Er is hier. Er is tijd

Bij een café hoort bier. Toch is dat niet de essentie in De Plek, wel de mens. © Frank Bahnmüller

„Ik kom vaak bij Maria een kaarsje branden in de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal”, zegt Madeleine. „En toen ik hier zat, overmand door verdriet, sprak iemand me aan. Hij luisterde naar mijn verhaal. Hij zat naast me en had tijd voor me. Dat deed deugd.” Tijd voor ontmoeting en aandacht voor de mens zijn de klemtonen die de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal in Antwerpen wil liggen in haar nieuwe werking. Daartoe richtte ze met steun van de provincie en de kerkfabriek de voormalige Sint-Janskapel achter de sacristie in als gastvrije foyer. Die herbestemming van de gewezen zondagsschool en veredelde opslagplaats kadert in het nieuwe onthaalbeleid van de kathedraal dat focust op ontmoeting en verbinding.
Glasramen, gewelfde plafonds en een offerblok ademen de sfeer van een kerkgebouw, tafels en stoelen nodigen uit tot verpozing en de hippe toog doet denken aan een trendy café. Met twee eigen bieren, gebrouwen door amateurbrouwer Edward Vandermeersch en enkel hier getapt, bestaat de kans dat menigeen maar al te graag blijft plakken op deze plek, meteen de naam van het nieuwe project naar een gedicht van Herman De Coninck dat hier op een paneel wordt afgedrukt.
Toch zijn café noch bier het doel op zich. „Het zijn slechts middelen in dienst van de missie van onze kathedraal die mensen met warmte en liefde wil onthalen”, vertelt pastoor Bart Paepen. „Iemand die blijft dralen in het portaal en voor wie de drempel van een kerkgebouw te hoog is, maar die wordt aangesproken door een vrijwilliger en toch de stap doet en zich thuis voelt. „Na een gesprek met God sla je bij pot en pint een praatje met je medemens” Of iemand met een hulpvraag die terechtkan bij een vrijwilliger die uitgebreid de tijd neemt om te luisteren en uitzoekt hoe die persoon geholpen kan worden. Of een kerkganger die mijn lange homilie wil doorspoelen bij pot en pint en een praatje wil slaan met andere gelovigen en zo voelt dat hij niet alleen staat met zijn verlangen te kerke te gaan.”
In het portaal begint Jean-Paul Van Putten (48) uit Berchem aan zijn eerste ‘werkdag’. Hij is een van de 35 vrijwilligers die bezoekers onthalen, De Plek uitbaten. Bij hen vindt wie het nodig heeft een luisterend oor bij een hapje of drankje. „Tijdens de middernachtviering in de kathedraal viel mijn oog op een folder over het nieuwe project”, vertelt Van Putten. „Net op dat moment zocht ik een project om me als vrijwilliger in te zetten voor anderen. Zelf voel ik me thuis in deze kathedraal. Vanuit dat gevoel wil ik graag anderen welkom heten.”
En hij vervolgt: „Ik leg makkelijk contact met mensen. En dat is nodig, want het is niet vanzelfsprekend om een wildvreemde aan te spreken. Wat zeg je tegen iemand die in de put zit? Luisteren is belangrijk. ‘Zeg het maar’, zeg ik dan. Dat er iemand voor je is en je pijn erkent, lucht op. Dat weet ik uit ervaring. En wie weet, als dat in zo’n gebouw als deze kathedraal gebeurt, krijgt dat luisterend oor misschien een extra betekenis voor die persoon.”
„Er is hier. Er is tijd, om overmorgen iets te hebben achtergelaten.” In zijn gedicht wijst Herman De Coninck iedere bezoeker op de essentie van De Plek.