Verzoenend

Standpunt

”Toevallig valt 11 november dit jaar op een zondag. Kerk en wereld vieren daardoor samen de honderdste verjaardag van het einde van de Eerste Wereldoorlog. Aanstaande zondag zullen in heel het land kerkklokken worden geluid, uiteraard om 11 uur. Voor Kerk & leven is de herdenking van honderd jaar wapenstilstand de ideale aanleiding om dit bijzondere themanummer over verzoening te maken.
De voorbije jaren waren we in ons land getuige van een indrukwekkende stoet aan evenementen die herinnerden aan honderd jaar Wereldoorlog I. Die Grote Oorlog was een van de meest bloedige conflicten uit de menselijke geschiedenis, met naar schatting twintig miljoen doden. Daarom klonk bij elke herdenking steevast de wens: nooit meer oorlog.
We moeten ons nochtans afvragen of we dat wel menen. Kiezen we er inderdaad voor om nooit meer oorlog te voeren? Heeft de ervaring van twee wereldoorlogen van ons echt andere mensen gemaakt, of doen we maar alsof? De talrijke herdenkingsplechtigheden waren ontroerend en mooi, maar trekken we ook echt conclusies die onze manier van denken en leven verbeteren? Zien we andere landen, bevolkingsgroepen, religies en culturen nu als medemensen, of blijven ze voor ons de ‘anderen’, een potentiële bedreiging van buitenaf?
In dit themanummer willen we niet enkel stilstaan bij het verleden, maar stellen we ook ons leven van vandaag in vraag. We gingen praten met mensen die zich specialiseren in verzoening. Filosoof Ruben Mersch bijvoorbeeld, die een boek schreef over beschaafd van mening verschillen. Precies daarin schuilt het verschil tussen oorlog en vrede, in het vermogen om uit verschillen geen vijandschap maar wederzijds respect te puren.
We gingen ook langs bij een professioneel bemiddelaar, die mensen helpt bij het vreedzaam beslechten van conflicten uit het dagelijkse leven. Buren, broers en zussen, (ex-)partners, Heeft de ervaring van twee wereldoorlogen van ons echt andere mensen gemaakt, of doen we maar alsof? hoe dichter mensen bij elkaar leven, hoe heviger geschillen uit de hand kunnen lopen. Nochtans is het net in die situaties dat we kinderen van de vrede kunnen zijn.
Het christendom belijdt al tweeduizend jaar vrede en verzoening. In elke viering wensen we elkaar de vrede, een mooi moment. In elke viering erkennen we ook onze fouten en vragen we God en elkaar om vergeving. Daar beginnen vrede en verzoening, met het besef van ons eigen falen en het vermogen om elkaar een nieuwe kans te gunnen. In woord stemmen we week na week in met die boodschap, maar zetten we daarna de woorden om in daden?
De katholieke Kerk maakte van verzoening zelfs een heus sacrament, waarop we verderop dieper ingaan. Was die biecht ooit een algemene praktijk in katholiek Vlaanderen, dan is het nu zoeken met een vergrootglas naar momenten waarop het sacrament van de verzoening nog individueel plaatsvindt. Vaker zien we collectieve verzoeningsvieringen en -momenten. De kans dat de persoonlijke biecht een heropleving zal kennen lijkt me klein. Laten we ons in elk geval bewust blijven van onze fouten en de christelijke deugd van de vergiffenis koesteren als een dierbare schat. Met de uitspraak „Waarom kijkt ge naar de splinter in het oog van uw broeder en waarom slaat ge geen acht op de balk in uw eigen oog?” (Lucas 6, 41) wijst Jezus ons de weg naar vrede en verzoening.
Bestaat de vrede enkel op papier, of leeft ze in onze hoofden en harten? Die vraag moet ieder van ons beantwoorden. We krijgen elke dag de kans om verzoenende mensen te zijn. De vrede overkomt ons niet, we maken ze zelf.”

Lees meteen verder

Ik ben nog geen abonnee

Krijg 1 maand toegang
voor €5
OF

Word abonnee
voor €52
tot eind 2024

Registreer je hier