwel onmogelijk maakt om precieze beslissingen te nemen”, concludeert mgr. Kockerols.
Was de synode dan een mislukking? Wie krachtige en vernieuwende keuzes verwachtte, is eraan voor de moeite. Wellicht moeten we de jongerensynode vooral zien als een moment waarop honderden deelnemers en observatoren uit de hele wereld elkaar konden ontmoeten, ervaringen uitwisselen, inzichten in elkaars situatie konden opdoen. De wereld begint of eindigt niet in Vlaanderen en het is goed dat we dat geregeld beseffen. Terwijl onze Kerk grijs kleurt, vertoont ze elders in de wereld veel groene scheuten.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat de schaarse aanwezigheid van jongeren in onze West-Europese kerkgemeenschappen wel degelijk een stevig probleem is. Een probleem dat intussen al tientallen jaren bestaat en waarop de Kerk alsnog geen antwoord heeft. Er bestaat ook geen wonderformule. De secularisering deed de jongeren wegdrijven van de Kerk en andersom. Hun beider leefwerelden hebben nog nauwelijks overlappingen, op enkele initiatiesacramenten na.
Misschien moeten we aan de slag met een interessante gedachte die mgr. Kockerols in zijn interview in Kerk & leven formuleert. Hij wijst erop dat de Kerk zelf bisschoppen en diakens roept, maar geen priesters. Voor het priesterschap wachten we af
Uiteindelijk doet elk bedrijf en elke organisatie dat, op zoek gaan naar gedreven mensen
tot mannen zichzelf geroepen voelen. Waarom zou de Kerk, allereerst via de plaatselijke gemeenschap, niet zelf mensen aanspreken voor het priesterschap? Bisschop Kockerols voegt er in één adem aan toe dat die mannen wat hem betreft ook getrouwd mogen zijn.
Die visie is verfrissend omdat ze niet fatalistisch is („niemand wil nog priester worden”), maar proactief en wervend („laten we zelf op zoek gaan”). Uiteindelijk doet elk bedrijf en elke organisatie dat, op zoek gaan naar gedreven mensen met het juiste profiel. Die aanpak kan ook leiden tot een meer nuchtere visie op het priesterschap.
Als we die logica doortrekken, is het actief roepen van mensen precies wat we over de hele lijn moeten doen in de Kerk. Zelf pas ik die aanpak al jaren toe in de catechesewerking in onze parochie. Nooit doen we een algemene oproep. Samen met andere catechisten spreken we heel concreet individuen aan: „Volgens ons zou jij een goede catechist zijn. Je bent de juiste persoon en we hebben jou nodig.” Die aanpak werkt echt. Niet altijd natuurlijk, maar toch vaak. Verrassend is dat niet, want Jezus heeft ons zelf gezegd dat we het zo moeten doen: „Vraagt en u zal gegeven worden; zoekt en gij zult vinden; klopt en er zal worden opengedaan” (Lucas 11, 9).
Aankloppen en vragen. Misschien moeten we dat wat vaker bij jongeren doen. Niet treuren dat we hen na hun vormsel niet meer zien, maar naar hen toestappen, hen persoonlijk uitnodigen in onze gemeenschap. Hun vragen een taak op zich te nemen, eenmalig of structureel, met kleine of grote verantwoordelijkheid. Jeugdbewegingen of sportclubs een concreet aanbod van samenwerking doen. Durven toe te geven dat we hen nodig hebben en een appel durven te doen op hun bereidwilligheid. Niet één keer, maar keer op keer. Vragen, zoeken, aankloppen.
Het antwoord zal vaak ‘nee’ zijn, maar is die ene ‘ja’ niet elke inspanning waard?”